Του Νίκου Αθανασίου
Η Formula1 πενθεί από την Κυριακή την απώλεια του Σερ Φρανκ Γουίλιαμς, του ιστορικού αφεντικού της Williams, μίας εκ των κορυφαίων ομάδων όλων των εποχών.
Ο Γουίλιαμς έφυγε στα 79 του χρόνια αλλά η μυθική ζωή που έζησε θα στέκει πάντα εκεί σαν φάρος φωτεινός για να υπενθυμίζει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
H ανακοίνωση της Williams Racing είναι ενδεικτική για το πόσο σημαντική προσωπικότητα ήταν για το άθλημα, ο Βρετανός μηχανικός.
«Ο Σερ Φρανκ ήταν ένας θρύλος και μία εμβληματική προσωπικότητα του σπορ μας. Ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος εποχής, τόσο για την ομάδα μας όσο και για την F1. Ήταν μοναδικός και αληθινός πρωτοπόρος.
Παρά τις σημαντικές αντιξοότητες που συνάντησε στη ζωή του, οδήγησε την ομάδα μας σε 16 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, καθιστώντας τη ως μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στην ιστορία του σπορ. Οι αξίες του, όπως η ακεραιότητα, η ομαδικότητα και η μάχιμη ανεξαρτησία και η αποφασιστικότητα, παραμένουν πυρήνας του ήθους της ομάδας μας και αποτελούν την κληρονομιά του, μαζί φυσικά με το όνομα της οικογένειας Williams με το οποίο αγωνιζόμαστε περήφανα. Οι σκέψεις μας είναι με την οικογένειά του αυτή τη δύσκολη στιγμή».
Με ένα όνειρο τρελό
Ο μπαμπάς του ήταν αξιωματικός της Βασιλικής Αεροπορίας και η μητέρα του δάσκαλα αλλά ο ίδιος μεγάλωσε μαζί με την θεία και τον θείο του, μετά το «διαζύγιο» των γονιών του, μέχρι να μεγαλώσει στο οικοτροφείο «Saint Joseph College» στη Σκωτία.
Στα 18 του ήταν η πρώτη φορά που… ερωτεύθηκε ένα αυτοκίνητο, όταν ένας φίλος του, του έδωσε να οδηγήσει μια Jaguar.
Το 1966 σε ηλικία 24 ετών χωρίς η οικονομική του κατάσταση να παραπέμπει σε άνθρωπο που μπορεί να «τρέξει» ένα τέτοιο πρότζεκτ, θα ιδρύσει την Williams Racing Cars, έχοντας πίσω του μια σύντομη καριέρα ως μηχανικός και οδηγός.
Η βασική του δουλειά ήταν πλανόδιος πωλητής ειδών παντοπωλείου!
Τα επόμενα χρόνια θα προσπαθήσει να επιβιώσει με διάφορες προσπάθειες χωρίς να έχει επί της ουσίας χρήματα και θα φτάσει ένα βήμα από την καταστροφή, όταν θα του «κόψουν» το τηλέφωνο λόγω οφειλών!
Από αυτό το τηλέφωνο έκανε όλες τις δουλειές του. Θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις να βρει χορηγό και τελικά θα τα καταφέρει το 1976.
Ο Καναδός μεγιστάνας, Ουόλτερ Γουλφ θα επενδύσει πάνω του αλλά μετά από έναν χρόνο θα τα «σπάσουν» και ο Ουίλιαμς θα συνεχίσει τις προσπάθειές του μαζί με τον μηχανικό του, Πάτρικ Χεντ. Αυτό το «δίδυμο» θα αποδειχθεί θαυματουργό, έχοντας την στήριξη άλλων ισχυρών επιχειρηματιών.
Από τότε, από το 1977 δηλαδή και έπειτα, μαζί θα κατακτήσουν 16 πρωταθλήματα και θα γράψουν ιστορία.
Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι για 35 χρόνια
Το αυτοκίνητο ήταν το πεπρωμένο του. Από κάθε άποψη. Το 1986 θα τρακάρει με ένα οικογενειακό Ford Sierra και θα μείνει ανάπηρος. Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισε να επιστρέψει στο Λονδίνο από την Νότιο Γαλλία για να πάρει μέρος σε έναν ημιμαραθώνιο, όντας λάτρης των μεγάλων αποστάσεων.
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο της Νίκαιας έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, «έκοψε» στη μέση έναν πέτρινο τοίχο και έπεσε σε γκρεμό από ύψος 2.5 μέτρων!
Το σώμα του πιέστηκε ανάμεσα στο κάθισμα και την διαλυμένη οροφή και ο συνεπιβάτης του, Γουίνσντορ, ήταν εκείνος που τον απεγκλώβισε και επί της ουσίας του έσωσε την ζωή.
Αυτό το ατύχημα, πάντως, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα του, στα περισσότερα grand prix, τα μονοθέσια του έδιναν ζωή.
Το «βάρος» από τον θάνατο του Άιρτον Σένα
Αν υπάρχει μία στιγμή που να έχει σημαδέψει όσο καμία άλλη την F1 αυτή δεν είναι άλλη από το δυστύχημα του Άιρτον Σένα στην πίστα της Ίμολα την πρωτομαγιά του 1993.
Ο Βραζιλιάνος οδηγός που μόλις είχε πάρει μεταγραφή στην Williams θα χάσει τον έλεγχο του μονοθεσίου και θα σκοτωθεί. Ο Σερ Φρανκ Γουίλιαμς θα κατηγορηθεί για αστοχίες στο αυτοκίνητο.
Ο ίδιος θα μάθει να ζει με το «βάρος» της όποιας ευθύνης μπορεί να του αντιστοιχούσε αλλά θα κατηγορήσει ανοιχτά την πίστα για ατέλειες που οδήγησαν σε αυτή την τραγική εξέλιξη.
«Πολλοί επέρριψαν σε εμάς την ευθύνη. Σαν να είχαμε κλέψει από τον κόσμο έναν πίνακα του Μικελάντζελο. Ο Άιρτον ήταν ένας διεθνής σούπερ σταρ. Αυτό μας έγινε σαφές κατά την κηδεία του. Και εκεί επανεμφανίστηκε έντονα το συναίσθημα της ενοχής.
Η πίεση μεγάλωνε σιγά-σιγά εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Ίμολα. Όχι μόνον εξαιτίας των ατυχημάτων της Παρασκευής και του Σαββάτου. Ο καθένας γνώριζε, ότι η Ίμολα ήταν μία επικίνδυνη πίστα. Αν πήγαινε κάτι στραβά στα σημεία, όπου αναπτύσσονταν υψηλές ταχύτητες, τότε πάντα το αποτέλεσμα ήταν ένα σοβαρό ατύχημα».
