© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο 28χρονος Γιάννης Κρόμπας μπορεί να είναι ένας οφθαλμίατρος με πίστη στο επάγγελμά του, όμως η καρδιά του χτυπά εκεί που οι νότες φτιάχνουν μοναδικές συνθέσεις, που ερμηνεύει με ταλέντο και ψυχή.
Κι επειδή η σχέση του με τη τέχνη είναι αγαπητική, αναμετριέται και με τα κόμιξ, φτιάχνοντας τον δικό του σούπερ ήρωα, ονόματι Αούρεους.
Το «Κοίτα ψηλά στον ουρανό» είναι το δεύτερο τραγούδι της προσωπικής μουσικής του διαδρομής, η οποία ξεκίνησε με το «Αν οι πράξεις διαφωνούν». Παράλληλα σχεδιάζει και κόμικ και μας φέρνει τις «Ειδοποιήσεις».
Ο Γιάννης Κρόμπας ξεκινά με σπουδές στην Ιατρική· παράλληλα, κάνει μαθήματα σχεδίου. Ολοκληρώνει γρήγορα τις σπουδές του και καταλαβαίνει ότι αγαπά βαθιά τη μουσική.
Συμμετέχει ως lead τραγουδιστής στο συγκρότημα Lumen fox, κάνοντας live εμφανίσεις και κυκλοφορώντας το τραγούδι «Σκιά από μετάξι».
Παράλληλα κάνει σόλο εμφανίσεις, κατεβαίνει στον δρόμο και τραγουδά για τους περαστικούς, παίρνει μέρος στον πρώτο πανελλήνιο διαγωνισμό youtube της Media Markt και βγαίνει νικητής με το βίντεο «Can money buy you happiness?».
Το τραγούδι και το σκίτσο έχουν μπει δυναμικά στη ζωή του.
Και κάπως έτσι, ο Γιάννης Κρόμπας έρχεται στο σήμερα με ένα ολόφρεσκο τραγούδι και προίκα τα σκίτσα του και την ανάγκη του να εκτεθεί μουσικά.
Μιλήσαμε μαζί του.
Κύριε Κρόμπα, θα θέλατε να μας πείτε ποια ανάγκη σας οδηγεί στη μουσική;
«Η ανάγκη για αυτοέκφραση. Συχνά οι λέξεις δεν φτάνουν για να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου. Χρειάζεσαι συνοδεία με μουσική ή σκέτες νότες και παύσεις. Έχω νιώσει πολλές φορές την επιθυμία να εκφράσω κάτι χωρίς να μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια. Τότε, πιάνω την κιθάρα. Στο αριστερό χέρι ένα μινόρε ακόρντο κρατημένο. Στο δεξί, η πένα να βαρά μ’ έναν ρυθμό δυναμικό. Και τραγουδάνε οι συρμάτινες ακουστικές χορδές, αυτό που οι ανθρώπινες ζορίζονταν να πουν».
Σύνθεση και ερμηνεία τραγουδιών δική σας… Τι σας εμπνέει;
«Ο πόνος. Ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης. Θέλει να πει την ιστορία του κι η μόνη γλώσσα που ξέρει είναι αυτή της τέχνης. Μέσα από τα χέρια μου και τη φωνή μου έχει την ευκαιρία να εκφραστεί. Όσο το κάνει, εγώ παίρνω τον ρόλο του ενεργητικού ακροατή. Παραφράζω αυτά που μου λέει σε στίχους και μιμούμαι τον τόνο της φωνής του, με μελωδίες και ακόρντα. Φτιάχνω το αφήγημά του σε τραγούδια».
Δημιουργείτε και κόμικ… Είστε πολυτεχνίτης;
«Η ίδια ανάγκη που με οδηγεί στη δημιουργία μουσικής, με οδηγεί και στη δημιουργία κόμικς. Έρχεται πηγαία. Είναι στη φύση του καλλιτέχνη να επιδίδεται σε παραπάνω από μία μορφή τέχνης. Η καλλιτεχνική ιδιότητα είναι σαν μια “είσοδος ελεύθερη” στον κόσμο των τεχνών. Σου έρχεται, φυσικά, να ασχοληθείς και με τη μουσική, και με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη σκηνοθεσία κ.ο.κ. Κάποιες θα σε κερδίσουν. Σε ορισμένες θα έχεις περισσότερη κλίση. Στο τέλος, αποφασίζεις πού θέλεις να γίνεις καλύτερος κι αφιερώνεις την περισσότερη ενέργεια».
