© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Μετά την απογοητευτική πορεία του Dead Reckoning 1, τα πάντα έμοιαζαν “ανοιχτά” στο σύμπαν του ΜΙ αλλά ο Κρουζ ανέβασε ακόμα περισσότερο τις εντάσεις σε ένα σίκουελ γεμάτο ανατροπές μα και επικίνδυνες κασκάντες.
Μόνο που εδώ, μιας και πρόκειται για κλείσιμο του franchise (έστω και με ανοιχτό φινάλε) υπερτονίζεται η… μεσσιανική διάσταση του Ίθαν Χαντ μιας και στα χέρια του πλέον βρίσκεται το μέλλον ολοκλήρου του πλανήτη. Κάποιοι νιώθουν άνετα με αυτό, κάποιοι δυσανασχετούν, αλλά η χρήση υλικού από όλες τις προηγούμενες ταινίες της σειράς “κουμπώνει” ιδανικά το όλο αφήγημα. Στοπ-καρέ στην συγκλονιστική υποβρύχια σεκάνς που νομίζω μου ανέβασε σημαντικά την πίεση.
Στα χαμηλόφωνα της ημέρας εντάσσεται το “Oh Canada!” που σηματοδοτεί την επιστροφή του Πολ Σρέντερ με τον Ρίτσαρντ Γκιρ σε ρόλο ετοιμοθάνατου ντοκιμαντερίστα που δέχεται να γίνει ο ίδιος “πρωταγωνιστής” σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, από ένα ζευγάρι πρώην μαθητών του. Νιώθεις πως είναι ο ίδιος ο Σρέντερ που κάνει αυτή την αναδρομή, και είναι αδύνατον να μην συγκινηθείς όσο η ταινία μοιάζει να οδηγείται στο αναπόφευκτο φινάλε, αλλά αυτό μόνο εμείς που τον αγαπάμε μπορούμε να το αισθανθούμε. Η ιστορία η ίδια όμως μοιάζει να μένει από καύσιμα στη διαδρομή, και είναι λίγο κρίμα. Έχει κάνει και πιο παιδεμένα πράγματα ο σεναριογράφος του Ταξιτζή.
Οι αφοσιωμένοι σινεφίλ ας τσεκάρουν το ωριαίο “Δεν είμαι εγώ”, ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του Λεό Καράξ, που ανιχνεύει τα κινηματογραφικά του βήματα σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς φυσικά να λείπει ο σπουδαίος Ντενίς Λεβάντ, η μορφή του οποίου είναι πλέον ταυτόσημο με το σινεμά του σκηνοθέτη, ενώ βγαίνει σε επανέκδοση και το αριστουργηματικό “Μίσος” του Ματιέ Κασοβίτς. Αγέραστο και σταθερά επίκαιρο…
