© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο συνθέτης, παραγωγός και στιχουργός Γιάννης Οικονομίδης, ο τραγουδοποιός που φέρνει βόλτα τον πλανήτη, Ian Ikon, κυκλοφόρησε νέο τραγούδι· δε χρειαζόταν άλλη αφορμή, για να θέλουμε να μιλήσουμε μαζί του.
Κυκλοφορήσατε πρόσφατα ένα νέο τραγούδι, με τίτλο «Oxygen»· ποιο είναι το δικό σας οξυγόνο;
«Το οξυγόνο για μένα είναι η τέχνη και η δημιουργία που δίνει στη ζωή σου τη δύναμη να υπερβείς τις αντιξοότητες της ζωής, να κάνεις το παραπάνω βήμα που χρειάζεται για να ξεφύγεις από μια τελματώδη κατάσταση και να δώσεις ένα τέλος στην όποια ασφυξία. Έτσι, μέσα στη δημιουργία υπάρχει το πνευματικό και ψυχικό οξυγόνο που όλοι μας πρέπει να έχουμε μέσα μας σε απόθεμα, για τα δύσκολα κυρίως. Όταν έγραψα το κομμάτι αυτό, δυο χρόνια πριν -παρ’ ότι κυκλοφόρησε πριν λίγο, είχα στο μυαλό μου όλους όσους, συμπεριλαμβανομένου εμού, βρίσκουν τη δύναμη εκεί που όλα καταρρέουν να πάρουν εκείνη την βαθιά ανάσα και να κάνουν ένα ανατρεπτικό άλμα δίνοντας νέα κατεύθυνση στην ζωή τους».
Έχετε συνεργαστεί με πολλούς ερμηνευτές στα τραγούδια σας -ανάμεσά τους οι Craig Walker, Marina Celeste, Luigi Catalano. Τι αναζητάτε από κάθε φωνή, κάθε φορά; Και με ποιες φωνές θα θέλατε να συνεργαστείτε σε ένα ιδανικό μέλλον;
«Επειδή τα ακούσματά μου στη μουσική είναι πολλά και διαφορετικά, η αλήθεια είναι πως δεν ακολουθώ μια σταθερή φόρμα όσον αφορά το είδος της μουσικής που κάνω. Βασικά υπηρετώ την alternative pop με την πλατιά της έννοια κι έτσι κάποια κομμάτια μου έχουν μια dreamy pop διάθεση, κάποια παλιότερα μια britt pop άποψη, κάποια κλίνουν το μάτι στην indie σκηνή κ.ο.κ. Έτσι, κάθε μου τραγούδι αναζητά και τη φωνή του μέσα από την οποία θα εκφραστεί το νόημα της δημιουργικής μου ανησυχίας, τόσο στιχουργικά όσο και υφολογικά. Τώρα τελευταία κάνω μία στροφή προς μία πιο indie pop προσέγγιση που βασίζεται στη μελωδικότητα της ποπ μεν αλλά χαρακτηρίζεται και από τα στοιχεία μιας ενναλακτικής παραγωγής με περισσότερο οργανικό ήχο, φυσικά όργανα δηλαδή, πλαισιωμένα από ένα ηλεκτρονικό sound design. Τώρα, για να εκφράσει μία φωνή αυτό το είδος δεν θεωρώ απαραίτητο πως πρέπει να είναι ένα πασίγνωστο όνομα -ακούω εξαιρετικές φωνές στο spotify κυρίως, που αν και όχι ευρέως γνωστές, είναι κυριολεκτικά συγκλονιστικές. Με μια τέτοια φωνή θα ήθελα να συνεργαστώ στο μέλλον που να αποπνέει λυρισμό και αισθαντικότητα, με φωνητικές χορδές που να ηχούν ευάλωτες και τρυφερές για να περνάνε το νόημα των λέξεων λες και σου ψιθυρίζουν κάτι στο αυτί».
