© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η θεατρική ομάδα «Κλεψύδρα» παρουσιάζει το έργο του διακεκριμένου συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη, «Πώς να πετάτε ένα μωρό στη θάλασσα και η δημοκρατία να θριαμβεύει», σε σκηνοθεσία και κινησιολογία της Κατερίνας Μπουζάνη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Πρόκειται για μία παράσταση-κραυγή, ένα θεατρικό κείμενο που φέρει τον επείγοντα χαρακτήρα της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής τραγωδίας, ένα έργο που επιχειρεί να τοποθετήσει τον θεατή στο αμήχανο και συνάμα ένοχο παρόν της ευρωπαϊκής συνείδησης.
Τέσσερις από τους ηθοποιούς της παράστασης, δύο μαθήτριες και δύο μαθητές της Κατερίνας Μπουζάνη και μέλη της θεατρικής ομάδας, αναμετρώνται, λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή, με τέσσερα επίκαιρα ερωτήματα που τους θέσαμε με αφορμή την παράσταση.
Ελέω Γάζας και Ουκρανίας, η παράσταση έχει διαφορετικό βάρος μέσα σας; Και πώς το επεξεργάζεστε;
Χάρης Σπανουδάκης: Ναι σίγουρα το βάρος είναι διαφορετικό. Ό,τι συμβαίνει στην Γάζα και την Ουκρανία λειτουργούν σαν καθρέφτες. Σε όλα τα γεγονότα υπάρχουν ομοιότητες. Η παράσταση είναι αρκετά σκληρή, λέει τις αλήθειες ωμά, σε σχέση με το γεγονός αυτό καθαυτό αλλά και για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα. Το επεξεργαζόμαστε με οργή και με ευθύνη. Πώς θα πεις αυτή την ιστορία χωρίς να φωνάξεις;
Χριστίνα Μπελίτσου: Αν κάτι ταρακουνάει το μέσα μου σήμερα αυτό είναι η φρικαλεότητα των εγκλημάτων σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Το έργο αυτό μιλάει για μια από τις πάμπολλες φρικαλεότητες που διαπράττονται σήμερα. Στη θέση των push back θα μπορούσε να είναι γενοκτονία, ο πόλεμος, ο ξεριζωμός, το πέταγμα των ανθρώπων έξω απ’ το σπίτια τους τα Τέμπη κ.α. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Όλα αυτά είναι κομμάτια μιας αλυσίδας που αν κάποιος ήθελε να βρει την αρχή της αυτή είναι το κέρδος μαζί με το κράτος που το υπερασπίζεται. Οπότε ναι κάθε παράσταση που χτυπάει τους ενόχους των εγκλημάτων φωνάζουν πιο δυνατά για αλληλεγγύη στους βασανιζόμενους λαούς!
Ελισσάβετ Μπαχτσή: Ναι, φυσικά. Τα γεγονότα στη Γάζα και την Ουκρανία είναι διαρκείς υπενθυμίσεις ότι η βία και ο ξεριζωμός δεν είναι κάτι μακρινό-είναι εδώ, συμβαίνει τώρα. Οι γενοκτονίες και η ανελέητη αυτή φρίκη βαραίνουν το μέσα μας και το εκφράζουμε όχι ως πολιτική στάση αλλά ως κραυγή. Το επεξεργαζόμαστε με οργή, με θλίψη, αλλά και με ευθύνη: να σταθούμε τίμιοι μπροστά στην αλήθεια, χωρίς να την καπηλευτούμε. Οφείλουμε να είμαστε η φωνή τους χωρίς να κλέβουμε τον πόνο τους. Να μη σιωπήσουμε αλλά και να μη κραυγάσουμε για εντυπωσιασμό. Να πούμε «να εδώ, συνέβη». Και συμβαίνει ακόμη.
