© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο Γιώργος Περρής ανεβαίνει στη σκηνή του Παλλάς για μία μοναδική βραδιά γιορτής, συγκίνησης και επανένωσης με το κοινό του, με τίτλο «Μαζί ή Κανείς», την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου.
Εκλεκτές καλεσμένες του στη σκηνή, δύο ξεχωριστές δημιουργοί και φίλες του, η Μαρίζα Ρίζου και η Παυλίνα Βουλγαράκη -οι οποίες συνεργάστηκαν μαζί του για τη δημιουργία του τελευταίου του άλμπουμ.
Ο Γιώργος Περρής για το Παλλάς έφτιαξε ένα πρόγραμμα το οποίο συνδυάζει ελληνικά και ξένα τραγούδια, διαχρονικά αλλά και απρόβλεπτα, όλα με τη σφραγίδα της μοναδικής φωνής του.
Καλλιτέχνης με φαντασία και δυναμική, με έντονη παρουσία στην ελληνική και διεθνή σκηνή, ο Γιώργος Περρής έχει τη μοναδική ικανότητα να συνδέει διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες μέσα από το τραγούδι. Μιλήσαμε μαζί του.
Έχετε χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο ξεχωριστούς Έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς σας, με διεθνή παρουσία σε περισσότερες από 45 χώρες. Πώς νιώθετε που μεταφέρετε την ελληνική μουσική σε τόσο διαφορετικά ακροατήρια;
«Μικρότερος ήμουν πολύ πιο συγκεντρωμένος στον στόχο μου και στη δίψα μου να τραγουδήσω και να εκφραστώ. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ευθύνη στο να μεταφέρεις τον πολιτισμό της χώρας σου στο εξωτερικό. Όλα αυτά τα χρόνια, όπου εμφανίζομαι ή δίνω συνεντεύξεις, είμαι πάντα ο “Greek singer”. Αυτό με έκανε να σκέφτομαι διπλά τις αποφάσεις που παίρνω και να αντιλαμβάνομαι ότι, σε κάποιο βαθμό, με τη στάση μου εκπροσωπώ τη χώρα μου. Ίσως και γι’ αυτό να κάνω πάντα την προσπάθεια να συνδεθώ με τους άλλους λαούς, τραγουδώντας στη γλώσσα τους ή τραγούδια που είναι σημαντικά για εκείνους».
Η συνεργασία σας με καλλιτέχνες όπως ο Plácido Domingo και ο Michel Legrand είναι σπουδαίοι «σταθμοί». Τι αποκομίσατε από αυτές τις εμπειρίες;
«Από κάθε συνεργασία μου έμαθα και μαθαίνω. Από μικρός είχα μία εμμονή με το να μελετάω τους καλλιτέχνες που μου έδιναν έμπνευση. Προσπαθούσα να τους αποκωδικοποιήσω, για να τους καταλάβω καλύτερα και να πάρω τα στοιχεία τους που μου άρεσαν. Το ίδιο και στις συνεργασίες μου· προσπαθώ να ρουφήξω όσο περισσότερο μπορώ τη γνώση και τη μαεστρία του καλλιτέχνη δίπλα μου, για να εξελιχθώ -ειδικά από αυτούς που αναφέρατε· ήταν δύο τεράστια σχολεία. Ο Michel Legrand με έμαθε να κυνηγάω την τελειότητα, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν θα την αγγίξω ποτέ. Ο Placido Domingo από την άλλη, ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα γενναιοδωρίας, ταπεινότητας και ηρεμίας».
Στη νέα σας δουλειά «Μαζί ή Κανείς» μιλάτε για ένωση, συντροφικότητα και αλήθεια. Πιστεύετε πως η μουσική μπορεί πράγματι να ενώσει τους ανθρώπους σε μια εποχή που κυριαρχεί η διάσπαση;
«Πιστεύω πως η μουσική έχει πρωτίστως τη δύναμη να θεραπεύσει. Μέσα σε αυτά τα τρία λεπτά που διαρκεί ένα τραγούδι, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με το τραύμα του με ασφάλεια και να το ξορκίσει. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Από εκεί και έπειτα, θεωρώ πως αποστολή των καλλιτεχνών είναι να ενώνουν τους ανθρώπους και όχι να τους διχάζουν. Αν η μουσική χρησιμοποιείται ως εργαλείο διάσπασης, τότε ο “χειριστής” της είναι εξίσου επικίνδυνος με αυτόν που ρίχνει βόμβες».
