Είναι ένας καθρέφτης ραγισμένος από αντιθέσεις.
Είναι ο Αύγουστος που φέρνει τη φρίκη μιας γυναικοκτονίας στο Χαλάνδρι, την ίδια στιγμή που οι παραλίες μας στέφονται με διεθνείς δάφνες και εμείς ψάχνουμε την παλάντζα σαν ακροβάτης κασκαντέρ σε τσίρκο περιοδεύον.
Από τη μια, η Αμοργός αναδεικνύεται σε φάρο ελπίδας, με ψαράδες που παίρνουν την τύχη της Μεσογείου στα χέρια τους, χτίζοντας ζώνες προστασίας με πείσμα και ιδρώτα, από την άλλη, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για θαλάσσια πάρκα προσλαμβάνονται, με την καχυποψία για απλή ρητορική να τα βάζει με την ελπίδα της επιτέλους προόδου.
Είναι ο Αύγουστος, όπου το Υπουργείο Οικονομικών πανηγυρίζει για πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, και μια προσωποποιημένη αριθμητική, καψαλισμένη, παλεύει να αναδυθεί από τις φλόγες που κατάπιαν μέχρι σκασμού και φέτος δάση και χωριά, αφήνοντας πίσω καπνισμένα ερωτήματα για την ανθρώπινη αντοχή.
Ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται για τη ΔΕΘ, με παρεμβάσεις που υπόσχονται ανακούφιση, μπας και σιωπήσουν οι μετασεισμοί από τις γεωπολιτικές θύελλες. Έστω και με μικροσκοπική θεώρηση του κόσμου, βρε αδερφέ!
Στη Χαλκιδική, ανήλικοι χτυπούν και κλέβουν συνομήλικους, σκοτώνοντας την αθωότητα της νιότης, ενώ το Τζόκερ δελεάζει με εκατομμύρια και ένας Τζόγος παρελαύνει στα νοικοκυριά με την υπόσχεση να αποκαταστήσει την χαμένη αξιοπρέπεια.
Η Αθήνα πνίγεται στην κάπνα της ρύπανσης και την κίνηση, ενώ τουρίστες εκθαμβωμένοι απαθανατίζουν ηλιοβασιλέματα στη Σαντορίνη ή την Πάρο, ανίδεοι για το τίμημα που απαιτεί το διχασμένο τοπίο.
Αυτή η ζωή, πάντα έτσι ήταν: ένας χορός αντιφάσεων. Και λίγο η γραφικότητα του ταβερνείου με θέα, το κύμα που υπόσχεται εξαγνισμό, ο αέρας που γεμίζει τα αυτιά ήχους αποπροσανατολιστικούς, οι ανακουφιστικές αφηγήσεις για τα μερομήνια, ο ήλιος που «τυφλώνει», η ζέστη που αποχαυνώνει, ο ορίζοντας με την γενναιοδωρία του και το ηλιοβασίλεμα με τις υπενθυμίσεις του, η συλλογική μας πίστη επιμένει να γεννιέται ξανά και να αναφωνεί: «Θα τη βγάλουμε και φέτος!».
