Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι είναι το δεύτερο βαρύ επεισόδιο στο μετατραυματικό στρες των Τεμπών. Το πρώτο ήταν το «Δεν έχω οξυγόνο», που κατέβασε στους δρόμους ένα εκατομμύριο -ή και περισσότερους- ανθρώπους.
Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση βρέθηκε απέναντι στην κοινωνία διότι δεν κατάλαβε (ή δεν θέλησε να καταλάβει) την ένταση του διακυβεύματος.
Τον περασμένο Φεβρουάριο δεν κατάλαβε ότι στους δρόμους δεν μίλησε μόνον το συναίσθημα για τα νεκρά παιδιά αλλά και η οργή για τον πολιτικό κυνισμό. Έναν κυνισμό που αθώωσε εκ προοιμίου, με συνοπτικές διαδικασίες, όλους τους πολιτικούς υπευθύνους για την τραγωδία. Και, αντί να τους καλέσει σε λογοδοσία, τους αναβάπτισε μέσα από την κάλπη.
Τώρα δεν καταλαβαίνει ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, στέκονται μαζικά στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι όχι μόνον διότι ο πατέρας – απεργός πείνας μιλά στο συναίσθημα του κάθε γονιού, αλλά και διότι ο πατέρας αυτός γίνεται σύμβολο του αγώνα για το ελάχιστο δικαίωμα του κάθε πολίτη: το δικαίωμα στην αλήθεια, την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό. Και μαζί, γίνεται σύμβολο μιας μάχης που κάθε δημοκρατική κοινωνία θεωρούσε μέχρι σήμερα αυτονόητα κερδισμένη: της μάχης για πραγματικό κράτος δικαίου, για ανεξάρτητους θεσμούς και για ηθικά όρια στην εξουσία.
Δεν κατάλαβε (ή δεν θέλει να καταλάβει) η κυβέρνηση ότι στην απεργία πείνας του Συντάγματος δεν διακυβεύεται μόνον η ζωή του Πάνου Ρούτσι. Διακυβεύονται οι τελευταίες αξιακές άγκυρες μιας βαθιά πληγωμένης κοινωνίας.
Όσο καθυστερεί να το κατανοήσει, το τραύμα θα βαθαίνει και πολιτικά. Και, ατυχώς για το Μαξίμου, αυτό το έχουν καταλάβει ήδη ο Αντώνης Σαμαράς και ο Νίκος Δένδιας…
