Ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του απόψεις, αλλά όχι τα δικά του γεγονότα, τα οποία πρέπει να ορίσει, να ονοματίσει.
Αυτός ο πόλεμος… Μα είναι πόλεμος; Ο πιο έξυπνος στρατός εναντίον 2.000-3.000 Χαμασιτών ή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων; Είστε ένας από τους αμάχους. Για δοκιμάστε να βάλετε τη ζωή σας σε ένα φορτηγό, ενώ είναι ανελέητος ο βομβαρδισμός.
Επικρατεί πανικός, προχωράς ανάμεσα σε πτώματα και τραυματισμένους. Εξαντλημένος, πεινασμένος, εγκαταλελειμμένος. «Το να αφήσω τα πάντα πίσω ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει ποτέ».
Ο ΟΗΕ το αποκαλεί γενοκτονία, με τη νομική έννοια του όρου, το άρθρο 2 της «Σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας». Κατηγορεί το Ισραήλ για τέσσερις από τις πέντε γενοκτονικές πράξεις.
Άλλοι δυσκολεύονται να προφέρουν τη λέξη. Λένε εγκλήματα πολέμου -πάλι ο πόλεμος, χωρίς ορισμούς και όρια-, εθνοκάθαρση, καταστροφή, σφαγή, εξόντωση, τραγωδία, κακουργία, ισοπέδωση ενός κόσμου, για να γίνει μια Ριβιέρα πάνω στα ερείπια και τα κόκαλα των εξοντωμένων.
Είμαι στην πλευρά των χαμένων, των εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς θεατών της ντροπής, που παίζεται στις οθόνες όπου γης. Εκτός από τις οθόνες στο Ισραήλ. Ακούω τον υπουργό Άμυνας του Ισραήλ να δηλώνει ότι «άνοιξαν οι πύλες της Κολάσεως για τη Γάζα», βλέπω τις φωτογραφίες στα πρακτορεία με τα καραβάνια των εκτοπισμένων, κουβέρτες και σακούλες, παιδιά, σκόνη, η θάλασσα μια δρασκελιά, η ερήμωση δεξιά και κολλάω στην αμμουδιά.
Εκεί μπορεί να κρυφτεί η απανθρωπιά; Σε εκατομμύρια κόκκους άμμου. Και λοιπόν; Tι θες να πεις; Θέλεις να μεταμορφωθείς, να ξανασυστηθείς, αφού δεν μπορείς στο ανθρώπινο γένος να σταθείς.
Αυτό είναι το μέτρο. Το να είσαι αντίθετος στην κανονικοποίηση της παράνοιας δεν είναι πολιτική θέση, είναι ανθρώπινη. Ειδάλλως, τι συζητάμε. Για ακατοίκητες λέξεις;
Ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο των λέξεων που περικλείουν τις έννοιες και σβήνουμε κάτω από τα μπάζα και τους πυκνούς καπνούς συγγένειες.
Όχι, αυτό δεν είναι πόλεμος.