Έχετε τραγουδήσει σε πολλές γλώσσες. Πιστεύετε ότι η μουσική έχει τη δύναμη να ξεπερνάει τα γλωσσικά όρια;
«Πάντα πίστευα ότι η γλώσσα δεν αποτελεί όριο στη μουσική. Το έχω ζήσει ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια, ταξιδεύοντας και τραγουδώντας σε τόσα μέρη με τα τραγούδια μου. Αν το συναίσθημα είναι ειλικρινές και προέρχεται από ανάγκη για σύνδεση, τότε το κοινό απέναντι θα το αισθανθεί. Ξέρετε, η μουσική και το τραγούδι είναι η πρώτη μας έκφραση, το πρώτο μας ένστικτο. Από τα νανουρίσματα της μητέρας μας ως τους πρώτους εφηβικούς έρωτες, το τραγούδι ξεπερνάει τους φραγμούς, είναι σαν κύμα στο οποίο δεν μπορείς να μην παραδοθείς».
Στη σκηνή εκπέμπετε μεγάλη συγκίνηση και ένταση. Κάποιες σκέψεις σας, λίγο πριν βγείτε να τραγουδήσετε σε ένα κατάμεστο θέατρο;
«Όσο κλισέ κι αν σας ακούγεται, συνήθως δεν σκέφτομαι τίποτα. Τα τελευταία λεπτά πριν βγω, με κατακλύζει το άγχος και το τρακ. Νομίζω πως έχω ξεχάσει τα πάντα· από τα τραγούδια μου ως το ποιος είμαι και τι κάνω. Είναι ένας φόβος που δεν περιγράφεται. Αυτά τα τελευταία λεπτά πριν βγω στη σκηνή είναι, ίσως, τα πιο μοναχικά της ζωής μου. Μετά όμως, σιγά σιγά, όλα κάπως μπαίνουν στη θέση τους».
Έχετε συμμετάσχει σε μεγάλες διεθνείς παραγωγές αλλά και σε sold-out συναυλίες στην Ελλάδα. Ποια είναι η διαφορά στο πώς βιώνετε αυτές τις δύο εμπειρίες;
«Δεν τις βιώνω διαφορετικά, γιατί η πηγή είναι η ίδια. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να συνδεθώ με τον κόσμο και να τον συγκινήσω. Το πλαίσιο στο οποίο γίνεται μπορεί κάποιες φορές να είναι πιο εντυπωσιακό και άλλες φορές πιο τρομακτικό. Δεν αλλάζει, όμως, τη βαθύτερη ανάγκη».
Στη ζωή ενός καλλιτέχνη υπάρχουν πάντα προκλήσεις και δυσκολίες. Ποια ήταν η μεγαλύτερη στιγμή αμφιβολίας σας και πώς την ξεπεράσατε;
«Μακάρι να ήταν μόνο μία, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ατελείωτες. Από μικρός είχα μέσα μου το αίτημα της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Δεν ήθελα να μου πει κανείς τι θα κάνω, ήθελα να το βρω μόνος μου κι ας μην ήξερα πού πήγαινα πραγματικά. Αυτό έχει ως προϋπόθεση να εξερευνάς την ταυτότητα σου καθημερινά, να ψάχνεις συνέχεια ποιος είσαι. Σε αυτή την αναζήτηση, η αμφιβολία είναι, σχεδόν πάντα, παρούσα. Ποτέ δεν ξέρεις αν η κάθε κίνηση είναι η σωστή. Έμαθα να ζω με την αμφιβολία αυτή και να προσπαθώ να μην την αφήνω να με παραλύει. Βεβαίως, δεν ήταν λίγες οι φορές που με λύγισε και ήθελα να τα παρατήσω. Και πολύ πρόσφατα, μάλιστα, μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχασα τα πατήματά μου και την πίστη μου σε αυτό που κάνω. Ίσως και γι’ αυτό να απείχα αρκετά από τις συναυλίες. Όπως όλα, το ξεπέρασα με υπομονή, δουλειά, την αγάπη των δικών μου και την υπενθύμιση πως όλα περνάνε».