Μιλήστε μας, παραπάνω, για τα κόμικς.
«Από μικρός ζωγράφιζα πολύ και μου άρεσαν οι υπερήρωες. Σαν έφηβος, ερωτεύτηκα τη δουλειά του Αρκά. Είχα όλα τα έντυπα. Τα ’χα μάθει απ’ έξω. Θυμάμαι είχα πάει σε μια θεατρική παράσταση με σκετσάκια από τα στριπ του και βαρέθηκα· ήξερα σε όλα την τελευταία ατάκα.
Αργότερα, όταν ήμουν φοιτητής, ανακοινώθηκε μια έκθεση κόμικς με τίτλο “Σούπερ Ήρωες στον καιρό της κρίσης”· ήταν ανοιχτή σε όλους. Οι συμμετέχοντες καλούνταν να πάρουν έναν ήρωα που ήδη υπάρχει ή να φτιάξουν τον δικό τους και να τον τοποθετήσουν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Μόλις έμαθα για την έκθεση, είπα: “Γιατί όχι;” Αποφάσισα να φτιάξω τον δικό μου υπερήρωα, έναν Έλληνα φοιτητή ιατρικής. Τον ονόμασα Aureus. Η δημιουργία του κόμικ πήγε καλά και ήμουν ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Ανατύπωσα πολλά τεύχη με σκοπό να δοκιμάσω την τύχη μου στην αγορά. Πήρα, λοιπόν, μέρος στο τμήμα αυτοεκδόσεων του Comicdom -ενός από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα. Πήγε θαυμάσια. Ακολούθησε μια παύση και φέτος επανήλθα με το κόμικ “Ειδοποιήσεις”.
Πρόκειται για έναν διάλογο του πρωταγωνιστή με την καρδιά του. Δεν της έδινε σημασία για καιρό, κι εκείνη τον ειδοποιεί με κάθε τρόπο γιατί η ψυχική του υγεία έχει αρχίσει να υποφέρει. Αφορά ένα βαθύ, εσωτερικό ταξίδι. Ο αναγνώστης καλείται να προβληματιστεί για τη δική του ζωή, παίρνοντας τροφή για σκέψη και ιδέες για να μπει στη δράση».
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
«Από μικρό, η μητέρα μου με είχε ξεκινήσει στο πιάνο· φανταστικό όργανο. Μα, τότε, δε μου άρεσε. Έκανα για πέντε χρόνια και στην εφηβεία μού άνοιξε η όρεξη για κιθάρα. Στην αρχή το ’κανα για τα κορίτσια. Τις ξέχασα, όμως, γρήγορα, όταν συναντήθηκα με την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα· μια κόκκινη Stratocaster. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Πέρναγα ώρες ολόκληρες να την έχω στην αγκαλιά μου και να εξασκούμαι, χαϊδεύοντας τις συρμάτινες χορδές της. Κι έμπαινα όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των εγχόρδων. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με κιθάρες ακουστικές και κλασικές. Έπαιζα ακόρντα. Σιγομουρμούριζα μελωδίες. Χτίστηκε σιγά σιγά το θάρρος, η φωνή βγήκε προς τα έξω και να ’σου τα πρώτα λάιβ. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Οι έως τότε αμιγώς επώδυνοι χωρισμοί κι αναποδιές, άρχισαν να μετατρέπονται σε χρυσωρυχεία έμπνευσης. Η εξόρυξη πολύτιμων λίθων-ιδεών από τα έγκατα του πόνου έγινε αναπόφευκτη. Ξεκίνησα τη σύνθεση».
