© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο θεατρικός μονόλογος «Καπετάνισσα Λασκαρίνα» σε κείμενο των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου και σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Αναστασίας Ρεβή ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός από τις 31 Μάϊου έως τις 4 Ιουνίου, για 5 μόνο παραστάσεις [Ευμολπιδών 13, Αθήνα].
Το έργο έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Hydrama, στην Ύδρα, τον Αύγουστο του 2024 και σήμερα, Πέμπτη 22 Μαΐου -ημερομηνία επετειακή των 200 χρόνων από την δολοφονία της σπουδαίας Ελληνίδας, παρουσιάζεται στο Λονδίνο, στο πλοίο Theatre Ship ως πολιτιστικό γεγονός της Ελληνικής Πρεσβείας Λονδίνου.
Ένας μονόλογος εμπνευσμένος από την πολυτάραχη ζωή της Λασκαρίνας Πινότση -Μπουμπουλίνας που αποτέλεσε ορόσημο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και μια από τις πρώτες Ναυάρχους της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Η Αναστασία Ρεβή μίλησε μαζί μας.
Κυρία Ρεβή, να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για το έργο; Και τι ήταν αυτό που, πρωτίστως, σας προσέλκυσε σε αυτό;
«Είναι ένα θεατρικό έργο για μία ηθοποιό και αυτό είναι δελεαστικό για έναν καλλιτέχνη. Οι ξεχωριστές γυναίκες με ενδιέφεραν πάντα, γι’ αυτό και σε διαφορετικές εποχές της καλλιτεχνικής μου διαδρομής έχω ασχοληθεί με γυναίκες που έγραψαν τη δική τους προσωπική ιστορία. Η τωρινή εποχή είναι η εποχή της Καπετάνισσας. Η Λασκαρίνα είναι ένα κορίτσι διαφορετικό που αγάπησε βαθιά τη θάλασσα. Μια γυναίκα που τόλμησε το αδύνατο και που ξεπέρασε τα δεδομένα της εποχής της. Μια μάνα που μεγάλωσε, μόνη της, έξι παιδιά. Μια Καπετάνισσα που απέκτησε στόλο. Μια αγωνίστρια που τα έχασε όλα για το ιδεώδες. Μια χήρα που πήρε τη ζωή στα χέρια της. Μια αρχόντισσα που “δολοφονήθηκε από χέρι ελληνικό”. Ο θάνατός της ήταν γυναικοκτονία. Ο μονόλογος αυτός έχει γραφτεί από δύο νέους ταλαντούχους συγγραφείς, τον Μιχάλη Δαρνάκη -ο οποίος, επίσης, ζει στο Λονδίνο και τη Μαρία Λαφτσίδου -η οποία ζει στην Ελβετία· οπότε και οι τρεις είμαστε Έλληνες του εξωτερικού. Πρόκειται για ωραία γραφή και δομή θεατρικού λόγου, η οποία φωτίζει την ανθρώπινη υπόσταση της Λασκαρίνας μέσα από μια σύγχρονη ματιά που κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και στα ιστορικά γεγονότα».
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά σας;
«Η σκηνοθετική μου ματιά και ερμηνεία εστιάζει, καταρχήν, στον άνθρωπο Μπουμπουλίνα, πριν αποκτήσει την αίγλη του ήρωα. Κανένας ήρωας δεν γνωρίζει ότι είναι ήρωας, τη στιγμή που το ζει. Αυτή, άλλωστε, είναι και η θεματολογία του κειμένου, η ανθρώπινη υπόστασή της. Δεν είναι μόνο η αφοσίωσή της στον Αγώνα, είναι η εφηβεία της, ο έρωτας, η αγωνία, ο φόβος, τα όνειρα, η μητρότητα, οι μάχες, οι νίκες και οι ήττες, η χαρά, η μοναξιά, η πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου. Μέσα από τη διαδρομή της Λασκαρίνας αναδεικνύεται η κοινωνική και πολιτική ευθύνη των γυναικών και η εσωτερική της δύναμη που αποτελεί όχημα για την κάθε αλλαγή, είτε στις μικρές χαρές της ζωής, είτε στην απελπισία, είτε στην ανάσα για ελευθερία. Είναι, μάλλον, μια πολυδιάστατη προσέγγιση και παρουσίαση μιας φυσιογνωμίας της Ελληνικής Επανάστασης που την γνωρίζουμε μόνο μέσα από τα σχολικά βιβλία της ιστορίας, τα γραμματόσημα και τη σύνδεση του ονόματός της ως παρομοίωση για κάθε γυναίκα που τολμά».
