© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης συνεργάζεται ξανά με την Αθηναϊκή Σκηνή και παρουσιάζουν το έργο «Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ίψεν· έργο εμβληματικό του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Μια ομάδα σημαντικών συντελεστών, όπως η Δήμητρα Γαλάνη στη Μουσική αλλά και ηθοποιών – Φίλιππος Σοφιανός, Ασπασία Κράλλη, Μιχάλης Καλαμπόκης, Ερατώ Πίσση, Νίκος Παντελίδης – υπογράφει την παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο ΕΛΕΡ [Φρυνίχου 10, Πλάκα].
Τέλη του 19ου αιώνα, σε μια πόλη της Νορβηγίας. Η κυρία Άλβινγκ υποδέχεται τον γιο της Όσβαλντ -που λείπει χρόνια, λόγω σπουδών στην Πόλη του Φωτός, το Παρίσι· επιστρέφει για τα εγκαίνια του ιδρύματος που κτίστηκε εις μνήμην του πατέρα του, λοχαγού Άλβινγκ. Ο νεαρός φέρνει μαζί του βαριά μυστικά, που αποκαλύπτοντάς τα, θα οδηγήσει και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους «Βρυκόλακες».
Ο Κοραής Δαμάτης μίλησε μαζί μας.
Μέσα από ποια χαρακτηριστικά του, το έργο αυτό -που κυκλοφόρησε το 1881, διατηρεί την εμβληματική αίγλη του στο παγκόσμιο ρεπερτόριο; Και, τι σας προσέλκυσε στο ανέβασμά του;
«Το πόσο μοιάζουμε με τους ήρωές του και τις αντιφάσεις τους! Τα μυστικά τους, τα πρέπει και δεν πρέπει τους, οι εμμονές τους, οι μεταχρονολογημένες αποκαλύψεις τους… Κόσμοι διαφορετικοί που δεν χωρούν κάτω από τον ίδιο ουρανό. Συνομιλούν, συνυπάρχουν, προσπαθούν, αγαπούν, αλλά δεν μπορούν, πραγματικά, να συναντηθούν! Πόσο σημερινό!»
«Βρυκόλακες»· ένα σχόλιό σας για τον τίτλο και όσα εμπεριέχει;
«Αν δεν εγκαταλείψουμε την ώρα που πρέπει γονείς και συγγενικές συμβουλές, θα τους βρίσκουμε πάντα μπροστά μας μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η επανάσταση της εφηβείας πρέπει να είναι ουσιαστική μέσα στην παρόρμησή της, να δεις τον εαυτό σου, να κάνεις το επόμενο βήμα, ελεύθερος και άφοβος. Ακούς τη σοφία της πείρας, την κρατάς στο μυαλό σου, αλλά όχι σαν βαρίδι, σαν απαγορευτικό σε ό,τι θες να δοκιμάσεις, να ζήσεις. Αλλιώς μένει μέσα σου ό,τι πέρασε αφιλτράριστο σε κείνην την ηλικία της αθωότητας… “νεκρές ιδέες, παλιές αντιλήψεις, πεθαμένα λόγια”, ο τόνος της φωνής, τα βλέμματα, οι πράξεις… τροχοπέδη όλα αυτά στο δικό σου πέταγμα».
Μιλήστε μας για τη σκηνοθετική σας προσέγγιση; Που εστίασε το βλέμμα σας;
«Με ενδιέφερε στην υποκριτική προσέγγιση να δοθεί όλη αυτή η ανθρώπινη αποξένωση, αυτό το ξένο που έχει εισχώρηση στην κοινωνία με το πρόσωπο του φαίνεσθαι και όχι του είναι! Το δεύτερο που με ενδιέφερε ήταν το θέμα της υποβοηθούμενης ευθανασίας. Ένα θέμα που έχει τεθεί επί τάπητος και χρειάζεται λύση. Δεν μπορούσε να μην πάρει θέση η παράσταση».
