Η δημιουργία ενός σχεδίου για μεγάλο κτήριο, όπου η βασική ύλη που χρησιμοποιείται είναι το ξύλο, αποτελεί το αντικείμενο ενός project τάξης του ΜΙΤ.
Όπως αναφέρει το MIT News, το «Longhouse» έχει σκοπό την εξοικονόμηση ενέργειας, δεδομένου ότι η ανέγερση και λειτουργία κάθε είδους «συμβατικού» μεγάλου κτηρίου σήμερα απαιτούν μεγάλες ποσότητες ενέργειας, μαζί με τους ρύπους που αυτό συνεπάγεται. Το σχέδιο αυτό θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο στη Maine Mass Timber Conference, αντικείμενο της οποίας είναι η διερεύνηση των δυνατοτήτων χρήσης του ξύλου.
Ο Τζον Κλάιν, ερευνητής στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΜΙΤ και διδάσκων σε εργαστήριο ονόματι Mass Timber Design, το οποίο και δημιούργησε το νέο σχέδιο, εξηγεί πως «στη Βόρεια Αμερική έχουμε αφθονία δασικών πόρων… είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια να βρούμε τρόπους να χρησιμοποιούμε δασικά προϊόντα βιώσιμα, και τα δάση υποβάλλονται σε διαδικασίες απομείωσης, για την αποτροπή δασικών πυρκαγιών και εξάπλωσης εντόμων».
Όπως σημειώνει ο Κλάιν, οι περισσότεροι σκέφτονται το ξύλο ως υλικό κατάλληλο μόνο για κτήρια λίγων ορόφων, αλλά όχι για πραγματικά μεγάλα κτήρια. Παρόλα αυτά, κάποιοι κατασκευαστές έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν μεγάλες ποσότητες ξύλου σε μεγαλύτερες δομές, περιλαμβανομένων κτηρίων μέχρι και 20 ορόφων. Όπως υπογραμμίζει, με αυτή την τεχνολογία θα μπορούσαν να είναι δυνατά ακόμα και ψηλότερα κτήρια- μάλιστα, ένα από τα πιο ψηλά ξύλινα κτήρια στον κόσμο είναι το John W. Olver Design Building στο University of Massachussets Amherst.
Ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα που προκύπτουν από τη χρήση ξύλου σε μεγάλα κτήρια είναι ο κίνδυνος πυρκαγιάς – ωστόσο ο Κλάιν απαντά ότι δοκιμές έχουν δείξει πως τα «mass timber» κτίρια είναι πιο ανθεκτικά στη φωτιά από αυτά που χρησιμοποιούν ατσάλι, καθώς το ξύλο που εκτίθεται σε φωτιά παράγει εκ των πραγμάτων ένα στρώμα στάχτης, η οποία είναι μονωτική και μπορεί να προστατέψει τον κύριο όγκο του ξύλου για πάνω από δύο ώρες. Αντίθετα, το ατσάλι μπορεί να καταρρεύσει απότομα, καθώς μαλακώνει και κάμπτεται λόγω της φωτιάς.
Το κτήριο που σχεδιάστηκε από την τάξη του ΜΙΤ χρησιμοποιεί μεγάλες δοκούς φτιαγμένες από στρώματα ξύλου συγκολλημένα μαζί – μια διαδικασία γνωστή ως LVL (laminated veneer lumber). Αυτές χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία μεγάλων αψίδων, που βοηθούν στην αύξηση της αντοχής του κτιρίου. Επίσης, η οροφή είναι ειδικά διαμορφωμένη για να φέρει ηλιακούς συλλέκτες και παράθυρα για φυσικό φωτισμό και παθητική ηλιακή θέρμανση. Το κτήριο θα είναι σε μεγάλο βαθμό προκατασκευασμένο, και η διαδικασία ανέγερσής του θα είναι ιδιαίτερα εύκολη, σύμφωνα με τον Κλάιν.
