Skip to main content

Μαρτυρία Λάζαρου Κοτσίδη: Βάλαμε να παίζουν οι κεμεντζέδες, οι ζουρνάδες και τα νταούλια και χορεύαμε. Οι Τούρκοι απορούσαν για το κέφι μας

Οι ήχοι της ποντιακής λύρας δεν σταματούσαν ούτε πάνω στις άμαξες (φωτ.: Αρχείο Κ. Φωτιάδη/«Επτά Ημέρες» / Καθημερινή)

Είχαν καλούς γείτονες στην Τουρκία κι όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους έκλαιγαν όλοι μαζί. Μετά από μια μακρά πορεία που ξεκίνησε στις 5 Μαΐου του 1924 έφτασαν στην Κερασούντα, για να καταλήξουν στην καραντίνα της Θεσσαλονίκης

Ο Λάζαρος Κοτσίδης γεννήθηκε στο Καμισλί (Καλάμαι), ελληνικό οικισμό του τμήματος της Αλούτσαρας, σε υψόμετρο περίπου 1.500 μ. Εκκλησιαστικά υπαγόταν στη μητρόπολη Κολωνείας και Νικοπόλεως. Οι κάτοικοί του κατάγονταν από το Σίμικλι της Αργυρούπολης και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τη δεκαετία 1850-60. Είχε περίπου 955 κατοίκους Έλληνες που μιλούσαν ποντιακά και ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Υπήρχαν όμως και πολλοί τεχνίτες, όπως ξυλουργοί, χαλκωματάδες, ραφτάδες, αρτοποιοί και κτίστες, οι οποίοι ξενιτεύονταν στη γειτονική Ρωσία. Λόγω της έλευσης του ρωσικού στρατού, ολόκληρος ο οικισμός εκτοπίστηκε το 1916 στις περιοχές της Τοκάτης, του Ζήλε και του Ακdαγμαντέν.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