Η μουσική σας πορεία είναι συνδεδεμένη με την ιδέα της «συνάντησης πολιτισμών». Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να λειτουργείτε ως γέφυρα ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους;
«Από τη γέννα μου έπρεπε να ενώσω δύο κόσμους, καθώς ήμουν το παιδί μίας Γαλλίδας και ενός Έλληνα. Αργότερα, επίσης, άθελά μου ανέλαβα τον ρόλο τού να προσπαθήσω να ενώσω τους γονείς μου στο διαζύγιο και τις διαφορές τους. Μεγάλωσα προσπαθώντας να βρίσκω τρόπους να ενώνω τους κόσμους και να ψάχνω για την ειρήνη. Είναι, πλέον, στη φύση μου αυτό. Αντίστοιχα και στη μουσική· πάντα μου άρεσε να βλέπω μπροστά μου το πώς μπορούν να ενωθούν κόσμοι που μοιάζουν εντελώς διαφορετικοί, ενώ όμως έχουν κοινή ρίζα.
Αν κοιτάξετε πίσω στη διαδρομή σας μέχρι σήμερα, ποια στιγμή θα ξεχωρίζατε ως ορόσημο;
«Τη μέρα κάπου γύρω στα τέσσερά μου χρόνια, που ανακάλυψα τη χαρά και την ασφάλεια που μου δίνει το τραγούδι και αποφάσισα πως αυτός θα ήταν ο δρόμος μου. Το παιδάκι αυτό που το χαζεύω τώρα στις φωτογραφίες· ήταν πολύ αποφασισμένο αλλά και αθώο στις προθέσεις του. Πιο πρόσφατα, η συναυλία που έδωσα στον Αρχαίο Ναό της Αφαίας και που μαγνητοσκοπήθηκε για το αμερικανικό κανάλι PBS. Ήταν μία στιγμή στον χρόνο, απόλυτου δέους, αλλά και επαναπροσδιορισμού και ευγνωμοσύνης».
Και αν κοιτάξετε μπροστά; Ένα όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει, ακόμη;
«Είναι ατελείωτα τα όνειρα που δεν έχω πραγματοποιήσει. Με πετυχαίνετε σε μία φάση που διαρκώς ονειρεύομαι νέους στόχους, μουσικές, τραγούδια, συνεργασίες. Είναι πάρα πολλά τα όνειρα για να σας τα πω, ξέρω, ωστόσο, πως μου δίνουν δύναμη και έμπνευση».
Συμμετέχουν οι Μουσικοί:
Στάθης Σούλης: Διεύθυνση Ορχήστρας, Πιάνο
Δημήτρης Στασινός: Ενορχηστρώσεις -Κιθάρα
Σπύρος Νίκας: Πνευστά
Γιώργος Μπουλντής: Μπάσο
Δημήτρης Ανδρεάδης: Πλήκτρα
Παναγιώτης Κωστόπουλος: Τύμπανα
Τεχνική Ομάδα:
Νίκος Κόλλιας: Ήχος FOH
Παναγιώτης Ηλιόπουλος: Ήχος Σκηνής
Περικλής Μαθιέλης: Φωτισμούς
Ανδρέας Κακουλάκης: Autocue
Επιμέλεια προγράμματος: Γιώργος Περρής σε συνεργασία με την Λήδα Ρουμάνη
Οργάνωση και Διεύθυνση Παραγωγής: Μαίρη Τηλεμάχου, Half Note Productions
Σχεδιασμός αφίσας: Δημήτρης Παναγιωτακόπουλος
Φωτογραφία αφίσας: Eρρίκος Ανδρέου
Digital Campaigns by B2Square
Artist Management: Λήδα Ρουμάνη
Γραφείο Τύπου Ελένη Τώρου