Ζήσατε χρόνια στη Νέα Υόρκη και το εξωτερικό. Τι σας λείπει από εκείνη την εποχή;
«Μιλώντας για το παρελθόν, το αφήνω πάντα συνειδητά πίσω μου χωρίς να φλερτάρω με τη νοσταλγία, γιατί αυτά που ήθελα να ζήσω τα έζησα και δεν γυρνάνε πίσω. Εικόνες και στιγμές όμως που σκέφτομαι ευχάριστα είναι τα art openings στις γκαλερί του Soho στη Νέα Υόρκη, την εποχή πριν μετακομίσουν οι περισσότερες στο Chelsea. Σχεδόν κάθε μέρα υπήρχε και ένα κάλεσμα σε μια avant garde έκθεση που ικανοποιούσε τη μεγάλη μου αγάπη για τις εικαστικές τέχνες. Επίσης, τα γκρουπάκια στα clubs του Εast Village, οι παραγωγές της Μetropolitan Opera με τη συμφωνική της ορχήστρα. Αλλά και ναι, μου λείπει ένα κοκτέιλ στο Balthazar στην Spring street ή στο lobby του Plaza, μουσικές σε κάποιο Flamengo bar στην China Town και οι απίστευτες βραδιές στο Cielos, τότε που το Meatpacking District μεταμορφωνόταν σιγά σιγά λόγω gentrification και αποκτούσε ζωή με μικρά καφέ και ωραία μποέμ διαμερίσματα. Αλλά πιο πολύ, μου λείπει αυτή η αβίαστη και ανεπιτήδευτη σχέση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, όπου η ανεκτικότητα και η αποδοχή ήταν το ζητούμενο και δεν το έβρισκες πουθενά, παρά μόνο στη Νέα Υόρκη».
Σπουδάσατε Graphic Design, Διαφήμιση, Ιστορία Τέχνης και Ζωγραφική. Γιατί, τελικά, γίνατε μουσικός;
«Θυμάμαι από σχεδόν δώδεκα χρόνων, είτε με το στόμα, είτε με μια φυσαρμόνικα, είτε με μια κιθάρα, σκάρωνα τραγουδάκια. Μετά, στα φοιτητικά μου χρόνια συμμετείχα ερασιτεχνικά σε διάφορα γκρουπάκια. Αργότερα, όταν μπήκα στον χώρο της οπτικής επικοινωνίας και της διαφήμισης αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά σε αυτό. Ώσπου μια πρόταση από τον εκδοτικό οίκο “Ελληνικά γράμματα” να σχεδιάσω ένα πρωτότυπο ημερολόγιο που θα κυκλοφορούσε ως δώρο σε κάποια εφημερίδα γνωστού εκδοτικού Οργανισμού με έβαλε σε μια ιδέα να φτιάξω ένα μουσικό ημερολόγιο με τίτλο Months. Τότε ήταν μόδα τα cd ως δώρο στις κυριακάτικες εφημερίδες. Είχα μπροστά μου ένα καλοκαίρι να το κάνω και προσπάθησα να αποδώσω με instrumental μουσική την ατμόσφαιρα που μου έβγαζε κάθε μήνας. Το αποτέλεσμα ήταν δώδεκα tracks· κάθε μήνας και ένα ορχηστρικό τραγούδι. Όλα καλά, μόνο που ο εκδοτικός Οίκος, ως ένα από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης δεν τα κατάφερε, κι έτσι η ιδέα δεν ολοκληρώθηκε. Όμως το cd κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Months” και το ψευδώνυμο Lunikon. Kάπως έτσι, βούτηξα στα νερά της δισκογραφίας κι ακόμα κολυμπώ!»
Πείτε μου κάποια τραγούδια που θα θέλατε να είχατε γράψει.
«“A Whiter Shade of Pale” των Procol Harum, “Ocean” του Richard Hawley, το “Roland, I feel you” των Get well soon».
Τι θα θέλατε να σκέφτεται ένας ακροατής, όταν ακούει το όνομα σας;
«Ότι τα τραγούδια μου, αν και διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν μια κοινή εκφραστική φόρμα, που βασίζεται σε μια συνέπεια που φροντίζω να έχω όσον αφορά τη μελωδία, τον στίχο και την παραγωγή.
Ακόμη, να ξέρει πως η τέχνη του τραγουδιού δεν σου προσφέρει απαραίτητα μόνον καλές στιγμές. Ο αγώνας και η αγωνία για τη διάκριση και την αποδοχή ενός τραγουδιού είναι μια επίπονη διαδικασία. Αλλά σε όποια περίπτωση, η χαρά της δημιουργίας είναι αυτή που ανταμείβει και λυτρώνει, εν τέλει. Και η χαρά όταν σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε “α! είμαι σε αυτό το νησί κι ακούω το κομμάτι σου”. Αυτό μου κλέβει την καρδιά».
