Εντάσεως εργασίας η ελληνική οικονομία, χωρίς επαρκείς επενδύσεις και με βασικό τροφοδότη τον τουρισμό, τσαλαβουτάει στα λασπόνερα επιμέρους ρυθμίσεων χωρίς όραμα και προοπτική.
Ατελέσφοροι κυβερνητικοί σχεδιασμοί αντιμετωπίζονται με πολεμική απ’ την κοινωνία, που αδυνατεί να αντιληφθεί το «νόημα» του 13ωρου που θα μπορεί εφεξής ένας εργαζόμενος να απασχολείται σε έναν εργοδότη.
Μεσαιωνικό το μέτρο, λέει η αντιπολίτευση, εξυπηρετεί ανάγκες και διευκολύνει ανταπαντά η κυβέρνηση. Ήτοι, ψάξε βρες… Αν και η κοινή λογική μπορεί να καταθέσει επί του συγκεκριμένου ότι οι ώρες εργασίας ενός ανθρώπου είναι συνάρτηση αφενός των δικών του αναγκών και αφετέρου του τύπου της οικονομίας στην οποία βρίσκεται. Η ελληνική είναι εντάσεως εργασίας και ευθύνη γι’ αυτό, εκτός των εκάστοτε κυβερνώντων, έχουν και τα πολιτικά κόμματα που, αν και δεν κυβέρνησαν, μαζί με τους συνδικαλιστές κοίμιζαν και κοιμίζουν τον κόσμο.
Τα εργασιακά νομοσχέδια που ρυθμίζουν ωράρια και έχουν πάει κατά καιρούς στη Βουλή είναι πολλά και έχουν πλήρως απορρυθμίσει την αγορά εργασίας, όπως είπε παλαιότερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Ως επιχείρημα που συνηγορεί υπέρ της ρύθμισης εμφανίζεται η έλλειψη εργατικών χεριών στον τουρισμό κατά κύριο λόγο. Το κράτος για να είναι εντάξει θεσπίζει ανώτατο όριο εργασίας, για να βοηθήσει τον κλάδο που φέρνει λεφτά μαζεμένα, αλλά με κόστος μεγάλο.
Το 2024, οι αφίξεις στην Πορτογαλία με βάση τα προσωρινά στοιχεία έφθασαν τα 21 εκατ. τουρίστες, με τις εισπράξεις να διαμορφώνονται σε 28 δισ. και τη μέση κατά κεφαλήν δαπάνη να ανέρχεται στα 1.333 ευρώ. Στην Ελλάδα το 2024 είχαμε μαζί με την κρουαζιέρα διπλάσιες αφίξεις (40,7 εκατομμύρια τουρίστες), με μόλις 531 ευρώ κατά κεφαλήν δαπάνη, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος. Η αιτία της μειωμένης δαπάνης είναι κυρίως το ότι η μερίδα του λέοντος εισπράττεται στο εξωτερικό από τις εταιρείες τύπου TUI.
Οι τουριστικές μας αφίξεις είναι τέσσερις φορές περισσότερες από τον πληθυσμό μας, όταν της Πορτογαλίας είναι δύο φορές. Αυτό σημαίνει ότι η επιβάρυνση των υποδομών και του φυσικού μας περιβάλλοντος είναι διπλάσια, ενώ τα κατά περίπου 2,6 φορές λιγότερα κατά κεφαλήν έσοδα δεν επιτρέπουν ούτε συντήρηση ούτε βελτίωση των υποδομών.
Μία χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό (όσο και καλά να πηγαίνει) και δεν έχει βιομηχανία, μεταποίηση, γεωργική παραγωγή, θα είναι καθηλωμένη χωρίς ελπίδες βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου της. Στην Ελλάδα απασχολούνται διπλάσιοι εργαζόμενοι στον τουρισμό -με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα εργασίας στη χώρα, συγκριτικά με όλους τους άλλους κλάδους- από όσοι στην Πορτογαλία, η οποία έχει περισσότερα τουριστικά έσοδα από εμάς.
Αν η Ελλάδα γίνει κάποτε χώρα εντάσεως κεφαλαίου, με επενδύσεις, τεχνολογία και παραγωγή δική της, οι ώρες εργασίας θα μειωθούν, όπως ενδεχομένως και οι θέσεις εργασίας σε κάποιους τομείς.
