Η Florence Poirel απολάμβανε μια άνετη ζωή στη Ζυρίχη. Ως ανώτερη program manager στη Google, έβγαζε περίπου 390.000 δολάρια τον χρόνο. Είχε μια καλή ομάδα, ένα ήρεμο περιβάλλον, καμία ένδειξη burnout.
Κι όμως, το 2024, στα 37 της, αποφάσισε να τα αφήσει όλα πίσω.
«Δεν ήμουν καθόλου δυστυχισμένη», λέει στο CNBC. «Απλώς συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός είναι ο ποιοτικός χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπώ».
Το σημείο καμπής
Η απόφαση ωρίμασε όταν γνώρισε τον σύντροφό της, Jan, επίσης στέλεχος της Google, 17 χρόνια μεγαλύτερό της. «Δεν μπορούσα να περιμένω τη σύνταξη για να απολαύσω τη ζωή μαζί του», εξηγεί. «Τότε εκείνος θα ήταν πολύ μεγαλύτερος».
Η Poirel, πάντα επιμελής στις αποταμιεύσεις της, άρχισε να ακολουθεί το κίνημα FIRE (Financial Independence, Retire Early) — μια φιλοσοφία που προωθεί την επιθετική αποταμίευση και επένδυση ώστε να εξασφαλίσεις οικονομική ανεξαρτησία και να αποχωρήσεις νωρίς από την εργασία.
«Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω να ανεβαίνω τη σκάλα. Είχα φτάσει στο σημείο που ένιωθα ευτυχισμένη – κι ελεύθερη να κάνω κάτι άλλο», λέει.
Από το ρίσκο στην απογείωση
Η τόλμη δεν της ήταν άγνωστη. Το 2013, εργαζόταν σε μια θέση μάρκετινγκ στο Βέλγιο που δεν την ικανοποιούσε. Έπειτα από μια κουβέντα με συνάδελφο, θυμήθηκε τη γαλλική φράση «Qui ne tente rien n’a rien» – όποιος δεν ρισκάρει, δεν κερδίζει.
Την επόμενη Δευτέρα παραιτήθηκε. Μετακόμισε στο Δουβλίνο, χωρίς δουλειά και γνωριμίες. Σύντομα, προσλήφθηκε στη Google με ετήσιες απολαβές 60.000 δολαρίων, ανοίγοντας μια δεκαετία επιτυχημένης πορείας: από content moderation στην Ιρλανδία έως ανώτατη διοικητική θέση στη Ζυρίχη.
Η «μίνι συνταξιοδότηση»
Τον Ιανουάριο 2024, έχοντας συγκεντρώσει 1,5 εκατ. δολάρια, αποφασίζει με τον Jan να κάνουν το επόμενο βήμα. Τον Απρίλιο εκείνου του έτους και οι δύο παραιτούνται. Η ίδια το αποκαλεί «mini-retirement»: ένα διάλειμμα 18 μηνών, με επαρκές κεφάλαιο για να καλύψει όλες τις ανάγκες τους.
«Το να πεις “όχι” σε τέτοιο εισόδημα είναι δύσκολο», παραδέχεται. Όμως δεν το μετάνιωσε ούτε στιγμή.
Σήμερα, η Poirel ζει στους ρυθμούς που η ίδια διάλεξε: κολυμπά καθημερινά στη λίμνη Ζυρίχη, ταξιδεύει, προσφέρει coaching σε γυναίκες και περνά πολύτιμο χρόνο με τον σύντροφό της.
«Πίστευα πως θα βαριόμουν», λέει. «Όμως, ενάμιση χρόνο μετά, δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα πλήξης». Αν επιστρέψει ποτέ στη δουλειά, θα είναι με τους δικούς της όρους – ίσως μερική απασχόληση, ίσως κάτι που την εμπνέει.
«Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να τη χαραμίζουμε στη δουλειά»
Η Poirel γνωρίζει πόσο προνομιούχα είναι που μπόρεσε να κάνει αυτή την επιλογή – αλλά πιστεύει πως το μήνυμα έχει ευρύτερη αξία.
«Η ζωή είναι μικρή. Και πανέμορφη», λέει.
«Είναι λυπηρό να την ξοδέψεις όλη σε ατελείωτες ώρες δουλειάς, όταν μπορείς να τη γεμίσεις με φύση, φίλους, οικογένεια και πράγματα που σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο». Πολλοί πάντως θα διαφωνούσαν μαζί της. Το να κάνεις μία δουλειά που σε γεμίζει, δεν είναι «σπατάλη».
