«Το τέρας», το νέο έργο της Ηρώς Μπέζου, ανεβαίνει σε δική της σκηνοθεσία, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν [Φρυνίχου 14, Πλάκα].
Η παράσταση αφηγείται μια ονειρική «τρομακτική» ιστορία για τη μεταμόρφωση και την ελευθερία.
Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Νταλιάνη και Γιάννης Παπαδόπουλος· μαζί τους, επί σκηνής, ο μουσικός Γιώργος Σταυρίδης.
Μαζί μας μίλησε η ηθοποιός Κατερίνα Νταλιάνη.
«Το τέρας»· μιλήστε μας για την υπόθεση του έργου και τον δικό σας ρόλο στην παράσταση.
«Το έργο μιλάει για μια πόλη που έχει καταστραφεί και όλοι έχουν φύγει εξαιτίας του τέρατος, μιας κοπέλας που έχει κάνει κάτι κακό και έχει μεταμορφωθεί σε τέρας. Οι μόνοι που τρέχουν κοντά της για να δουν τι έχει γίνει και πώς θα διορθωθεί είναι δύο φίλες της και ο αδερφός της. Οι συναντήσεις τους θα φέρουν ένα τέλος. Καλό ή κακό, ποιος ξέρει; Εγώ αφηγούμαι την ιστορία της φίλης της, που προσπαθεί να την κρατήσει κοντά της, να την ηρεμήσει ώστε να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως πριν. Την αγαπάει πολύ και αρνείται να δεχθεί ότι της έχει συμβεί κάτι κακό ή ότι εκείνη έχει κάνει κάτι κακό και έχει γίνει τέρας».
Πιστεύετε ότι όλοι μας κρύβουμε ένα «τέρας» που ανάλογα με τις συνθήκες παραμένει σε αδράνεια ή ενεργοποιείται;
«Πιστεύω η αίσθηση του καλού και του κακού είναι κάτι προσωπικό που επηρεάζεται από τις συνθήκες γύρω μας. Σίγουρα κοινωνικά έχουμε κάποιες κοινές αξίες ως άνθρωποι αλλά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον όταν σε κάθε περίσταση εξετάζει κανείς τα όρια και φιλοσοφεί πάνω στην έννοια του τι είναι ηθικό, καλό, κακό και πράττει ανάλογα με αυτό που γεννιέται μέσα του. Αυτή η διεργασία είναι που μας εξελίσσει. Κάποιες φορές μπορούμε να περάσουμε μέσα από πολύ σκοτεινές περιοχές, ψάχνοντας να βρούμε το φως ή και το αντίθετο. Εμένα αυτό με συγκινεί πολύ στην ανθρώπινη ύπαρξη· αρκεί, πάντα, οι συνέπειες να μοιράζονται ανάλογα σε όλους τους εμπλεκόμενους. Το κόστος, δηλαδή, να είναι άξιο της πράξης».
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Ηρώ Μπέζου;
«Με την Ηρώ γνωριστήκαμε μετά από μια παράσταση που έπαιζα, την οποία σκηνοθετούσε η Δανάη Σπηλιώτη -που ήταν συνεργάτες με την Ηρώ. Την ήξερα και τη θαύμαζα και σαν άνθρωπο και σαν ηθοποιό, οπότε όταν μου είπε για το έργο χάρηκα πολύ και ανυπομονούσα να ξεκινήσουμε πρόβες. Μετά, φυσικά, η χαρά μου και ο θαυμασμός μου πολλαπλασιάστηκαν. Όλοι οι άνθρωποι αυτής της δουλειάς είναι φοβεροί και πολύ δοτικοί και νιώθω ευγνωμοσύνη για την Ηρώ που μας συγκέντρωσε και μας ένωσε. Δεν υπήρξε στιγμή που να μην απολαμβάναμε τη διαδικασία και αυτό έχει πολύ ομορφιά όταν συμβαίνει».