Ένας οφθαλμίατρος τι αναζητά στο τραγούδι;
«Οι καλλιτέχνες έχουμε εγγενώς την ανάγκη για αυτοέκφραση. Το τραγούδι την καλύπτει επαρκώς· η ιατρική, όμως, όχι. Σαν ιατρός, ικανοποιείς τις ανάγκες των ασθενών. Η αυτοέκφρασή σου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και υφίσταται μόνο στον βαθμό που είναι ωφέλιμη για τον ασθενή. Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Αν είσαι, όμως, ένα με την τέχνη, σου μένει ένα κενό. Μια πείνα για δημιουργία. Σιωπηλή. Κι όπως δεν είσαι καλά όταν δεν τρως, αρχίζει η ψυχή σου να πονά. Γίνεσαι εσύ ο ασθενής. Κι αναζητάς παυσίπονο. Τι ευτυχία, όταν ανακαλύπτεις ότι εσύ είσαι κι ο γιατρός. Κι η τέχνη το παυσίπονό σου».
Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Σε αυτή τη φάση, με ενδιαφέρει περισσότερο η κατεύθυνση του “πλοίου” μου, παρά κάποιο συγκεκριμένο “Χ” στον χάρτη. Ακολουθώ την πυξίδα των “θέλω” μου. Θέλω να ακουστεί η δουλειά μου. Θέλω να βρω το κοινό μου. Θέλω να εμπνευστούν από τους στίχους μου. Θέλω να πάρουν δύναμη να πλοηγηθούν με μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα από τις φουρτούνες τους. Θέλω αυτά τα “θέλω” να μου δώσουν δύναμη να δημιουργώ ελεύθερα».
Εσείς κοιτάτε συχνά στον ουρανό; Τι σας κάνει να νιώθετε;
«Θέλω να τον κοιτάω πιο συχνά. Όταν το θυμάμαι, συνδέομαι μαζί του σαν να βρίσκομαι στη φύση. Με επαναφέρει στο εδώ και τώρα. Νιώθω το σώμα μου να μαλακώνει. Παίρνω πιο βαθιές ανάσες. Αναστενάζω. Κι ενώ κοιτώ ψηλά, νιώθω τα πόδια να πατάνε πιο γερά· γειώνομαι.
Γειώνομαι όπως όταν παρατηρώ έναν αγαπημένο μου πίνακα ζωγραφικής. Ο ουρανός, για μένα, είναι αγνή τέχνη. Με συναρπάζει που ποτέ δε θα δεις τον ίδιο συννεφιασμένο ουρανό δύο φορές. Τα σύννεφα είναι μια μηχανή δημιουργίας της απόλυτης οπτικής τυχαιότητας.
Όσο για τον έναστρο ουρανό, μακριά από τη φωτορύπανση της Αθήνας; Μαγεύομαι. Ειδικά όταν έμαθα ότι το βράδυ αντικρίζουμε το φως αστεριών που μπορεί να μην υπάρχουν πια, ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο.
Τη νύχτα βλέπουμε στον ουρανό το παρελθόν. Στο καινούριο μου τραγούδι με τίτλο “Κοίτα ψηλά στον ουρανό”, παροτρύνω τον ακροατή να σηκώσει το κεφάλι όσο είναι μέρα και να δει τον μελλοντικό μου/του εαυτό. Μ’ αρέσει αυτή η συμμετρία».
Τραγουδιστής ή οφθαλμίατρος;
«Η αλήθεια είναι ότι είχα αυτό το δίλημμα καιρό. Μέχρι που κατάλαβα ότι είναι περιττό. Γίνεται να κάνω και τα δύο. Όπως το μάτι χαρακτηρίζεται ως “ευγενές” όργανο, έτσι και η οφθαλμολογία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι “ευγενής” ειδικότητα. Σου επιτρέπει χώρο. Μπορείς να την ασκήσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχεις το περιθώριο να ακολουθήσεις κι άλλα ενδιαφέροντά σου. Για παράδειγμα, ένας παλιός καθηγητής μου είχε γίνει διάσημος ζωγράφος, που θύμιζε πολύ τον Νταλί. Τίποτε δεν αποκλείεται. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, λοιπόν, έχω αντικαταστήσει το “ή” με ένα “ίσως και”. Ίσως και τραγουδιστής και οφθαλμίατρος».
