Λίγα μόλις 24ωρα πριν από την Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων, η Κλαυδία έστειλε ένα βαθιά συγκινητικό μήνυμα από τη σκηνή της Eurovision. Με ένα τραγούδι που μιλούσε για τον ξεριζωμό, μία «μπαλάντα που μας στοίχειωσε», όπως έγραψαν BBC και CNN, κατάφερε να μαγέψει κοινό και επιτροπές, και να φέρει την 6η θέση σε έναν διαγωνισμό που τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να έχει γυρίσει την πλάτη στην Ελλάδα.
Κι όμως, η λάμψη αυτής της επιτυχίας δεν στάθηκε ικανή να προστατεύσει το αποτέλεσμα από τα πολιτικά συμφραζόμενα και τις ερμηνείες. Η πολιτικοποίηση της Eurovision, άλλωστε, είναι διαχρονική – αν και φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Η βαθμολογία είχε τις δικές της εντυπωσιακές αντιφάσεις και αυτές δεν έμειναν βεβαίως ασχολίαστες από τους «αναλυτές» των social media. Η Ελλάδα πήρε 12 βαθμούς από το Ισραήλ, μια χώρα που ιστορικά σπανίως μας δίνει υψηλή βαθμολογία – και μάλιστα σε μια χρονιά όπου το πολιτικό βάρος της συμμετοχής της συζητήθηκε όσο ποτέ.
Την ίδια ώρα, όμως, η Ελλάδα πήρε «μηδέν» από τις επιτροπές της Αρμενίας και της Σερβίας. Δύο χώρες που θεωρούμε πολιτισμικά συγγενείς, σταθερούς συμμάχους, που έχουν περάσει – όπως κι εμείς – από ταραγμένες ιστορικές διαδρομές και διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τον ελληνικό λαό.
Το κοινό τους, πάντως, μας χάρισε από ένα “8άρι”, δείχνοντας πως οι συναισθηματικές χορδές λειτούργησαν – σε αντίθεση με τις «ψυχρές» επιτροπές.
Πολλά σχόλια βεβαίως και για το μηδέν από την Ουκρανία, τόσο από την επιτροπή όσο και από το κοινό. Μια χώρα στην οποία η Ελλάδα έχει σταθεί εμπράκτως, σε βαθμό ο Ρώσος πρέσβης στην Ελλάδα να δηλώνει πρόσφατα, στη Ν, πως οι ελληνορωσικές σχέσεις έχουν πλήρως καταστραφεί.
Υπάρχει όμως και κάτι που περνά σχεδόν στα ψιλά: το ότι η Ελλάδα πήρε απόλυτο μηδέν και από δύο μεγάλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με τις οποίες οι Έλληνες αισθάνονται συναισθηματικά (και πολιτικά) κοντά: Ιταλία και Ισπανία.
Στην περίπτωση της Ιταλίας, ίσως παίζει ρόλο το μουσικό χάσμα – η δική μας παράδοση, οι ανατολίτικες ρίζες και η θεματολογία του τραγουδιού δεν βρίσκουν πάντα πρόσφορο έδαφος στο ιταλικό ταπεραμέντο. Αλλά πίσω από τη στάση της ιταλικής επιτροπής, κάποιοι είδαν και την ψυχρότητα στις σχέσεις με την κυβέρνηση Μελόνι, η οποία έσπευσε φέτος να «κλείσει» συμφωνίες με τον Ερντογάν και να μετακινηθεί διπλωματικά μακριά από τις ελληνικές ευαισθησίες στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ισπανία, από την άλλη, μπορεί να βλέπει τη συμμετοχή της Ελλάδας μέσα από το πρίσμα της γεωπολιτικής ταύτισης με το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι η ισπανική δημόσια τηλεόραση, την ώρα της ψηφοφορίας, έστειλε μήνυμα υπέρ της ειρήνης και της δικαιοσύνης στην Παλαιστίνη – μια από τις λίγες χώρες που πήραν ανοιχτή θέση στον φετινό διαγωνισμό.
Κι αν μοιάζει περίεργο να βλέπουμε τη Eurovision ως… πολιτική ανάλυση, ε δεν φταίμε εμείς. Επηρεαστήκαμε από το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και το σκληρό του ροκ. Η Eurovision δεν θα μπορούσε να περάσει ασχολίαστη από τους Έλληνες πολιτικούς – ούτε να μείνει ανεκμετάλλευτη.
Δεν ήταν μόνο τα αναμενόμενα συγχαρητήρια στην Κλαυδία. Ξέσπασε και ένας διαδικτυακός πόλεμος. Πολιτικά πρόσωπα όλων των αποχρώσεων έσπευσαν να σχολιάσουν τι “μήνυμα” έστειλε το κοινό στο Ισραήλ, στους Παλαιστίνιους, στους Ευρωπαίους, στους Αριστερούς και στους Δεξιούς και αν η Κλαυδία ήταν η «συντηρητική αντί – Σάττι».
Μας είναι δύσκολο είναι η αλήθεια στην Ελλάδα να χαρούμε μία επιτυχία, χωρίς και αυτή να βρούμε τρόπο να τη χωρίσουμε στα δύο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν πρέπει να αγγίζει την Κλαυδία, αυτό το 22χρονο κορίτσι με τη συγκλονιστική φωνή, που με την Αστερόματα της ξεκινά τώρα ένα νέο ταξίδι.
