H προσέγγιση Πούτιν – Τραμπ, αν σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα είναι μια καλή εξέλιξη για την Ευρώπη. Βέβαια, πρέπει να δούμε και το τέλος του πολέμου υπό ποίες συν θήκες θα γίνει και τι θα απολέσει η Ουκρανία, η οποία είναι φανερό ότι κινείται πλέον επί οριακού εδάφους.
Οι δύο μεγάλοι βρίσκουν ξανά οδούς συνεννόησης, κάτι που εξυπηρετεί πρωτίστως τους ίδιους και δευτερευόντως τα τρίτα μέρη. Και το θέμα που μας αφορά είναι τι έχουμε να κερδίσουμε εμείς ως Ελλάδα από αυτή την εκ νέου σύσφιγξη σχέσεων που επιχειρείται ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις.
Κυνικό το ερώτημα «τι έχουμε να κερδίσουμε ως χώρα», αλλά πρέπει να είναι και το μόνο που μας ενδιαφέρει. Και τούτο γιατί ως Ελλάδα έχουμε εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, ενώ η νέα διοίκηση στις ΗΠΑ μάλλον κρατάει σε απόσταση την εκλεγμένη κυβέρνηση. Και στις δύο περιπτώσεις η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες, καθώς υπερέβαλε πάντα με δηλώσεις είτε κατά του Πούτιν είτε κατά του Τραμπ…
Γιατί γίνονταν αυτές οι δηλώσεις δεν μπορούμε να ξέρουμε, όπως δεν ξέρουμε αν υπήρχε και κάτι το οποίο προσδοκούσαν οι δικοί μας (να κερδίσει η χώρα;) όταν τις έκαναν. Πιθανότερη αιτία είναι η κεκτημένη ταχύτητα στην αγωνία να δείξουμε ότι είμαστε «πιο δυτικοί και από αυτή ακόμα τη Δύση», που όμως μέσω Τραμπ έκανε στροφή 180 μοιρών στο θέμα της Ρωσίας.
Οι Τούρκοι εν προκειμένω έπαιξαν το παιχνίδι πιο σοφά, φλέρταραν με τους Ρώσους, προμηθεύονταν από αυτούς φτηνή ενέργεια (σε αντίθεση με εμάς που μας κοστίζει ο κούκος αηδόνι τώρα πλέον με το αμερικανικό υγροποιημένο LNG) και ταυτόχρονα πούλαγαν εκδούλευση στη Δύση, που ενώ γνώριζε ότι είναι παραδόπιστοι, όχι μόνο τους άκουγε ευλαβικά, αλλά και τους έβαλε μέσω Ε.Ε. και στους εξοπλισμούς της.
Στον αντίποδα η Ελλάδα αποκομμένη -όσον αφορά τις απευθείας επαφές στο ανώτερο κυβερνητικό επίπεδο- από τις δύο υπερδυνάμεις αντιμετωπίζει την επιθετικότητα των Τούρκων, με μόνο σύμμαχο στην περιοχή το Ισραήλ. Η Αίγυπτος κάνει νερά, ενώ η Λιβύη, η Αλβανία και τα Σκόπια λειτουργούν ανοιχτά ως εκπρόσωποι της Τουρκίας.
Η τελευταία παραβιάζει ανοιχτά τη Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά και η Αλβανία όπως και τα Σκόπια έχουν υπογράψει συμφωνίες με την Ελλάδα τις οποίες δεν τηρούν, δείχνοντας επιθετική διάθεση. Αυτό είναι το εξωτερικό σκηνικό που πρέπει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, με ένα εσωτερικό μέτωπο που δεν είναι αρραγές. Και φάνηκε το τελευταίο στις πυρκαγιές, όπου με αφορμή την Πάτρα (λόγω και του αριστερού δημάρχου Πελετίδη) οι μισοί Έλληνες κατηγορούσαν τους άλλους μισούς. Καθόλου πρωτοφανές γι’ αυτόν εδώ τον τόπο η εσωτερική φαγωμάρα, που εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία προς τέρψιν εχθρών, αλλά και «φίλων» κάποιες φορές… Και αυτή την ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί τουλάχιστον προσώρας να αποκαταστήσει…
