Δύο κεράκια που συμβολίζουν 90 χρόνια έμπνευσης και δημιουργίας «έσβησαν» οι 3.500 θεατές, οι οποίοι βρέθηκαν χθες βράδυ στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για να ευχηθούν στον Μίκη Θεοδωράκη την ημέρα των γενεθλίων του.
Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί γιατί δεν του το επέτρεψε η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, αλλά σε μήνυμά του – που διαβάστηκε στην έναρξη της βραδιάς – μετέφερε τα αισθήματα χαράς και συγκίνησης για την πραγματοποίηση της τιμητικής αυτής εκδήλωσης. Ωστόσο, σημείωσε, «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
«Το μόνο που με παρηγορεί», συνέχισε, «είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή», κατέληξε.
Η βραδιά άνοιξε με το ορχηστρικό κομμάτι από τη «Γειτονιά των αγγέλων» και συνεχίστηκε με τους τρεις ερμηνευτές να τιμούν τις συνθέσεις του Θεοδωράκη σε στίχους Ελύτη («Μαρίνα»), Γκάτσου («Μυρτιά»), Ρίτσου («Μέρα Μαγιού»), Σεφέρη («Κράτησα τη ζωή μου») και Λειβαδίτη («Δραπετσώνα», «Σαββατόβραδο»). Στο τέλος του πρώτου μέρους ανέβηκε στη σκηνή η κόρη του, Μαργαρίτα, η οποία μαζί με τους θεατές τραγούδησε και ευχήθηκε στον μεγάλο δημιουργό να μείνει πολλά ακόμα χρόνια στο πλευρό μας. Ευχή που συνόδεψαν με το εύρημα μιας γενέθλιας τούρτας που είχε ετοιμάσει ο Στέλιος Παρλιάρος, με δύο κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμό ενενήντα. Τη σκυτάλη πήρε η Αλέξια, που ερμήνευσε δύο τραγούδια του συνθέτη.
Από τη βραδιά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα πολιτικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που καθόρισαν τη δημιουργική του πορεία και τον καθιέρωσαν στη συνείδηση των Ελλήνων και που εξακολουθούν να νοηματοδοτούν πολλά για την πατρίδα μας, όπως το «Γελαστό παιδί» (στίχοι Brendan Behan, αποδ. Βασίλη Ρώτα), «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν» (στ. Λ. Παπαδόπουλου), «Το σφαγείο» (στ. Θεοδωράκη), «Είμαστε δυο» (στ. Θεοδωράκη), «Ένα το χελιδόνι» (στ. Ελύτη), «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις» (στ. Ρίτσου) και με κορύφωμα τον ύμνο του Οδ. Ελύτη «Της δικαιοσύνης», ερμηνευμένο από την Ελένη Βιτάλη, με το κοινό να τη συνοδεύει και να χειροκροτά όρθιο.
Το φινάλε γράφτηκε με τη μνημειώδη σύνθεση του σπουδαίου δημιουργού που έφτασε τη φήμη του στα πέρατα του κόσμου, τον «Ζορμπά». Ως αποχαιρετιστήριο δώρο στους θεατές, η Ελένη Βιτάλη τραγούδησε ξανά το «Άσμα Ασμάτων» (στ. Καμπανέλλη) μαζί με τον Κονσταντίν Μπέκερ και τη Λίνα Ορφανός να ερμηνεύουν στα γερμανικά και τα εβραϊκά αντίστοιχα.
naftemporiki.gr
