Όταν ο πρωθυπουργός μιας ευνομούμενης χώρας προειδοποιεί, εν είδει καλυμμένης απειλής, τις εταιρείες ενέργειας ότι θα πάρει μέτρα, αν οι μειώσεις της χονδρικής δεν περάσουν στη λιανική, οι ξένοι επενδυτές το σημειώνουν στο δικό τους μπλοκάκι…
Το μήνυμα που διαβάζουν στην κίνηση αυτή είναι ότι η ακριβή ενέργεια στην Ελλάδα μπορεί να μειωθεί προσωρινά έπειτα από κυβερνητική παρέμβαση. Με άλλα λόγια, αντί να δουλεύει ο ανταγωνισμός και η ελεύθερη αγορά, δουλεύει η κυβερνητική παρέμβαση… Και άντε η τελευταία να γίνει μια δύο φορές… Τις άλλες φορές τι γίνεται; Ποιος αποφασίζει;
Και ο εχέφρων ξένος ή και Έλληνας -που θέλει να κάνει δουλειές στην Ελλάδα- τραβάει χειρόφρενο, το ξανασκέφτεται και αναβάλλει την όποια απόφασή του.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπαίνει νέο χρήμα στην οικονομία, βράζουμε στο ζουμί μας και τσακωνόμαστε μεταξύ μας οι αριστεροί και οι δεξιοί για χίλια δύο πράγματα, άσχετα με την ουσία. Ό,τι δηλαδή γίνεται σήμερα και διασκεδάζεται με τις κομματικές ανοησίες είτε της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, που χάνουν τον στόχο, που είναι η ανάπτυξη της χώρας.
Και οι πολίτες καταλαβαίνουν το δούλεμα και δεν πάνε να ψηφίσουν καθόλου (μεταξύ 2004 και 2023 χάθηκαν 3,5εκατ. ψηφοφόροι), «ρίχνουν μαύρη πέτρα», βρίζουν τους πάντες και μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζονται οι «μάγοι» με λύσεις εύκολες για τα πάντα, να διεκδικούν την ψήφο του κόσμου και, όταν την πάρουν, να νέμονται τα καλούδια της εξουσίας, κι από δω πάν’ κι οι άλλοι!
Και αφού το σύστημα δεν έχει αλλάξει μέχρι τώρα, τι απομένει στο δόλιο κράτος μας, για να τα φέρνει βόλτα: οι φόροι, που είναι και η μοναδική δυνατότητα για να μαζέψει έσοδα, ώστε να καλυφθούν οι λειτουργικές δαπάνες αλλά και να δοθούν επιδόματα (όπως μεθαύριο στη ΔΕΘ, με τις επανεκκινήσεις που ακούμε και τα άλλα ηχηρά παρόμοια), που θα καλύψουν προσωρινά κάποιες ελάχιστες ανάγκες.
Το πώς βγαίνουν αυτά τα επιδόματα είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Για παράδειγμα, πίσω από έναν καθαρό μισθό 2χιλιάδων, το συνολικό κόστος για την επιχείρηση είναι 4 χιλιάδες. Τα μισά δηλαδή πάνε στο κράτος. Και, αν αυτός πάρει αύξηση, γιατί είναι καλός στη δουλειά του και ο μισθός γίνει 3 χιλ., τότε η επιχείρηση πληρώνει γι’ αυτόν 6.800 ευρώ… Τρέλα κανονική (μην πούμε ληστεία καλύτερα) δηλαδή, με το 55% ενός ακαθάριστου μισθού να πηγαίνει στο κράτος.
Και μπορεί αυτούς τους μισθούς στην Ελλάδα να τους βλέπουμε με το κιάλι, αλλά και για τους μικρότερους ισχύει ότι με την παραμικρή αύξηση (εφόσον η κλίμακα είναι ίδια από το 2011) μπορεί να εμφανιστεί τελικά το εισπρακτέο να είναι μικρότερο από το αντίστοιχο του προηγούμενου μήνα. Έτσι, το κίνητρο για εργασία πάει περίπατο, η νοοτροπία γίνεται δημοσιοϋπαλληλική και η φοροδιαφυγή χαμογελάει σε όλους!
