Ένας, όλο και αυξανόμενος αριθμός εταιρειών, ενθαρρύνει τους υπαλλήλους τους να κυνηγήσουν τα επιχειρηματικά τους όνειρα στο εσωτερικό της επιχείρησης – μια τάση γνωστή ως ενδοεπιχειρηματικότητα. Ορισμένοι διευθυντές το κάνουν μάλιστα παρέχοντας στους εργαζομένούς τους, τους οικονομικούς, ανθρώπινους και υλικούς πόρους που απαιτούνται.
Για παράδειγμα, η Google ενθαρρύνει εδώ και καιρό τους υπαλλήλους της να αφιερώνουν το 20% των ωρών εργασίας τους σε παράπλευρα έργα που δεν σχετίζονται με την καθημερινή τους εργασία.
Άλλες επιχειρήσεις απελευθερώνουν τη δημιουργικότητα στο χώρο εργασίας εκφράζοντας με σαφήνεια τα είδη των καινοτομιών που επιζητούν.
Ενθάρρυνση λελογισμένων κινδύνων
Αλλά τελευταία, μια άλλη, λιγότερο προφανής αλλά επαναστατική μέθοδος δημιουργικότητας των εργαζομένων, κάνει τα πρώτα της βήματα. Συνίσταται στην ανοχή, αν όχι στον πανηγυρισμό, της αποτυχίας.
Η κοινή λογική λεει ότι οι ανταμοιβές λειτουργούν ως “καρότο” για την ενθάρρυνση της ενδοεπιχειρηματικότητας – έννοια που συνδέεται με την επιτυχία.
Τι θα γινόταν όμως αν η αποτυχία ήταν εξίσου σημαντική;
Για τη θέσπιση μίας κουλτούρας που θα ενισχύει την καινοτόμο ενδοεπιχειρηματική διαδικασία, η ανοχή της αποτυχίας μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα.
Αυτό μπορεί να ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να αναλαμβάνουν μετρημένους κινδύνους.
Η αποτυχία δημιουργεί γνώση
Η βασική ιδέα είναι ότι η αποτυχία δημιουργεί γνώση, και κάθε παραπάτημα μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία, καθώς βοηθά να αποκαλυφθούν νέα προβλήματα ή διαφορετικές προοπτικές σε ένα ζήτημα.
Ένας ενδοεπιχειρηματίας που θα βρεθεί σε αδιέξοδο, θα εκτεθεί σε προκλήσεις και θα αποκτήσει εμπειρία που δεν μπορούσε να αποκτήσει διαφορετικά.
«Κάντο» όπως η Engie
Η κατάσταση μπορεί να πάει ακόμη πιο μακριά. Η Engie, γαλλική πολυεθνική εταιρεία ενέργειας, αποφάσισε να απονέμει βραβεία «καλύτερων αποτυχημένων ιδεών» σε υπαλλήλους που τόλμησαν -και απέτυχαν- να υλοποιήσουν τις καινοτόμες ιδέες τους.
Η Engie, σύμφωνα με τον ιστότοπο αναλύσεων Conversation, άρχισε να αποδέχεται τα αποτυχημένα projects, όχι μόνο για να δείξει μια μορφή ανοχής, αλλά και για να τα προωθήσει εντός της εταιρείας, ώστε όλοι να μπορούν να μάθουν από αυτά.
Παρά το γεγονός ότι βασίζονται σε καλές ιδέες, ορισμένα προγράμματα καταλήγουν να αποτυγχάνουν.
Ωστόσο, μπορούν να θεωρηθούν ως οιονεί επιτυχίες, επειδή μερικές φορές είναι η εταιρεία που αποφασίζει να τα τερματίσει. Αυτά δεν είναι ούτε αποτυχίες ούτε επιτυχίες.
Αντίθετα, θεωρούνται σχεδόν επιτυχίες, γνωστές και ως “nearlings, όταν τα έργα αυτά δεν πέτυχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα για την εταιρεία, ιδίως όσον αφορά την κερδοφορία, αλλά όταν εκτελέστηκαν με αυστηρότητα, παρείχαν ευκαιρίες μάθησης για ολόκληρη την εταιρεία.
naftemporiki.gr