Υπάρχουν σημεία του έργου με τα οποία ταυτίζεστε;
«Για μένα, η ιστορία είναι μια ιστορία ενηλικίωσης και χειραφέτησης. Έρχεται μια στιγμή που αποκτάς τη φωνή σου, που καταλαβαίνεις το σώμα σου και τις ανάγκες του, που θες να καταλάβεις ποιος είσαι μακριά από τις φωνές που σε καταστέλλουν και σε διαμορφώνουν. Νομίζω ότι αυτή η στιγμή για τις γυναίκες είναι πολύ πιο δύσκολο να έρθει και σε μερικές περιπτώσεις, δυστυχώς, δεν έρχεται και ποτέ. Ακόμα και σήμερα δεν νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει σε μεγάλο ποσοστό από τις στερεοτυπικές εικόνες: η ευαίσθητη / ευάλωτη, η σοφή / λιγομίλητη / φροντιστική, ή εκείνη που θα σου κάνει κακό, η επικίνδυνη που δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς. Όλα αυτά είναι ιδωμένα από μια άλλη πλευρά· κάποιος άλλος βλέπει και ονομάζει/κατηγοριοποιεί. Ακόμα και σήμερα, σπάνια οι γυναίκες έχουν τον χρόνο και τον χώρο να σκεφτούν για το τι σημαίνει ύπαρξη, πώς είναι η ύπαρξή τους μέσα και έξω από το κοινωνικό πλαίσιο και να καταγραφούν και προσωπικές ιστορίες και αφηγήματα, σκέψεις, όνειρα πάνω στη ζωή και την ύπαρξη από τις ίδιες. Στη λογοτεχνία και στο θέατρο, για μένα, αυτό είναι πολύ εμφανές· πως δηλαδή στην κλασσική δραματουργία και λογοτεχνία αλλά και στη σύγχρονη διαβάζουμε την καταγεγραμμένη φαντασία αντρών για το πώς μπορεί να είναι μια γυναίκα και τι μπορεί να λέει. Διαβάζοντάς τα, σίγουρα μπορώ, για παράδειγμα, να συγκινηθώ με τον Άμλετ αλλά πάντα θα μου κλωτσάει το γεγονός ότι ένας άντρας αναρωτιέται για το να ζει κανείς ή να μη ζει και μια κοπέλα πεθαίνει με λουλούδια στο ποτάμι, πληγωμένη και ευάλωτη. Αυτό, λοιπόν, που με συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα στο κείμενο που έγραψε η Ηρώ, είναι ότι μια γυναίκα γράφει μέσα από τη φαντασία της και την ψυχοσύνθεσή της και βλέπει κάποιους ανθρώπους με μια ευαισθησία, που τους αφήνει να είναι τα πάντα και να περνάνε απ’ όλα τα στάδια. Ένας κόσμος που τους εμπεριέχει όλους. Και μια γυναίκα / τέρας που αναρωτιέται για το τι έχει κάνει και ποια είναι και ποια θέλει να είναι! Με αυτό ταυτίζομαι στο έργο. Σίγουρα έχω πολλά αγαπημένα σημεία στο κείμενο αλλά για μένα όλη η ιστορία, το πώς είναι γραμμένη και από ποιο άτομο, είναι που είναι το πιο σημαντικό. Λέει μέσα το κείμενο κάποια στιγμή προς το τέλος “Χαίρομαι που έστω για μια στιγμή… είδα το άλλο μισό της αλήθειας που πάντα τόσο λαχταρούσα”· και εγώ σκέφτομαι, κάθε φορά που το ακούω, ότι είμαστε ολόκληρα όντα και είναι κρίμα, ακόμα και σήμερα, να φωτίζεται η μισή μας πλευρά χωρίς καν να έχουμε επιλογή».
Ποιους θεωρείτε βασικότερους σταθμούς της θεατρικής σας διαδρομής και ποια τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Είμαι λίγα χρόνια στη δουλειά και το μόνο που προσπαθώ και επιδιώκω είναι να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους που τους ενδιαφέρει ο πυρήνας αυτής της δουλειάς και όχι τα γύρω γύρω! Μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά τυχερή, μέχρι τώρα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τους θαυμάζω και με εμπνέουν. Αυτό επιδιώκω και στο μέλλον».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Πλέσσα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτριας: Λήδα Κουτσοδασκάλου
Βίντεο-Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος
Μοντάζ: Ελισάβετ Πηρούνια
Γραφίστας: Γιάννης Σταματόπουλος
Social Media: Ανδρέας Λεύκιος Καψαμπέλης
Διεύθυνση-Εκτέλεση παραγωγής: Kart Productions
Επικοινωνία παράστασης: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Ερμηνεύουν: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Νταλιάνη, Γιάννης Παπαδόπουλος
Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Σταυρίδης
Προπώληση: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/to-teras-1
& στα ταμεία του Θεάτρου Τέχνης – Φρυνίχου 14, Πλάκα