Η μοναξιά επί σκηνής φαντάζει ιδιαίτερα απαιτητική. Είναι;
«Ναι, είναι. Πολύ· και ακόμη περισσότερο από όσο φαντάζει. Ταυτόχρονα, έχει και μια γοητεία, θα έλεγα, γιατί θέλοντας και μη αναγνωρίζεις, αναμετριέσαι, συμφιλιώνεσαι με αυτήν, παραδίδεσαι και δημιουργείς. Η ιδέα της ερμηνείας αυτού του χαρακτήρα αποτέλεσε για μένα πρόσκληση και πρόκληση ταυτόχρονα, μιας και, μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο και με έναν μεγάλο αριθμό παραγωγών που έχω σκηνοθετήσει, το να ξαναβρίσκομαι στη σκηνή με τον συγκεκριμένο ρόλο έχει ιδιαίτερη αξία».
Πτυχές της προσωπικότητας και της ζωής της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας που σας αγγίζουν ιδιαίτερα;
«Η Λασκαρίνα Πινότση-Μπουμπουλίνα, εκτός από ηγετική φυσιογνωμία και ηρωίδα, ήταν γυναίκα και μάνα. Με αγγίζει, πάντα, η ικανότητα, η πολυπλοκότητα και η αντοχή της γυναικείας φύσης. Η κοινωνική και πολιτική ευθύνη που έχουμε οι γυναίκες, η εσωτερική δύναμη που αποτελεί όχημα για την κάθε αλλαγή. Κι έχω, επίσης, μια ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες που ζουν μπροστά από την εποχή τους. Η Λασκαρίνα ήταν μία από αυτές».
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα τον περασμένο Αύγουστο στο Διεθνές Φεστιβάλ Hydrama, στην Ύδρα· μιλήστε μας για την εμπειρία.
«Υπέροχη εμπειρία. Η Ύδρα από μόνη της είναι νησί πανέμορφο και προσωπικά πολύ αγαπημένο, μιας και κάθε καλοκαίρι θέλω να περνώ λίγες μέρες εκεί. Ακόμη και το φως του ήλιου στην Ύδρα έχει μια ιδιαίτερη απόχρωση. Είναι γνωστή η ιστορική και καλλιτεχνική του ταυτότητα του τόπου και συνεχίζει, μέχρι σήμερα, να προσελκύει καλλιτέχνες. Όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύ αγάπησαν το νησί ο Henry Miller, o Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, η Sophia Lauren, η Maria Callas, o Leonard Cohen και τόσοι άλλοι. Γνωρίστηκα με την κυρία Corinna Seeds, η οποία είναι η ψυχή του Φεστιβάλ Hydrama· έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση και την οργάνωσή του και με ξενάγησε στο ανοιχτό θέατρο που έχει στον λόφο. Μαγικό! Μετά από καιρό, συζητήσαμε την πρόταση με την Corinna και αποφασίσαμε μαζί με τους συγγραφείς, τον Μιχάλη και τη Μαρία, να γίνει η πρεμιέρα εκεί μιας και είναι ο τόπος καταγωγής της Μπουμπουλίνας. Θυμάμαι το κοινό να φτάνει στο θέατρο με τη βάρκα που ξεκινά από το λιμάνι και να ανεβαίνει τον μικρό λόφο. Έπεφτε το δειλινό, φυσούσε το αεράκι και ένιωθα τον αέρα να φυσά και το χρώμα του ουρανού από aqua marine να αλλάζει σε ζαφείρι. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Ήταν και παραμένει συγκινητική ανάμνηση».
