© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Τι είναι αγάπη; Μπορεί η αγάπη να χωρέσει σε μια λέξη; Να έχει σχήμα, άρωμα ή χρώμα; Να ζωγραφιστεί; Να κρυφτεί μέσα σε μια αγκαλιά; Και –κυρίως– τελειώνει ποτέ;
Το βιβλίο της Λίνας Σωτηροπούλου, με τίτλο «Τι είναι αγάπη;», κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη κι ανοίγει έναν τρυφερό διάλογο ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους γύρω από το πιο αινιγματικό και δυνατό συναίσθημα.
Με απλή, ζεστή γλώσσα και εικόνες γεμάτες ευαισθησία, το βιβλίο προσκαλεί παιδιά από 4 ετών –και τους μεγάλους που τα διαβάζουν αγκαλιά– να αναρωτηθούν, να μοιραστούν, να γελάσουν, να θυμηθούν και να ανακαλύψουν πόσο μοναδικά βιώνει ο καθένας την αγάπη.
Η συγγραφέας μίλησε μαζί μας.
Το βιβλίο σας ξεκινά με μια σειρά από ερωτήματα γύρω από την αγάπη. Ποια ήταν η δική σας αφετηρία;
«Η αφετηρία σε όλα, είναι τα παιδιά και οι αναμνήσεις. Είναι όλα αυτά που περνάνε από το μυαλό μου καθημερινά, αναπολώντας τα δικά μου παιδιά όταν ήταν μικρά, όταν βλέπω παιδιά στον περίγυρό μου ή όταν γυρνάει τόσο πίσω το μυαλό, όταν εγώ ήμουν παιδί. Τότε είναι που χαμογελάω, τότε είναι που γεννιέται η έμπνευση για οτιδήποτε δημιουργικό και, φυσικά, τότε είναι που αισθάνομαι ευγνώμων για την αγάπη έχω εισπράξει η ίδια. Και κάπου εκεί, όταν ήθελα να πω “Σ’ αγαπώ”· αλλά να έχει μέσα της αυτή λέξη λίγο πιο πολλή αγάπη· σκέφτηκα να της δώσω χρώμα, γεύση, δάκρυ, θυμό· να τη βάλω παντού. Έψαξα και δεν βρήκα καλύτερο μέρος από ένα βιβλίο. Φυσικά, αυτό έγινε ακόμα καλύτερο όταν η Ντανιέλα Σταματιάδη εικονογράφησε αυτή την προσπάθεια με τόσο όμορφο τρόπο· γεμάτο αγάπη, φυσικά».
Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς για ένα τόσο σύνθετο συναίσθημα με τρόπο απλό, ώστε να το κατανοούν παιδιά;
«Κάτι που είναι πολύ σύνθετο, μόνο με απλά λόγια μπορείς να το επικοινωνήσεις. Καμιά φορά, δεν χρειάζονται καν λόγια. Πόσες φορές έχουμε σιγοτραγουδήσει έναν στίχο από ένα τραγούδι; Πόσες φορές ζητάμε μια αγκαλιά και χωνόμαστε μέσα σε αυτή λες και θα μείνουμε εκεί για πάντα; Ένα χάδι στα μαλλιά, ένα φιλί για καληνύχτα, ένα ακόμα όταν ο άλλος κοιμάται. Πόσες φορές έχουμε κρατήσει το χέρι κάποιου και χωρίς λόγο το σφίγγουμε στην παλάμη μας; Τι μοιάζει να λέμε όλες αυτές τις στιγμές; Σίγουρα ή απάντηση είναι μία: “ Σ’ αγαπώ”. Οπότε, δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε την αγάπη για να την κατανοήσουμε -μικροί μεγάλοι- αρκεί μόνο να την αναγνωρίσουμε μέσα από τις πράξεις μας».
Η παιδική λογοτεχνία μπορεί να θεωρηθεί και «λογοτεχνία ενηλίκων»· συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
«Αυτό είναι ένα ερώτημα που χρόνια έχει απασχολήσει τους μελετητές της λογοτεχνίας. Προσωπικά, δεν διαχωρίζω τη λογοτεχνία σε παιδική και ενηλίκων. Άλλωστε, τα θέματα που πραγματεύονται στα βιβλία για παιδιά δεν απέχουν και πολύ από εκείνα που απασχολούν τους μεγάλους· το ύφος αλλάζει. Βρίσκω σίγουρα ενδιαφέρον, ένα κείμενο που απευθύνεται σε παιδιά – όλων των ηλικιών- εφόσον έχει διαβαστεί σε παιδική ηλικία, να ξαναδιαβαστεί ξανά από τον αναγνώστη ως ενήλικος, πλέον. Σημαντικό είναι οτιδήποτε γράφουμε να έχει γίνει με υπευθυνότητα και σεβασμό απέναντι στον αναγνώστη. Δεν είναι κατώτερο αναγνωστικό κοινό τα παιδιά, αντίθετα είναι ο πιο αυστηρός κριτής».
Αν σας ρωτούσε ένα παιδί «τι είναι αγάπη», τι θα του απαντούσατε αυθόρμητα;
«“Αγάπη είναι αυτό που βλέπω στα μάτια σου, όταν χαμογελάς”. Αν νιώσατε ότι το είπα σε εσάς, σίγουρα χαμογελάσατε. Το κάνατε και εικόνα στο μυαλό σας; Φέρατε σε αυτή την εικόνα απέναντί σας, κάποιον που αγαπάτε και εσείς; Μήπως πιαστήκατε και από το χέρι; Τώρα, σε αυτή την εικόνα, λοιπόν, δεν είστε μόνος ή μόνη, είστε μαζί , όπως άλλωστε είναι και η αγάπη “εγώ και εσύ μαζί”. Μετά από αυτή την απάντηση, λοιπόν, θα έπαιρνα το παιδί αγκαλιά, γιατί όλες οι επόμενες ερωτήσεις που θα προκύψουν, όταν είσαι αγκαλιά απαντάς καλύτερα».
Μια αγαπημένη παιδική σας ανάμνηση, που έχει να κάνει με την αγάπη;
«Έχω περάσει φανταστικά παιδικά χρόνια, σε μια οικογένεια με άλλα δύο αδέρφια. Αναμνήσεις άπειρες, παιχνίδι, σκανταλιές κλάματα, τσακωμοί, αλλά πάντα μαζί και στο τέλος αγαπημένοι. Πιο ζωντανή ανάμνηση, βέβαια, ήταν όταν τρύπωνα ανάμεσα στους γονείς μου στο κρεβάτι, που φυσικά έκαναν ότι δεν με έπαιρναν χαμπάρι , αλλά η αγκαλιά της μαμάς ήταν πάντα εκεί. Πάντα ζεστή και τεράστια. Μερικές φορές, ακόμα εκεί κουρνιάζω τα βράδια, στο μυαλό μου πια, αλλά το συναίσθημα είναι το ίδιο, απλά με λίγο δάκρυ παρέα, το οποίο το σβήνει εκείνο το γνωστό χαμόγελο που αξίζει στην αγάπη”.
Αν έπρεπε να συνοψίσετε σε μία εικόνα ή μια φράση την «αγάπη» όπως τη βλέπετε εσείς σήμερα, ποια θα ήταν;
«Σκέφτομαι, αρχικά, να ζωγραφίσω μια εικόνα αλλά δεν είμαι καλή στη ζωγραφική. Θα μπορούσα να πω ένα τραγούδι, αλλά πιστέψτε με ούτε εσείς θέλετε να με ακούστε να τραγουδάω. Οπότε σκέφτομαι να βρω μερικές λέξεις και να τις βάλω σε μια πρόταση. Ίσως να πω και κάτι που θα το αντιγράφατε στα social ως κάτι φανταστικό. Και μετά από όλη αυτή τη σκέψη, καταλήγω σε μία και μόνο λέξη η οποία μπορεί να συνοψίσει την αγάπη έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι σε αυτή την ηλικία και δεν είναι άλλη λέξη από τη: “μαμά”. Τώρα… πάω να κουρνιάξω για λίγο, όπως παλιά…»
