Η Τουρκία έκλεισε και επίσημα τη συμφωνία για την προμήθεια μαχητικών Eurofighter Typhoon, υπογράφοντας με την εξ αρχής πρόθυμη Βρετανία, αλλά και εξασφαλίζοντας το «ναι» της άλλοτε επιφυλακτικής Γερμανίας.
Σύμφωνα με το Bloomberg, μάλιστα, το Βερολίνο είχε ενημερώσει προκαταβολικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και κάπως έτσι ακόμη ένα «ράπισμα» ήρθε να προστεθεί στην εξωτερική πολιτική.
Η Άγκυρα εξοπλίζεται με τα πιο προηγμένα ευρωπαϊκά μαχητικά, κι εμείς, σε ρόλο παρατηρητή, απορροφούμε το σοκ και μετράμε τα διπλωματικά μας «αποφάγια». Γιατί η υπόθεση Eurofighter δεν είναι μεμονωμένη. Έρχεται μετά τη στροφή της Λιβύης, όπου τόσο η Τρίπολη όσο και η Βεγγάζη δείχνουν πλέον με κάθε ευκαιρία να έχουν περάσει ολοκληρωτικά στο στρατόπεδο Ερντογάν. Ρηματικές διακοινώσεις στον ΟΗΕ, χάρτες που «υπογράφουν» τουρκικές διεκδικήσεις, επίσημες επισκέψεις με σημαίες και αγκαλιές.
Ακόμη και το επεισόδιο με τη Μονή Σινά έρχεται να καταρρίψει την ψευδαίσθηση πως η Αθήνα έχει «λύσει» τις εκκρεμότητές της. Δυσκολεύεται ακόμη και με έναν παραδοσιακό σύμμαχο όπως το Κάιρο. Πιστέψαμε καλόπιστα ότι όλα ήταν εντάξει, για να διαπιστώσουμε ξανά ότι οι άλλοι κάνουν παιχνίδι κι εμείς διαβάζουμε ανακοινώσεις.
Κοινός παρονομαστής; Η αυταπάτη ότι η πολιτική φιλίας και ευγένειας μπορεί να υποκαταστήσει τη γεωπολιτική στρατηγική. Ότι η καλή θέληση αρκεί για να σταματήσει την τουρκική διείσδυση. Την ώρα που ο Ερντογάν αγοράζει Eurofighter, εξάγει επιρροή, επαναχαράσσει χάρτες και πείθει ως «πολύτιμος εταίρος» Ευρωπαίους και Αμερικανούς, η Ελλάδα αρκείται στο να ενημερώνεται.
Θεωρητικά ένα Eurofighter, αν πετάξει στο μέγιστο της ταχύτητάς του (2.495 km/h χωρίς στάσεις ανεφοδιασμού), μπορεί να φτάσει από την Άγκυρα στο Βερολίνο σε 53 λεπτά. Όσο για την ελληνική εξωτερική πολιτική; Παραμένει καθηλωμένη στην πίστα, περιμένοντας άδεια απογείωσης.