Λίγα λόγια σας και για την παράσταση που θα δοθεί στο Λονδίνο, στις 22 Μαΐου;
«Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Λονδίνο στις 22 Μαΐου για μία και μοναδική επετειακή παράσταση, μιας και κλείνουν 200 χρόνια από τον θάνατό της. Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα δολοφονήθηκε στις 22 Μαΐου του 1825 και για αυτόν τον λόγο η παράσταση παρουσιάζεται ως αποκλειστική εκδήλωση της Ελληνικής Πρεσβείας του Λονδίνου και πραγματοποιείται μέσα σε πλοίο στον Τάμεση για συγκεκριμένο αριθμό προσκεκλημένων θεατών, στα ελληνικά και με αγγλικούς υπότιτλους. Έχω χαρά, αγωνία, νιώθω ευθύνη για αυτή την παράσταση που θα γίνει μέσα στο πλοίο. Οι ιστορικές φυσιογνωμίες, είναι δύσκολο εγχείρημα πάντα. Την ανταπόκρισή της εδώ στο Λονδίνο θα την δούμε εντός των ημερών. Αμέσως μετά, η παράσταση έρχεται στην Αθήνα όπου κάνει πρεμιέρα στις 31 Μαΐου στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, πριν συνεχίσει το ταξίδι της σε άλλες πόλεις».
Και μια σκέψη σας για το αθηναϊκό ανέβασμα;
«Θα πω το κοινότυπο που είναι απόλυτα ειλικρινές. Να αγαπηθεί η παράσταση, να επικοινωνήσει με το κοινό, να αποτελέσει μια ξεχωριστή εμπειρία».
Κάποιοι συγγραφείς, κάποια έργα ή καλλιτέχνες που σας έχουν βαθιά επηρεάσει;
«Πάρα πολλοί. Ο Ιρλανδός συγγραφέας Oscar Wilde,ο Ιταλός σκηνοθέτης κινηματογράφου Federico Fellini, ο Καναδός σκηνοθέτης θεάτρου Robert Lepaz, η Μεξικάνα ζωγράφος Frida Κahlo, o Αμερικανός συγγραφέας Edgar Allan Poe, ο Γαλλορώσος ζωγράφος Marc Chagall, ο Βρετανός ποιητής Shakespeare, η Γερμανίδα χορογράφος Pina Baush, η Βρετανίδα σχεδιάστρια μόδας Vivienne Westwood, ο Ισπανός ζωγράφος Dali, ο Κολομβιανός συγγραφέας Gabriel García Márquez, ο Αμερικανός τζαζίστας Chet Baker, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Ευρυπίδης,o Σοφοκλής, η Λούλα Αναγνωστάκη, ο Ανδρέας Βουτσινάς, η Μελίνα Μερκούρη, ο Καραγάτσης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Αρλέτα, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, η Χάρις Αλεξίου, η Καλλιόπη Εξάρχου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Τάσος Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι. Σταματώ κάπου εδώ, γιατί η λίστα είναι τεράστια».
Ομοιότητες και διαφορές που παρατηρείτε μεταξύ της θεατρικής σκηνής του Λονδίνου και της Ελλάδας, αλλά και του κοινού;
«Στο Λονδίνο ζω πολλά χρόνια και, αν εξαιρέσουμε κάποιες σκηνοθεσίες που έχω κάνει στην Ελλάδα, τον περισσότερο καιρό της ζωής μου και της επαγγελματικής μου διαδρομής τον έχω ζήσει εδώ. Όμως μπορώ να πω ότι και στις δύο χώρες έχω κάνει πολύ ωραίες συνεργασίες. Όταν συναντιούνται άνθρωποι ωραίοι, καλλιτέχνες αυθεντικοί με την ανάλογη αισθητική, φυσικά και θα προκύψουν τα καλύτερα. Έτσι προχωράω με αυτούς που θέλω και με θέλουν, με το tribe μου, με αυτούς που είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό ψυχής, νου, γνώσης, εμπειρίας και κοσμοαντίληψης. Οι συνεργάτες μου στο Λονδίνο είναι επαγγελματίες με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Έμφυτη ευγένεια, τήρηση κανόνων, ωραρίων, χιούμορ, ταλέντο, τεχνική, σκληρή δουλειά, προετοιμασία, χαρά για δημιουργία και, ταυτόχρονα, διασκέδαση, γέλια, ποτά μετά την πρόβα. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, ηθοποιοί, σχεδιαστές, συνθέτες, φωτιστές, παραγωγοί, τεχνικοί, ο καθένας στον τομέα του, έχουν τη γνώση, την έμπνευση και τη μεθοδολογία να κάνουν το όραμα παράσταση και αυτό είναι υπέροχο. Οι Έλληνες συνεργάτες είναι φοβερά ταλαντούχοι, λίγο απροσδιόριστοι στην τήρηση κανόνων και ωραρίων, έχουν γνώμη για όλα, είναι γενναιόδωροι, νάρκισσοι, παθιασμένοι, γοητευτικοί και έχουν και μια τρέλα που δεν καταχωρείται και που μ’ αρέσει πολύ!
Η εμπειρία μου είναι σαφώς μεγαλύτερη σχετικά με το λονδρέζικο κοινό, αρκετά μεγάλη σχετικά με το κοινό των Διεθνών Θεατρικών Φεστιβάλ και σαφώς μικρότερη σε σχέση με το ελληνικό κοινό. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι ανεξαρτήτου τόπου και ταυτότητας το κοινό συνδιαλλέγεται με το καλλιτεχνικό έργο, οπότε θα έλεγα ότι δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι θεατές, σημασία έχει ποιο είναι το καλλιτεχνικό έργο. Σε οποιαδήποτε πόλη και με οποιαδήποτε γλώσσα, χρώμα, εθνικότητα, ο τρόπος που σου σφίγγει το χέρι ο θεατής όταν τον έχει αγγίξει η παράσταση είναι αυτό που εγώ κρατώ σαν δώρο».
Θα μοιραστείτε μαζί μας κάποια ανάμνηση από τους σπουδαίους δασκάλους του θεάτρου, δίπλα στους οποίους έχετε μαθητεύσει ή συναντήσει;
«Είχα την τύχη να συναντήσω σπουδαίους δασκάλους στη διαδρομή μου. Τον Phillip Gaulier,τον Simon Mc Burney, τον August Boal, την Irina Brown, τον Rufus Norris, τον Ozzie Rodriguez, τον Ανδρέα Βουτσινά. Όλοι καταπληκτικοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τη δική του προσέγγιση στην Τέχνη του Θεάτρου· και οι αναμνήσεις μου είναι πολλές. Θα πω μόνο ότι όλοι οι διαφορετικοί αυτοί άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σταυροδρόμι· στην ποιότητα. Μου έμαθαν, λοιπόν, ότι όταν το κοινό έχει τα σωστά κλειδιά θα ακολουθήσει, θα μπει μέσα στην ιστορία που εμείς οι καλλιτέχνες λέμε. Μια φράση που κρατώ: “Φροντίστε τα κλειδιά που θα χαρίσετε στο κοινό σας να είναι ακριβά, εκλεκτά και καλοφτιαγμένα”».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η βόλτα με το ποδήλατο».
Κάτι που τη χαλά;
«Η μικροψυχία και η τσιγκουνιά».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Picnic στο πάρκο».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«Όταν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι απ’ ό,τι είμαστε, τα πάντα γύρω μας γίνονται, επίσης, καλύτερα. Είναι μια αγαπημένη μου φράση από τον Oscar Wilde».
Κάποια αγαπημένη εικόνα του Λονδίνου;
«Το δειλινό στον Τάμεση».
Και μια αγαπημένη, ελληνική εικόνα;
«Ξημέρωμα στις Κυκλάδες».
Να κλείσουμε με μια ευχής σας;
«Να απολαμβάνουμε τη ζωή στην κάθε στιγμή της. Να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, να γελάμε, να ζούμε καλά!»
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Μιχάλης Δαρνάκης & Μαρία Λαφτσίδου
Σκηνοθεσία, Ερμηνεία, Μουσική Επιμέλεια: Αναστασία Ρεβή
Παραγωγή Ήχου: Hades
Voice Overs: Λυδία Βη, Κωνσταντίνος Κουμπιάδης
Εικαστικός Σχεδιασμός: Theatre Lab Company
Φωτογραφία: Μανώλης Γεωργιάδης
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Christiana Maycea, Έλενα Μιχαϊλίδη
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Theatre Lab Company www.theatrelab.co.uk
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
Προπώληση: 14€ Ταμείο θεάτρου: Κανονικό 16€, Μειωμένο 14€ (Ανέργων, Αμεα, 65+
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ TICKETSERVICES Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου) Τηλεφωνικά: 210 7234567
Online: https://www.ticketservices.gr/event/mikros-kerameikos-kapetanissa-laskarina/
