Τη σουηδική ταινία «Η Πηγή των Παρθένων» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, μια ταινία που σημάδεψε τα κινηματογραφικά πράγματα στην αυγή της δεκαετίας του ’60, συνταράσσοντας το κοινό όπου κι αν προβλήθηκε – σε κάποιες από τις πολιτείες των ΗΠΑ είχε απαγορευτεί η προβολή της, παρουσιάζει η Weirdwave, από 8 Δεκεμβρίου, αποκλειστικά στην ΑΝΔΟΡΑ σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια.
Το θέμα της σοκάρει: οι φονιάδες μιας κοπέλας ζητούν καταφύγιο στο σπίτι της, χωρίς να γνωρίζουν ότι πρόκειται για την κατοικία της οικογένειάς της. H ταινία απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το1961 κι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία του Γουές Κρέιβεν «Το Τελευταίο Σπίτι Στα Αριστερά».
Στην υπόθεση της ταινίας, μια νεαρή κοπέλα, μια παρθένα με αγνή και άδολη ψυχή, πηγαίνει μαζί με τη ζηλιάρα, παγανίστρια και έγκυο υπηρέτριά της να παραδώσει κεριά στην εκκλησία, κάτι που σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, μόνο μια παρθένα μπορεί να το κάνει. Όμως, ο ναός βρίσκεται αρκετά μακριά από το αγρόκτημα της οικογένειάς της, ο δρόμος της είναι μακρύς, και κάποια στιγμή συναντά τρία άτομα, που στην αρχή νομίζει πως είναι απλώς κάποιοι άκακοι βοσκοί. Αν και η νεαρή μοιράζεται μαζί τους το φαγητό της, οι τρεις άντρες της επιτίθενται, την βιάζουν και την σκοτώνουν.
Το τραγικό, κατά κυριολεξία, στοιχείο στην υπόθεση είναι ότι οι δράστες ζητούν καταφύγιο αργότερα στη φάρμα όπου κατοικούν οι γονείς της αδικοχαμένης. Τόσο ο πατέρας της όσο και η μητέρα της, που υπεραγαπούσαν και καλομάθαιναν τη μοναχοκόρη τους, τους δέχονται στο σπιτικό τους, μέχρι που ανακαλύπτουν το φρικώδες έγκλημα. Τότε το δράμα φτάνει προς τη λύση του, προς την αιματηρή κάθαρση…
Οι εξαιρετικές ερμηνείες από όλους, με προεξάρχοντα τον Μαξ φον Σίντοφ, δίνουν στην ταινία μια προστιθέμενη αξία, και βοηθούν τον θεατή να κατανοήσει καλύτερα τα μεγάλα, τα βαθιά ζητήματα που θίγει ο σκηνοθέτης: τη δύναμη της αγάπης, την ανάγκη της τιμωρίας, τη σύγκρουση μεταξύ της επιβεβλημένης από τη χριστιανική πίστη συγχώρεσης και του πόθου για εκδίκηση – ή για δικαιοσύνη. Να προσθέσουμε πως η ταινία πραγματικά σόκαρε τους θεατές όταν πρωτοπροβλήθηκε, πριν 61 χρόνια, κυρίως για τη συγκλονιστική σκηνή του βιασμού της κοπέλας.
Ίσως μόνο ο Μπέργκμαν θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει ένα σκοτεινό, δραματικό παραμύθι του 14ου αιώνα, φέρνοντας τον μισοπαγανιστικό, μισοχριστιανικό Μεσαίωνα της Σουηδίας στις οθόνες μας. Με τη βοήθεια του σπουδαίου διευθυντή φωτογραφίας Σβεν Νίκβιστ, που γύρισε ασπρόμαυρα πλάνα σαν πίνακες, ο σκηνοθέτης δεν αναπαρέστησε με ενάργεια μόνο την εξωτερική πραγματικότητα της σουηδικής υπαίθρου, αλλά κυρίως αποκάλυψε τις ψυχές και τα πάθη των ανθρώπων που την κατοικούσαν.