Λουκάς Βασιλάκης: Η παράσταση μιλάει για κάτι ακραία σκληρό και πραγματικό, την κανονικοποίηση της βίας και την αποκάλυψη του βαθιά ριζωμένου ρατσισμού σε μία κοινωνία που σαπίζει. Ειδικά τώρα, το υλικό αποκτά και μια πιο επίκαιρη οργή. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η επιλεκτική ευαισθησία της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία κινητοποίησε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης, ενώ οι βόμβες στη Γάζα και οι πνιγμοί μεταναστών αποσιωπούνται στοχευμένα και μαζικά. Το ίδιο το γεγονός ότι διαχωρίζεται το ποιος “αξίζει” σωτηρία και ποιος όχι, δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο έργο που παρουσιάζουμε. Για μένα, η παράσταση είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσω αυτόν τον κυνισμό. Δεν παίζουμε απλώς έναν ρόλο, βάζουμε το σώμα μας μέσα σε μια αφήγηση που πολλοί επιλέγουν να αγνοήσουν, ως πράξη αντίστασης.
Το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Και αν όχι, τι μπορεί να τον αλλάξει τελικά;
Ελισσάβετ: Όχι, το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο έτσι όπως το φαντάζεται κανείς — ούτε να σταματήσει πολέμους, ούτε να ανατρέψει κυβερνήσεις. Μπορεί όμως να αλλάξει το βλέμμα ενός θεατή. Την ανάγκη κάποιου να ψάξει λίγο βαθύτερα, να μη γυρίσει το κεφάλι αλλού.
Το θέατρο δεν είναι όπλο αλλά μπορεί να γίνει μέσο αφύπνισης. Δεν σε χτυπάει δυνατά — σε ξυπνάει σιγά, με εκείνη την αλήθεια που αντικρίζεις όταν κοιτάζεις το είδωλο σου στον καθρέφτη.
Δε χτίζει συνειδήσεις, μπορεί όμως να τις γρατζουνίσει. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Λουκάς: Δεν ξέρω αν το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με την έννοια της άμεσης πολιτικής δράσης, αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις και αυτό δεν είναι κάτι αμελητέο. Το θέατρο μπορεί να κάνει κάποιον να δει τον “άλλο”, να νιώσει κάτι που αλλιώς δεν θα ένιωθε ποτέ, να ταρακουνηθεί και να καταλάβει ότι το μόνο πράγμα που μας διαχωρίζει είναι η τύχη και το όποιο προνόμιο μπορεί να τη συνοδεύει. Από την άλλη, είναι θλιβερό το πόσο απρόσιτη έχει γίνει η ενασχόληση με την τέχνη. Για να μπορέσεις να κάνεις θέατρο, χρειάζεται σχεδόν να θυσιάσεις κάθε σταθερότητα-οικονομική, επαγγελματική, προσωπική. Η τέχνη θέλει χρόνο, κόπο, ευαλωτότητα, συνεχή εξέλιξη και όλα αυτά με μεγάλο προσωπικό κόστος. Οπότε, όσο κι αν πιστεύω βαθιά στη σημασία της, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι μια κοινωνία που δεν υποστηρίζει τους ανθρώπους της τέχνης δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά.
Χάρης: Το θέατρο δεν αλλάζει τον κόσμο. Αλλάζει όμως ανθρώπους. Κι αν αλλάξουν αρκετοί άνθρωποι και το βλέμμα των θεατών, ίσως αλλάξει και ο κόσμος. Αν όχι, τουλάχιστον δεν θα πούμε πως μείναμε σιωπηλοί.
Χριστίνα: Για να αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται πρώτα πρώτα αγώνας! Άλλωστε μέσα από τον αγώνα έχουν γραφτεί κάποια από τα καλύτερα έργα! Όπως για παράδειγμα ο επιτάφιος του Ρίτσου. Το θέατρο αλλά και η τέχνη γενικότερα είχε πάντα αυτή τη δυνατότητα να επηρεάζει συνειδήσεις κάτι που πάντα τρόμαζε την άρχουσα τάξη κάθε περιόδου. Γι’ αυτό και πάντα μπαίνει στο στόχαστρο της. Στην χούντα για παράδειγμα λογοκρίνονταν κείμενα τραγούδια θεατρικά έργα. Όπως και στη χούντα έτσι και σήμερα η τέχνη αποτελεί ένα σημαντικό όπλο των λαών για να αλλάξουν το κόσμο. Αρκεί αυτό το όπλο να σημαδεύει στον ένοχο!
Ποιους πολέμους δεν μετανιώσατε που κάνατε στην ζωή σας; Ποιες μάχες προσωπικές; Μέχρι στιγμής.
