Τα μωρά σώπασαν για πάντα, πριν καν προλάβουν να μιλήσουν. Και γύρω τους, μια κοινωνία που μιλούσε για όλα εκτός από αυτά που έπρεπε. Μια κοινωνία που ήξερε, αλλά δεν ήθελε να ξέρει.
Η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου δεν είναι απλά ένα φρικιαστικό έγκλημα. Είναι το αποτύπωμα ενός κόσμου που αφήνει τα παιδιά του να πεθαίνουν στη σιωπή.
Τόσοι θάνατοι σε διάστημα τεσσάρων ετών (4 ομολόγησε, αλλά υπάρχει και εκείνος του μικρού Παναγιωτάκη), με κοινή παρουσία ενός προσώπου. Και όμως κανένα καμπανάκι δεν χτύπησε όσο έπρεπε, κανείς δεν φώναξε αρκετά δυνατά.
Αν όχι μετά τον πρώτο, αν όχι μετά τον δεύτερο, πώς εξηγείται η σιωπή μετά τον τρίτο «αιφνίδιο θάνατο»; Πού ήταν οι συγγενείς, οι γιατροί, οι κοινωνικές υπηρεσίες;
Πού ήταν οι φίλοι και οι σύντροφοι που άκουγαν φράσεις όπως «το παιδί πάγωσε», «γύρισαν τα μάτια του», «δεν πρόλαβα»; Πόσες φορές μπορεί να επαναληφθεί η τραγωδία πριν γίνει καταγγελία;
Και οι ιατροδικαστές; Τι (δεν) έβλεπαν;
Η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε 4 δολοφονίες και μίλησε για τους «δαίμονες» που της «μιλούσαν και κινούσαν τα χέρια της». Τα μωρά δεν πρόλαβαν. Και αυτοί που έπρεπε να φωνάξουν, σώπαιναν. Συστηματικά, σε ένα παιχνίδι συνενοχής.
Σ’ αυτό το έγκλημα η καθ’ ομολογίαν δολοφόνος κρατούσε μαξιλάρι. Και οι υπόλοιποι κρατούσαν μάτια και στόματα κλειστά.
Διαβάστε ακόμη:
→Αμαλιάδα: Η σοκαριστική ομολογία της Ειρήνης Μουρτζούκου
