Την άνοιξη του 1921, δύο χρόνια μετά την απόβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, το μικρασιατικό ζήτημα παρέμενε άλυτο. Παρόλο που η έκβαση των επιχειρήσεων του Μαρτίου 1921 δεν ήταν αυτή που προσδοκούσε η Ελλάδα, η στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης Γούναρη, για την αποφασιστική εκείνη νίκη στο πεδίο της μάχης που θα έβαζε τέρμα στην εμπόλεμη κατάσταση, παρέμεινε αμετάβλητη. Η λύση θα δινόταν «διά της λόγχης».
Στις 3 Ιουνίου 1921, σε συμβούλιο στο βασιλικό ανάκτορο στο Κορδελιό υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου, καταρτίστηκε σχέδιο επιχειρήσεων, γενικός σκοπός του οποίου ήταν η «δι’ επιθέσεως συντριβή των […] εχθρικών δυνάμεων [στην περιοχή της Κιουτάχειας], η κατάληψις του κυρίου κέντρου εφοδιασμού αυτών ΕΣΚΗ ΣΕΧΗΡ και η απηνής καταδίωξις».