Χριστίνα: Συνηθίζω να λέω οι στιγμές που περπάτησα στα 2 και όχι στα 4. Οι στιγμές που ξεπέρασα τον φόβο έχοντας σαν οδηγό το δίκιο και τον κόσμο του αύριο! Τέτοιες στιγμές νομίζω σου μένουν χαραγμένες! Η πρώτη απεργία, η κάθε στιγμή που υψώνεις το ανάστημά σου απέναντι στο άδικο ακόμα και όταν αυτός που έχεις απέναντί σου φαντάζει παντοδύναμος!
Χάρης: Δεν μετάνιωσα που πολέμησα την αδιαφορία – μέσα μου και γύρω μου. Κάθε φορά που πάλεψα να μην συνηθίσω τον πόνο του άλλου, ήταν μια μάχη που άξιζε. Αυτό κάνουμε και στο έργο: αρνούμαστε να προσπεράσουμε το ναυάγιο σαν μια «είδηση».
Ελισσάβετ: Δεν μετάνιωσα τους πολέμους με τον φόβο. Με το “μήπως δεν τα καταφέρω”, με το “δεν έχει νόημα”, με το “άστο τώρα”. Τον ωχαδελφισμό που σου λέει να κάτσεις ήσυχα γιατί “που να μπλέκεις τώρα”. Που διεκδίκησα να μιλήσω για αλήθειες που πονάνε χωρίς φίλτρα, σε μια εποχή που όλα πρέπει να είναι ουδέτερα για να είναι εμπορεύσιμα. Δε μετάνιωσα για τις μάχες εκείνες που δεν έδωσαν καμία εγγύηση, πάρα μόνο την αίσθηση ότι αν δεν τις έδινα, θα ήμουν λίγο λιγότερο εγώ. Για τις μάχες που με κράτησαν καθαρή. Και αυτό είναι πιο σημαντικό από το να βγεις τελικά νικητής.
Η ομάδα Κλεψύδρα τι έχει προσφέρει ουσιαστικά στην ψυχή σας ως εφόδιο για να συνεχίσετε ως ηθοποιοί εκεί έξω;
Λουκάς: Η ομάδα Κλεψύδρα υπήρξε για μένα αφετηρία και σημαντικό εφόδιο στην πορεία μου ως ηθοποιός. Μέσα από αυτήν, απέκτησα ουσιαστικές γνώσεις για την τέχνη της υποκριτικής, αλλά και μια πρώτη, δυνατή εισαγωγή στο πολιτικό και κοινωνικό θέατρο κάτι που με κινητοποίησε στον πυρήνα μου. Πολύ σημαντική, είναι και η διάσταση της ανθρώπινης σχέσης μέσα στην ομάδα. Σε κάθε παράσταση, η διαπροσωπική επικοινωνία δοκιμάζεται και εξελίσσεται, και αυτό δημιουργεί μια δυναμική που πιστεύω πως μεταφέρεται και στη σκηνή, και στην πορεία μας ως καλλιτέχνες και κατ’ επέκταση στο κοινωνικό σύνολο.Όπως η Κατερίνα έτσι και εμείς οι μαθητές της, βάζουμε την ψυχή μας σε αυτό που κάνουμε και έτσι ο κόσμος που σε βλέπει θα δει και μέσα σου θα νιώσει αυτά που νιώθεις και το συλλογικό συναίσθημα είναι αυτό που μας σπρώχνει να διαμορφώσουμε έναν κόσμο ανθρώπινο που μας χωράει όλους.
Χάρης: Η «Κλεψύδρα» είναι για μένα μία πρώτη «κατάδυση» στην ψυχή του θεάτρου. Με δίδαξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας για να είσαι αληθινός. Μου έδωσε φωνή, θάρρος και μια αίσθηση ότι ανήκω – κι αυτό είναι μεγάλο εφόδιο για κάθε σκηνή, εντός ή εκτός θεάτρου.
