© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η θεατρική ομάδα Contratiempo παρουσιάζει το αριστούργημα του Σάμουελ Μπέκετ, «Το τέλος του παιχνιδιού», στο θέατρο 104, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Το έργο, όντας ένα από τα πιο αναγνωρισμένα του 20ου αιώνα, αποτελεί ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας, εξερευνώντας, τα όρια της γλώσσας, του νοήματος, των σχέσεων καθώς και της ανθρώπινης ύπαρξης ευρύτερα.
Τέσσερεις χαρακτήρες, ο Χαμ, ο Κλοβ, ο Ναγκ και η Νελ, παγιδευμένοι σε μια αέναη πραγματικότητα μέσα σε ένα περιβάλλον απομόνωσης αναζητούν το Τέλος του Παιχνιδιού, δηλαδή τον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα διστάζουν να δώσουν αυτό το τέλος.
Την παράσταση σκηνοθετεί ο Θωμάς Θάνος· μίλησε μαζί μας.
Τι σας οδήγησε στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου;
«“Το Τέλος του Παιχνιδιού” είναι ένα από τα κορυφαία έργα του 20ού αιώνα. Το πρωτοδιάβασα ως φοιτητής στη δραματική σχολή και έκτοτε το είχα στο μυαλό μου. Κάποια ενδεικτικά στοιχεία που με γοητεύουν, εκτός από το βάθος που προσεγγίζει ο συγγραφέας πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, είναι ο πολύ ιδιαίτερος συνειρμικός και πυκνός τρόπος γραφής του καθώς και το μοναδικό χιούμορ του».
Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά τη ματαιότητα και τη συνεξάρτηση που διατρέχουν το έργο;
«Όχημά μου ήταν, από την αρχή, το ίδιο κείμενο και οι σκηνοθετικές οδηγίες του συγγραφέα που περιλαμβάνονται σε αυτό. Αποφάσισα από την αρχή να μην παρεκκλίνω από αυτές. Με βάση αυτό, δημιουργήθηκε μια παρτιτούρα, που απαρτιζόταν από λόγο και κίνηση. Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτή τη σύνθεση έπαιξαν και οι μπεκετικές παύσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για την υποκριτική των ηθοποιών, αλλά και για την πρόσληψη του μηνύματος από τους θεατές».
Το χιούμορ του Μπέκετ είναι ιδιότυποτρ· τραγικό και ειρωνικό, ταυτόχρονα. Πώς καταφέρατε να το αναδείξετε, χωρίς να χαθεί το υπαρξιακό βάθος του έργου;
«Οι χαρακτήρες του έργου βρίσκονται σε έσχατο σημείο. Αυτό σημαίνει, ότι αυτά που τους συμβαίνουν είναι βαθιά τραγικά, αλλά, ταυτόχρονα, και κωμικά. Ενδεικτικά, θα σας αναφέρω ένα στιγμιότυπο του έργου. Οι δύο γονείς του πρωταγωνιστή -δύο τραγικές φιγούρες τοποθετημένες από τον συγγραφέα μέσα σε δύο κάδους σκουπιδιών, έχοντας χάσει τα πόδια τους σε δυστύχημα- εμφανίζονται να τσακώνονται σχετικά με το υλικό που έχει τοποθετήσει ο ίδιος τους ο γιος, μέσα στους κάδους τους. Ο ένας λέει ότι είναι πριονίδι και ο άλλος ότι είναι άμμος. Η κατάσταση είναι τραγελαφική από μόνη της, καθώς πρόκειται για δύο ευτελή υλικά. Η υποκριτική επιλογή, λοιπόν, βασίστηκε στο να δημιουργηθεί μεγάλο διακύβευμα ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Κατά αυτόν τον τρόπο, οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στην ασημαντότητα των υλικών σε συνδυασμό με το πόσο έντονα τσακώνονται οι δύο γονείς. Κατά τη διάρκεια του έργου, οι τραγικοί χαρακτήρες του εμφανίζονται να δίνουν μεγάλη σημασία σε πράγματα εντελώς ευτελή. Φωτίζοντάς τα, αναδείξαμε αυτό το ιδιότυπο χιούμορ, όπου γελάς χωρίς να ξεκαρδίζεσαι».
Πώς ήταν η συνεργασία με τους ηθοποιούς, δεδομένων των ιδιαίτερων απαιτήσεων των ρόλων;
«Η συνεργασία ήταν εξαιρετική. Με τον Σωτήρη Τσακομίδη και τον Γιώργο Αντωνόπουλο, που υποδύονται το πρωταγωνιστικό δίδυμο, κάναμε κάποιες αναγνώσεις πριν την επίσημη έναρξη των προβών, όποτε ήμασταν συντονισμένοι και έτοιμοι για να συναντήσουμε την Ανδρομάχη Μακρίδου και το Νικόλα Αλεξίου, οι οποίοι υποδύονται τους γονείς, αλλά και τη Γαβριέλα Αντωνοπούλου, η οποία επιμελήθηκε την κίνηση. Όλα κύλησαν εύρυθμα και είμαστε χαρούμενοι».
Ως θεατρική ομάδα, πώς συνομιλεί αυτή η παράσταση με τις προηγούμενες δουλειές σας; Ανήκει σε μια ευρύτερη καλλιτεχνική πορεία;
«Αυτή είναι η τρίτη δουλειά που κάνουμε, από τότε που ιδρύθηκε η εταιρεία Contratriempo. Η πρώτη ήταν μια παράσταση βασισμένη στο “Μπαλκόνι” του Ζαν Ζενέ, με τίτλο “Η Επανάσταση δε θα γίνει ποτέ” και σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου και η δεύτερη ήταν μια παιδική παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Αντωνόπουλου. Ίσως μπορούμε να βρούμε μια σύνδεση ανάμεσα στην πρώτη δουλειά και την τρέχουσα, καθώς οι δύο αυτοί συγγραφείς είναι κύριοι εκφραστές του θεάτρου του παραλόγου. Πέραν τούτου, όμως, δε θα έλεγα πως ανήκει σε μια ευρύτερη καλλιτεχνική πορεία».
Πώς αντιδρούν, μέχρι στιγμής, οι θεατές;
«Οι θεατές αντιδρούν ένθερμα. Το έργο έχει αρκετά αντιφατικά στοιχεία. Μιλάει για τον θάνατο, το “τέλος του παιχνιδιού” και, ταυτόχρονα, περιλαμβάνει κωμικές καταστάσεις. Αυτό φέρνει το κοινό σε μια επιδιωκόμενη αμηχανία, καθώς δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Σίγουρα, όμως, μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί».
Με ποια φράση του Μπέκετ, θα συνοψίζατε την εμπειρία σας από την παράσταση;
«“Δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από την ανθρώπινη δυστυχία”».
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Σάμουελ Μπέκετ
Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία/Επεξεργασία κειμένου: Θωμάς Θάνος
Σκηνικά/Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Κινησιολογία: Γαβριέλα Αντωνοπούλου
Φωτιστικός σχεδιασμός: Γιώργος Αντωνόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Μακρίδου
Φωτογραφίες/Trailer: Κωστής Λέπουρης
Γραφιστική Επιμέλεια: Δημήτρης Παγγές
Μακιγιάζ: Στέλλα Χατζοπούλου
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Social Media: World of Gazjouro
Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα Contratiempo
Ερμηνεύουν: Νικόλας Αλεξίου, Γιώργος Αντωνόπουλος, Ανδρομάχη Μακρίδου, Σωτήρης Τσακομίδης
Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/to-telos-tou-paixnidiou/
