Το 1914, δύο χρόνια μετά το ναυάγιο του Τιτανικού, το ατμοκίνητο SS Medina καθελκύεται στα ναυπηγεία του Νιούπορτ Νιους της Βιρτζίνια. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι αυτό το πλοίο θα ζούσε περισσότερες ζωές από ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι.
Από μεταφορέας κρεμμυδιών και εμπορευμάτων, σε πολεμικό βοηθητικό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε κρουαζιερόπλοιο, ιεραποστολικό πλοίο, πλωτή βιβλιοθήκη – και τελικά σε πολυτελές ξενοδοχείο στην Ινδονησία, όπως περιγράφει σε ρεπορτάζ του το CNN.
Από τα κρεμμύδια στον πόλεμο
Στην πρώτη του φάση, το Medina μετέφερε εμπορεύματα σε αμερικανικά λιμάνια. Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρατεύτηκε για να συνδράμει στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ. Αργότερα μετατράπηκε σε επιβατηγό με το όνομα SS Roma και απέκτησε πετρελαιοκίνητη μηχανή.
Ως MS Franca C. έζησε τη χρυσή εποχή της κρουαζιέρας, μέχρι που το 1977 πέρασε σε χριστιανική οργάνωση και μετονομάστηκε MV Doulos. Τότε ξεκίνησε μια νέα αποστολή: ιεραποστολικό έργο και πλωτή βιβλιοθήκη που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο.
Το πλοίο-ιεραπόστολος
Για πάνω από τρεις δεκαετίες, το Doulos διέσχισε περισσότερα από 360.000 ναυτικά μίλια και προσέγγισε πάνω από 100 χώρες.
Στην πορεία δεν έλειψαν οι κίνδυνοι: το 1991 δέχθηκε επίθεση με χειροβομβίδες από μουσουλμάνους αυτονομιστές στις Φιλιππίνες, με αποτέλεσμα τον θάνατο δύο ευαγγελιστών. Κι όμως, το πλοίο συνέχισε την αποστολή του, αποκτώντας φήμη ως «υπηρέτης του φωτός».
Από τη θάλασσα στη στεριά
Το 2010, με τα χρόνια και τη σκουριά να βαραίνουν, το Doulos κρίθηκε μη αξιόπλοο. Οι περισσότεροι υποψήφιοι αγοραστές ήταν διαλυτήρια. Τότε εμφανίστηκε ο Σιγκαπουριανός επιχειρηματίας Έρικ Σο.
Eπένδυσε 18 εκατ. δολάρια δικά του χρήματα για να σώσει το πλοίο και να το μετατρέψει σε ξενοδοχείο.
Η επιχείρηση ήταν τιτάνια: το 6.800 τόνων σκαρί έπρεπε να τραβηχτεί πάνω σε τεχνητή, άγκυρα-σχήμη νησίδα που κατασκευάστηκε ειδικά στο νησί Μπιντάν της Ινδονησίας. Χρειάστηκαν επτά εβδομάδες για να συρθεί λίγα μόλις μέτρα κάθε μέρα.
Το «Doulos Phos The Ship Hotel»
Σήμερα το πλοίο ονομάζεται Doulos Phos – «Υπηρέτης του Φωτός» στα ελληνικά – και στέκει πάνω σε τσιμεντένια εξέδρα, με το τεράστιο προπέλαριό του να είναι πλέον ορατό.
Στο εσωτερικό, οι στενοί διάδρομοι και οι καμπίνες ανακαινίστηκαν σε περίπου 100 δωμάτια, μερικά με πλωτά μπαλκόνια, άλλα με τα αυθεντικά φινιστρίνια.
Ο Σο επιμένει στη ναυτική γλώσσα: δεν υπάρχουν «δωμάτια» αλλά «καμπίνες», δεν είναι «όροφος» αλλά «κατάστρωμα».
Η πρώτη απόπειρα λειτουργίας του ξενοδοχείου το 2019 ματαιώθηκε λόγω της πανδημίας. Μετά την άρση των περιορισμών στη Σιγκαπούρη το 2023, το ξενοδοχείο ξανάνοιξε, στοχεύοντας σε οικογένειες και λάτρεις της ναυτικής ιστορίας. Οι τιμές κυμαίνονται από 105 έως 235 δολάρια τη βραδιά.
Η κληρονομιά μιας «ηλικωμένης κυρίας»
Παρά την πολυτελή μετατροπή, πολλά στοιχεία του παρελθόντος διατηρήθηκαν: οι σωσίβιες λέμβοι, ο άξονας της προπέλας, ο παλιός μηχανοστάσιος, ακόμη και καμπίνες στη λιτή μορφή τους.
Οι επισκέπτες συχνά φωτογραφίζονται στην πλώρη, αναπαριστώντας τη διάσημη σκηνή του Titanic.
Ο Σο συνηθίζει να αποκαλεί το πλοίο «ηλικιωμένη κυρία των θαλασσών» και θεωρεί το εγχείρημα του όχι επιχείρηση, αλλά αποστολή: όλα τα έσοδα κατευθύνονται σε φιλανθρωπικές χριστιανικές δράσεις.
«Δεν είναι παρά μια μάζα από ατσάλι», λέει. «Αυτό που του δίνει νόημα είναι το τι κάνουμε μαζί του».