Ελισσάβετ: Η Κλεψύδρα είναι ο τόπος όπου το “εγώ” μαθαίνει να συνυπάρχει με το “εμείς”. Είναι εκείνη η συλλογικότητα που σου λέει “δεν είσαι μόνος”. Ένα σώμα με πολλές φωνές, αλλά έναν παλμό. Ένα σπίτι που δε σε προστατεύει από τον κόσμο, αλλά σε προετοιμάζει να τον αντιμετωπίσεις πιο αληθινά.Μάθαμε να ακούμε, όχι μόνο να μιλάμε. Να σπάμε χωρίς να φοβόμαστε. Να δοκιμάζουμε. Να αγγίζουμε τα όρια μας και να ισορροπούμε. Να βρισκόμαστε ολόκληροι μέσα στην στιγμή. Και πάνω απ’ όλα, μάθαμε να τολμάμε. Να τολμάμε να γινόμαστε η φωνή εκείνων που τη στερήθηκαν.
Χριστίνα: Για εμένα η Κλεψύδρα αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή το πρώτο μου σχολειο για το θέατρο. Ανακάλυψα ένα κόσμο που δεν τον γνώριζα. Έμαθα να κοιτάω μέσα μου περισσότερο, να ανακαλύπτω, να δοκιμάζω, να παλεύω αυτο που μοιάζει πολύ δύσκολο, να μειώνω τις προκαταλήψεις μου, να είμαι λιγότερο αμυντική στο καινούργιο. Κυριως συνειδητοποιησα πως μπορεις να παρεις τις λεξεις που εχεις στα χερια σου και να τους δώσεις ήχο και κίνηση και να τις μεταμορφώσεις όπως εσύ θες!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Διάρκεια: 90 λεπτά
Χώρος: Θέατρο του Νέου Κόσμου
Διεύθυνση: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα 117 43
Ημερομηνίες & Casts
Πρώτο Cast
Αθηνά Αποστολίδου, Ελπίδα Χατήρα, Αθηνά Γκίνου, Ρούλα Κωνσταντινοπούλου, Μελίτα Μουγκογιάννη, Ελίζα Σταματούλη, Άλεξ Παν, Κορίνα Κυριακίδου, Ναταλία Τσάμη, Νίκος Τασσόπουλος, Άννα Χατζηλία, Σοφία Σιδηροπούλου, Ελένη Λαπούρτα
️ 13, 14, 15 Ιουνίου στις 21:00
Δεύτερο Cast
Γιάννης Καρακώτσογλου, Μαρίζα Καπνίση, Χρύσα Μαρούλη, Χάρης Σπανουδάκης, Αθηνά Μπατζογιάννη, Ελισάβετ Μπαχτσή, Λουκάς Βασιλάκης, Κατερίνα Αγκριθαράκη, Δημήτρης Πολυχρόνου, Σοφία Καρατζιά, Χριστίνα Μπελίτσου
️ 15 Ιουνίου στις 18:00 | 16 & 17 Ιουνίου στις 21:00
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία / Κινησιολογία: Κατερίνα Μπουζάνη
Σκηνικά: Φλώρα Γιαννάκη (flodesign)
Κοστούμια: ΚΛΕΨύΔΡΑ
Μουσική επιμέλεια: Γιούλη Σταυροπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Γιούλη Σταυροπούλου, Σταύρος Κατσούλης
Video design: Γιούλη Σταυροπούλου, Παναγιώτης Κακογιάννης
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Κακογιάννης
Φωτογραφία: Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου
Trailer: Αντώνης Μανδρανής
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αθηνά Αποστολίδου, Ρούλα Κωνσταντινοπούλου, Κατερίνα Αγκριθαράκη
Λίγα λόγια για την ομάδα ΚΛΕΨύΔΡΑ
Η θεατρική ομάδα ΚΛΕΨύΔΡΑ, υπό τη σύλληψη και καθοδήγηση της Κατερίνας Μπουζάνη, αποτελείται από ερασιτέχνες ηθοποιούς με πάθος για την τέχνη και την κοινωνική μετακίνηση. Με άξονα την αλληλεγγύη και την εσωτερική αυτοβελτίωση, η ομάδα αξιοποιεί το θέατρο ως πολιτική και υπαρξιακή πράξη, αντλώντας έμπνευση από το θέατρο ντοκουμέντο και το “in your face theatre”. Μετρώντας 53 βραβεία από πανελλήνια φεστιβάλ και παραστάσεις σε κορυφαίες σκηνές της χώρας, συνεχίζει να δημιουργεί έργα που προκαλούν και αφυπνίζουν.
Βρείτε την ομάδα στα social media (Instagram και Facebook), αλλά και στο επίσημο site της για περισσότερες πληροφορίες.
