Η μεταπολίτευση ευνόησε τα κοινωνικά σύνολα σε βάρος των προσωπικοτήτων. Οι ηγέτες απαξιώθηκαν ως έννοιες και μετά τον θάνατο των Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου, επικράτησε το πρώτος μεταξύ ίσων αρχικά και μετά το: γιατί αυτός και όχι εγώ;
Τούτο δεν σημαίνει ότι έλειψαν οι ηγετικές μορφές. Υπάρχουν, αλλά ελλείψει συνθηκών δεν λάμπουν. Πολλοί τούς αμφισβητούν, τους υπονομεύουν, ξεχνώντας ή ακόμα και αγνοώντας τη ρήση του Κατσιφάρα, που είπε κάποτε μια μεγάλη αλήθεια για τους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ: ότι δηλαδή χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα τους ήξεραν ούτε οι θυρωροί των πολυκατοικιών τους…
Τα κόμματα έχουν πολλούς δεύτερους και τρίτους, αλλά λίγους ή έναν ή κανέναν που μπορεί να γίνει πραγματικά πρώτος. Τη θέση του πρώτου μπορεί να καταλάβει και ένας δευτεροτρίτος φιλόδοξος πολιτικός, ευνοούμενος από τις συνθήκες και τις συμμαχίες. Ουσιαστικά όμως δεν θα είναι ποτέ ο ηγέτης με όλη την έννοια της λέξης, καθώς έγινε ό,τι έγινε για να παίξει έναν ρόλο.
Η σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία βρίθει από ανάλογα παραδείγματα και η χώρα, παρά τις προόδους που έχει κάνει σε πολλούς τομείς, παραμένει σοβαρά ανορθολογική, καθώς φέρει βαριά κληρονομιά θεσμών που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ -με βάση τα δυτικά πρότυπα- εξ ου και το φλερτ με την Ανατολή και τα συμπαρομαρτούντα.
Κι ο Αλέξης Τσίπρας, που κατακρίνεται σήμερα από πολλούς πρώην «συντρόφους» του και άλλους δημοσιολογούντες του χώρου της Κεντροαριστεράς, έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Παραιτήθηκε από τον αγκυλωμένο ΣΥΡΙΖΑ, για να φτιάξει, το πιθανότερο, δικό του κόμμα – που δεν θα κουβαλάει την ψευδεπίγραφη επαναστατικότητα στελεχών του πρώην κόμματός του, που εξόντωναν τη μεσαία τάξη στο όνομα μιας αναδιανομής που φτώχυνε συνολικά την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται σήμερα, ήταν (από πάντα ή έγινε στην πορεία) οι σιδερένιες μπάλες στα πόδια του, κάτι που ισχύει και για άλλες προσωπικότητες από άλλους πολιτικούς χώρους, τα κυβικά των οποίων είναι μεγάλα και δεν αντιστοιχούν σε εκείνα των κομμάτων από τα οποία προέρχονται.
Η χρεοκοπία απογύμνωσε ψευτοεπαναστάτες αλλά και «αστούς μεταρρυθμιστές», καθώς αμφότεροι, ενώ έκαναν λόγο για αλλαγές, τελικά άλλαξαν πολύ λίγα. Πρόσφατα στον ΣΕΒ ο πρόεδρος Σπύρος Θεοδωρόπουλος είπε ότι η παραγωγικότητα της χώρας είναι κολλημένη στα μισά της Ε.Ε. τα τελευταία 30 χρόνια… που, όπως και να το κάνεις, αφορά όλες τις κυβερνήσεις, χωρίς να εξαιρείται καμία.
Σήμερα τα κόμματα μπορεί να έχουν εκλεγμένους αρχηγούς, στελέχη και όλα τα υπόλοιπα αλλά τους λείπει το βασικότερο: το όραμα να αλλάξουν τη χώρα. Στη θέση του έχει μπει η προσωπική μακροημέρευση σε μια καλά αμειβόμενη θέση, που καλύπτεται από ρητορείες υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και τις οποίες η κοινωνία έχει καταλάβει ότι είναι κενού περιεχομένου και αντιμετωπίζει με θυμηδία.
