Τoυ Δημήτρη Αβραμόπουλου, πρ. Ευρωπαίου επιτρόπου
Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ προειδοποίηση του Μάριο Ντράγκι δεν είναι μία ακόμη τεχνοκρατική έκθεση. Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι.
Ένας statesman που γνωρίζει όσο λίγοι την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, μας θυμίζει πως η αδράνεια δεν απειλεί μόνο την ανταγωνιστικότητά μας· απειλεί την ίδια την κυριαρχία και το μέλλον της Ευρώπης.
Έναν χρόνο μετά τις 383 συστάσεις του, ελάχιστες έχουν υλοποιηθεί. Το υπόλοιπο έχει βαλτώσει σε γραφειοκρατία, σε μικροϋπολογισμούς, σε δισταγμούς. Κι ενώ η Αμερική τρέχει
οκτώ φορές ταχύτερα από εμάς, εμείς παρακολουθούμε αμήχανοι, σαν θεατές της ίδιας μας της παρακμής.
ΤΗΝ ΊΔΙΑ στιγμή, οι εξελίξεις γύρω μας είναι αποκαλυπτικές. Η Ευρώπη αναγκάστηκε να αποδεχθεί εμπορική συμφωνία που εξυπηρετεί κυρίως τα αμερικανικά συμφέροντα.
Το εμπορικό ισοζύγιο με την Κίνα επιδεινώθηκε θεαματικά, με το κινεζικό πλεόνασμα να αυξάνεται κατά 20% μέσα σε λίγους μήνες. Και το κόστος ενέργειας παραμένει τετραπλάσιο σε σχέση με τις ΗΠΑ, ενώ το αμερικανικό LNG κοστίζει στους Ευρωπαίους καταναλωτές έως και 90% ακριβότερα.
Αυτά τα δεδομένα δεν αφήνουν περιθώρια αναμονής· απαιτούν αποφασιστικές επιλογές «εδώ και τώρα».
ΑΥΤΗ δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τότε, η Ένωση γεννήθηκε ως πολιτικό σχέδιο ειρήνης, συνεργασίας και προόδου. Σήμερα κινδυνεύει να περιοριστεί σε έναν οικονομικό οργανισμό χωρίς φωνή, χωρίς ρόλο, χωρίς ψυχή.
ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ανησυχητικό: η παρούσα ηγεσία δείχνει να συμβιβάζεται με αυτή τη μετριότητα.
Ακούω συχνά τη δικαιολογία ότι «έτσι λειτουργεί η Ευρώπη, αργά και προσεκτικά». Όχι.
Αυτό δεν είναι σεβασμός στους θεσμούς. Είναι εφησυχασμός. Είναι παραίτηση.
Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις το νιώθουν. Βλέπουν την Ένωση να καθυστερεί, να μην ακολουθεί τον ρυθμό του κόσμου. Και απογοητεύονται. Αυτή η απογοήτευση είναι πιο επικίνδυνη από κάθε οικονομικό δείκτη· διαβρώνει το ίδιο το ευρωπαϊκό όραμα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως η Ευρώπη σε ευρωπαϊκό αλλά και σε εθνικό επίπεδο χρειάζεται επειγόντως ηγεσίες με θάρρος.
Ηγεσίες που θα μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, που θα αναλάβουν το πολιτικό κόστος, που θα βγάλουν την Ένωση από τη στασιμότητα.
Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι υπαρξιακή ανάγκη. Αν συνεχίσουμε έτσι, η Ιστορία θα μας προσπεράσει. Η Ευρώπη θα μείνει πλούσια αλλά πολιτικά ανίσχυρη. Με αγορά αλλά χωρίς στρατηγική. Με παρελθόν αλλά χωρίς μέλλον· και με τη νέα γενιά να βυθίζεται στην απογοήτευση.
Στο ρευστό και αβέβαιο παγκόσμιο τοπίο, η Ευρώπη καλείται να ξαναγίνει η πύλη για ένα σταθερό και ελπιδοφόρο μέλλον.
Ο ΝΤΡΑΓΚΙ έδειξε τον δρόμο. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική βούληση να τον ακολουθήσουμε.
Γιατί, αν όχι, τότε η Ευρώπη δεν θα χάσει απλώς την ανταγωνιστικότητά της· θα χάσει τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής της και θα επιστρέψει στο πιο σκοτεινό παρελθόν της.
Όσο αποδυναμώνεται το όραμα της Ευρώπης, τόσο μεγαλώνουν οι ευθύνες εκείνων που το πιστεύουν. Ο Μάριο Ντράγκι είναι ένας από αυτούς. Οι απόψεις του, ταυτόχρονα ρεαλιστικές και οραματικές, επιχειρούν ένα άλμα κόντρα στη φθορά.
ΚΑΙ ΕΔΩ βρίσκεται η ελπίδα: αν οι φωνές αυτές πολλαπλασιαστούν, αν βρουν ανταπόκριση σε ηγεσίες και κοινωνίες, τότε η Ευρώπη μπορεί να ξαναβρεί τον ιστορικό της βηματισμό.
Γιατί η Ιστορία δεν περιμένει, δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί, αλλά πάντα ανταμείβει όσους τολμούν.