Πώς θα περιγράφατε τη μουσική συμβολή της Δήμητρας Γαλάνη στην παράσταση;
«Είναι η δεύτερη φωνή των ηρώων. Παρηγορεί τις αδυναμίες τους, μας μιλάει για τα σκοτάδια τους…»
Κάποια εικόνα από την ατμόσφαιρα των προβών και τη συνεργασία σας με τους πρωταγωνιστές του έργου;
«Το μεγαλύτερο μέρος των προβών είχε μέσα εκείνη τη λυτρωτική χαρά που έρχεται όταν έχεις πετύχει να κάνεις τις σκέψεις και τα τυπωμένα λόγια, αληθινή ζωή».
Μια ατάκα, ένας διάλογος -λίγα λόγια του έργου· ό,τι πρώτο σας έρθει στον νου.
«“…Βρικολακιάζουν οι νεκρές ιδέες, οι παλιές αντιλήψεις, τα πεθαμένα λόγια ζωντανεύουν. Πεθαμένα…όμως βαθιά ριζωμένα μέσα μας…”»
Μια θεατρική σας στιγμή που κρατάτε ξεχωριστά, στο μυαλό και την καρδιά;
«Πολλές, πολλές…δεν είναι μία…δεν μπορεί να είναι μία…πολλές…»
Λίγα λόγια για τη συγγραφική σας πλευρά; Σε τι φάση βρίσκεται; Τι την ενεργοποιεί;
«Δεν έγραφα σχεδόν ποτέ, δεν ήταν τρόπος έκφρασης, δεν ήταν ανάγκη μου…υπήρχαν άλλα στη ζωή μου… Μου προέκυψε μετά τα πενήντα και χωρίς την επιδίωξη να εκδοθεί ό,τι έγραφα… Έγινε αφού άκουσα από δυo τρεις φίλους καλά λόγια…και έτσι πήγα σε εκδότη. Τώρα, τι με ενεργοποιεί να γράψω;… Τα γύρω μου, αυτά που παρατηρώ, αυτά που ακούω και τα αισθήματα που μου δημιουργούν… Η τωρινή φάση είναι η προετοιμασία για την έκδοση μιας νουβέλας που θα βγει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Βακχικόν».
Θα μοιραστείτε μαζί μας κάποια αγαπημένη εικόνα από την Αλεξάνδρεια, τον γενέθλιο τόπο σας;
«Προτιμώ να σας δώσω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου “Το Σπίτι Μόνο”… “Το Ένα στέκεται για μια στιγμή σαστισμένο και μετά το παίρνει απόφαση και μπαίνει στο παζάρι. Σπείρες και λαβύρινθοι. Μικρομάγαζα, εσωτερικές αυλές, υπόγεια και ανώγεια, κάνουν το παζάρι προμαχώνα σε μεγάλη αντάρα. Και το πήρε απόφαση το Ένα, και γλιστράει πάνω σε πορφυρά ταπέτα και δαμασκηνά χαλάκια προσευχής, κρύβεται πίσω από διάφανες γάζες, κρέπια και ατσαλάκωτες ποπλίνες, κυλάει σε μπροκάρ υφάσματα, ταφτάδες και βελούδα, ανακατεύεται με πολύχρωμα κουκουλάρικα μεταξωτά. Γλυκάθηκε με τόσο μετάξι, χάρηκε το μέσα του, ένοιωσε όπως στη μήτρα τής μάνας του, και ξεχάστηκε. Άρχισε να παίζει με τα αργυρά, τα χρυσά και τα μπακίρια, με χτένες από ταρταρούγα, με παλάμιους οφθαλμούς, κομπολόγια από φίλντισι και φυσητά γυαλιά, τα βαθυκόκκινα και τ’ άλλα, στο χρώμα της ανταριασμένης θάλασσας. Χώνει τη μύτη του στις γυάλες με τα μπαχαρικά απ’ τις Ινδίες, και ύστερα σε ρίζες θεραπευτικές και ψιλοκομμένα ξερά φύλλα από παλιά φυτά, και μετά στα μύρα και τα θυμιάματα της Αραβίας. Τυλίγεται σε δέρματα φιδιών. Κρεμάει στο λαιμό κοσμήματα των βεδουίνων από πικρασήμι και λαζουρίτη. Κυλιέται πάνω σε μαύρα μαργαριτάρια, κοράλλια και λαμπερά κεχριμπάρια απ’ την Ιορδανία…”»
Διδασκαλία· έχει αμφίδρομο χαρακτήρα; Δυο λόγια για την εμπειρία σας;
«Η διδασκαλία είναι κάτι το οποίο δεν περίμενα ποτέ ότι θα κρατήσει τόσα πολλά χρόνια… Σπουδαία εμπειρία! Δίνεις αυτά που έμαθες στις επόμενες γενιές και παίρνεις από αυτές καινούργιες σκέψεις, απορίες, κάποιες απογοητευτικές διαπιστώσεις, αλλά τις περισσότερες φορές, την ελπίδα και την αποφασιστικότητα να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον».
Κάτι που θα θέλατε να αλλάξει στη χώρα μας;
«Σε αυτήν την υπέροχη χώρα είναι ανάγκη να φτιαχτεί κράτος. Με πέντε τούβλα, δύο τσιμεντόλιθους και τρεις λαμαρίνες δεν φτιάχνεις κράτος. Αυτή η προκάτ κατασκευή πρέπει να αποκτήσει θεμέλια, οργάνωση, αυξημένες ευκαιρίες, ένα ισχυρό σύστημα υγείας, ένα ελεύθερο σύστημα παιδείας, να μεριμνήσει για μια ανθρώπινη καθημερινότητα, να προνοήσει το μέλλον, να φροντίζει για την καλή ζωή του λαού της. Έχουμε μείνει στους τίτλους και τα μεγάλα λόγια. Δεν φτάνουν».
Και κάτι που αγαπάτε στην Ελλάδα;
«Το φως της. Τις ακτογραμμές της. Τις μικρές παλιές γειτονιές της».
Χαρακτηριστικά που εκτιμάτε ιδιαίτερα στους άλλους;
«Την αντοχή τους σε μια δύσκολη ζωή».
Και κάποια που σας απωθούν;
«Οι ψευτομαγκιές και οι εξυπνακίστικες σαχλαμάρες».
Κύριε Δαμάτη, να κλείσουμε με κάτι που σας δίνει χαρά;
«Χαρά μου δίνουν ένα σωρό μικροπράγματα της καθημερινότητας».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Κοραής Δαμάτης
Σκηνικά – Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Σχεδιασμός φωτισμών: Άννα Σμπώκου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Χριστοφόρου
Διανομή με σειρά εμφάνισης: Ρεγγίνα: Ερατώ Πίσση, Ένγκστραντ: Νίκος Παντελίδης, Πάστορας Μάντερς: Φίλιππος Σοφιανός, Κυρία Άλβινγκ: Ασπασία Κράλλη, Όσβαλντ Άλβινγκ: Μιχάλης Καλαμπόκης
Φωτογραφίες – Βίντεο: Πέτρος Πουλόπουλος
Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία: Μαργαρίτα Δρούτσα
Social media: Νικόλαος Παπαδάκης
Διεύθυνση Παραγωγής: Θωμάς Πανδής
Παραγωγή: Αθηναϊκή Σκηνή – Μιχάλης Καλαμπόκης
(Με την συμπαραγωγή της ΑΜΚΕ: Φωτόνιο Τέχνης και Πολιτισμού)
Εισιτήρια – https://www.ticketservices.gr/event/theatro-eler-vrykolakes/?lang=en
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδας.
