Η Γαλλίδα ηθοποιός Ζαν Μορό, ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου, πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία 89 ετών.
Η σπουδαία ηθοποιός, σκηνοθέτρια και σεναριογράφος, με την απαράμιλλη γαλλική φινέτσα και την επιβλητική φωνή, που γοήτευσε τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στα 65 χρόνια της καριέρας της, απεβίωσε στο διαμέρισμα της, όπως διευκρίνισε η Ζαν Οτεσέρ, δήμαρχος του 8ου διαμερίσματος της γαλλικής πρωτεύουσας.
Γεννημένη στις 23 Ιανουαρίου του 1928 στο Παρίσι, η Μορό πέρασε μέρος της παιδικής της ηλικίας στο Βισί, πριν επιστρέψει για να εγκατασταθεί με την οικογένεια της στο Παρίσι, όπου και τελείωσε το λύκειο. Ο πατέρας είχε ζυθοποιία και η μητέρα της, βρετανικής προέλευσης, ήταν χορεύτρια.
Ξεκίνησε την καριέρα της το 1947 στο θέατρο, έγινε βασικό στέλεχος της Κομεντί Φρανσαίζ την περίοδο 1947-1951 -τότε ήταν το νεότερο σε ηλικία μέλος αυτού του οργανισμού-, στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Theatre National Populaire και κατόπιν έκανε προσωπικούς θιάσους.
Η Μορό έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή της στην ταινία «Jules et Jim» του Φρανσουά Τρυφώ. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας της κέρδισε αναρίθμητα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου της Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960, από κοινού με τη Μελίνα Μερκούρη η οποία βραβεύθηκε για το «Ποτέ την Κυριακή», για το «Μοντεράτο Καντάμπιλε», το Bafta καλύτερης ξένης ηθοποιού για το «Viva Maria!», τo 1967, και το «γαλλικό Όσκαρ», δηλαδή το βραβείο Σεζάρ, Α’ γυναικείου ρόλου για το «La vieille qui marchait dans la mer» (The Old Lady Who Walked in the Sea), το 1992. Για τη συνολική της προσφορά στην 7η Τέχνη, είχε λάβει τον Τιμητικό Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας, το Τιμητικό Bafta της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την Τιμητική Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και το Τιμητικό Σεζάρ.
Διετέλεσε πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών δύο φορές, το 1975 και το 1995, και πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου, το 1983.
Συνεργάστηκε σε αρκετές ταινίες με τον Όρσον Γουέλς, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι είχε πρωταγωνιστήσει και στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», το 1991, στον ρόλο της Γαλλίδας συζύγου ενός εξαφανισμένου Έλληνα πολιτικού.
Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Σαίξπηρ, Μολιέρου, Μαριβώ, Ζωρζ Φεντώ, Ιβάν Τουργκένιεφ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Κοκτώ, Τζωρτζ Μπέρναρ Σω, Τένεσι Γουίλιαμς, Πέτερ Χάντκε, Χάινερ Μύλερ.
Συνεργάστηκε, επίσης, με μεγάλους σκηνοθέτες όπως οι Πήτερ Μπρουκ, Κλωντ Ρεζύ, Αντουάν Βιτέζ και Κλάους Μίκαελ Γκρύμπερ. Ερμήνευσε συχνά ρόλους απελευθερωμένης μοιραίας γυναίκας, με έντονο πάθος και δυναμισμό, και συμπρωταγωνίστησε με διάσημους ηθοποιούς όπως οι Ζαν Γκαμπέν, Ζεράρ Φιλίπ, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Πήτερ Ο’ Τουλ, Μπαρτ Λάνκαστερ, Ζαν-Πολ Μπελμοντό, Αλαίν Ντελόν, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Λη Μάρβιν, Μισέλ Πικολί, Μαξ Φον Σίντοβ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Επιπρόσθετα, σκηνοθέτησε η ίδια δύο ταινίες («Φως», 1976 και «L’adolescente», 1979) και ασχολήθηκε και με το τραγούδι.
Στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες της συγκαταλέγονται οι ρόλοι: της Βέρα στο έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ «Ένας μήνας στην εξοχή» (1947, σε ηλικία μόλις 19 ετών), της Ελίζα Ντούλιτλ στο έργο του Τζωρτζ Μπέρναρ Σω «Πυγμαλίων» (1954), της Μάγκι στο έργο του Τένεσι Γουίλιαμς «Η λυσσασμένη γάτα» (1957), της Λούλου στο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «Λούλου» (1976), της Τσερλίν στο έργο του Χέρμαν Μπροχ «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίν» (1986 – 1988), για το οποίο τιμήθηκε με βραβείο Μολιέρ α’ γυναικείου ρόλου το 1988, και ο ρόλος της Σελεστίνα στο έργο του Φερνάρντο Ντε Ρόχας «Η Σελεστίνα» (1989).
Παντρεύτηκε δύο φορές, με τον Γάλλο σκηνοθέτη και ηθοποιό Ζαν-Λουί Ρισάρ (1949-1956), με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, τον Ζερόμ, και με τον Αμερικανό σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρήντκιν (1977-1979).
naftemporiki.gr
