Υποσχέθηκε ειρήνη στην Ουκρανία εντός εικοσιτετραώρου από την εκλογή του.
Υποσχέθηκε ότι ο Καναδάς θα αποτελέσει την 51η Πολιτεία για τις ΗΠΑ.
Υποσχέθηκε ότι θα ελέγξει τη Διώρυγα του Παναμά.
Υποσχέθηκε ότι θα αναδειχθεί νικητής σε έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, με αιχμή την επιβολή δασμών στις διακρατικές συναλλαγές.
Υποσχέθηκε ότι θα μετέτρεπε τη Γάζα σε τουριστικό θέρετρο.
Υποσχέθηκε ότι θα έδιωχνε τους μετανάστες από τις ΗΠΑ.
Ο Ντόναλντ Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής βασίζοντας τον πολιτικό του λόγο σε υποσχέσεις όπως οι προαναφερόμενες.
Σήμερα, ακριβώς πέντε μήνες μετά την ορκωμοσία του, βλέπει τον μέσο Αμερικανό πολίτη διχασμένο για το μεταναστευτικό, τον Καναδά να διατηρεί την ανεξαρτησία του, τη Διώρυγα του Παναμά να μην ελέγχεται από τις ΗΠΑ, την πολιτική επιβολής δασμών να παραμένει στα… χαρτιά, τους Ουκρανούς και τους Ρώσους να «κρύβονται» στα χαρακώματα, τη Γάζα να μην έχει… καταληφθεί από τουρίστες, το Ισραήλ να βρίσκεται σε σύρραξη με το Ιράν και τις ΗΠΑ να είναι έτοιμες να εμπλακούν πολεμικά, με ό,τι κι αν αυτό μπορεί να σημάνει για τις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά και ευρύτερα.
Στον χώρο του επιχειρείν, όπου διέπρεψε ο Αμερικανός πρόεδρος, προφανώς οι υποσχετικές του είχαν αντίκρισμα και στις συναλλαγές του ήταν φερέγγυος. Στην πολιτική, ωστόσο, οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Οι υποσχετικές αξιολογούνται αλλιώς, οι υπομονές αποδεικνύονται έως και ανεξάντλητες, η λεγόμενη περίοδος χάριτος ενίοτε γίνεται λάστιχο, ενώ ο «λογαριασμός» με τους ψηφοφόρους κλείνει στην τετραετία.
Πέντε μήνες τώρα, ο Ντόναλντ Τραμπ πορεύεται στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα… μαζί με αυτόν κι εμείς, όλος ο κόσμος!
