Έχοντας στο πρόσφατο ενεργητικό του, φέτος, μια επιτυχημένη έκθεση – εγκατάσταση που αποτέλεσε μια σύνθεση οπτικοακουστικών μέσων και φωτογραφίας με τίτλο «Ηχογραφία – Audiography» στη Dépôt Art Gallery, ο Περικλής Λιακάκης συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του, κατακτώντας μια ιδιαιτέρως σημαντική διάκριση.
Η σύγχρονη όπερα «Chodorkowski» που εμπνεύστηκε, συνέθεσε και παρουσίασε στο αυστριακό κοινό, απέσπασε το βραβείο «Καλύτερη ανεξάρτητη παραγωγή όπερας 2017», στον διαγωνισμό «Αυστριακό Βραβείο Μουσικού Θεάτρου».
Στην Αυστρία, το βραβείο αυτό είναι αντίστοιχο των Όσκαρ, καθώς οι διαγωνιζόμενες παραγωγές και οι καλλιτέχνες προτείνονται από μια ανεξάρτητη επιτροπή σημαντικών προσωπικοτήτων στον χώρο της δημοσιογραφίας, της τέχνης και των γραμμάτων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η νικήτρια όπερα προτάθηκε από μια ανεξάρτητη επιτροπή δημοσιογράφων και ανθρώπων της Τέχνης μαζί με άλλες 11 παραγωγές αρχικά, ενώ στην φάση των φιναλίστ, όπου ανακοινώθηκε τελικά και το βραβείο, έμειναν 5 διαγωνιζόμενες παραγωγές. Η απονομή των βραβείων έγινε στην μεγάλη αίθουσα της Volksoper Wien.
Η κύρια ιδέα της όπερας βασίζεται στην βιογραφία του Μιχαήλ Χοντορκόβσκι (Mikhail Khodorkovsky), δηλαδή, στην άνοδό του ως νεαρού ιδιοκτήτη τράπεζας στα χρόνια της πτώσης της περεστρόικας αρχικά, κατόπιν την μεσουράνησή του ως ιδιοκτήτη της τεράστιας πετρελαϊκής εταιρείας Yukos, και την τελική πτώση του με την στόχευσή του από τον Βλαντίμιρ Πούτιν ως αντικαθεστωτικού, την κατάρρευση της εταιρείας και την φυλάκισή του.
Όπως εξηγεί ο Περικλής Λιακάκης:
«Είναι μια πολιτική όπερα όπου οι πρωταγωνιστές είναι υπαρκτά πρόσωπα και φυσικά ήταν αυτό που με τράβηξε αρχικά να ξεκινήσω να γράφω την όπερα. Αυτό, όμως, που με έκανε να δώσω ό,τι καλύτερο μπορούσα σε αυτό το εγχείρημα, ήταν η συνειδητοποίηση του πόσο παρόμοιες ήταν οι ιστορίες και οι μοίρες των απλών ανθρώπων, που είναι οι μακρινοί παρατηρητές του αέναου κυνηγιού για την εξουσία, τόσο στην Ρωσία, όσο και στην Ελλάδα της κρίσης και της κατάρρευσης.
Η όπερα δεν προσπαθεί να πάρει το μέρος κανενός. Πιστεύω πως στην μοντέρνα όπερα δεν πρέπει να υπάρχουν καλοί ή κακοί, αλλά μόνο γεγονότα και αντιδράσεις σε αυτά. Καθαγιασμοί ή δαιμονοποιήσεις προσώπων αποφεύχθηκαν, όσο αυτό ήταν δραματουργικά δυνατό, και το κύριο μέλημά μου, ήταν η όπερα αυτή να μπορεί να μιλήσει το ίδιο σε έναν Ρώσο, όσο και σε έναν Αυστριακό ή έναν Έλληνα».
naftemporiki.gr
