Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πάνω στην μπόρα έγινε λόγος και για μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που έζησε η Αθήνα, όταν τον Νοέμβριο του 1961 μια άγρια και παρατεταμένη νεροποντή που ξέσπασε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 6ης του μηνός στοίχισε τη ζωή σε 43 άτομα.
Η ένταση της βροχής ήταν σ’ όλη την πρωτεύουσα η ίδια και η διάρκειά της επίσης. Οι συνέπειές της όμως είχαν άνιση κατανομή. Πνίγηκαν οι δυτικές συνοικίες, περιοχές με υποτυπώδεις υποδομές, η ζώνη της παράγκας, των σπιτιών που χτίζονταν σε μια νύχτα. Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Αιγάλεω, Ταύρος. «Εικόνα αθλιότητος δίδει η πληγείσα περιοχή Νεκροί 43 Άστεγοι 3.790 από την θεομηνίαν Η περίθαλψις καταγγέλλεται ανεπαρκής Ο εισαγγελεύς ερευνά την ποιότητα των τεχνικών έργων» έγραφε στην πρώτη σελίδα η «Ελευθερία» της 8ης Νοεμβρίου, ενώ παρέπεμπε στη σελίδα 3 «Μπουρνάζι: Ένας κόσμος που κατάπιε η λάσπη» με εντυπώσεις και σχέδια του Μίνου Αργυράκη.
Αν οι πλημμύρες ήταν την προηγούμενη βδομάδα, θα ψηφίζαμε αλλιώς, είπαν κάποιοι κάτοικοι, σύμφωνα με τον αντιπολιτευόμενο Τύπο και τη βροχή καταγγελιών για τις «εκλογές βίας και νοθείας» της 29ης Οκτωβρίου. Ο Μποστ με το πενάκι του σκιτσάρει τη μαμά Ελλάς σε πλημμυρισμένο τοπίο με αναφορές στο ταραγμένο πολιτικό.
Ποιες διαπιστώσεις αναδύθηκαν από τα λασπόνερα; Η κρατική μέριμνα τερματίζεται στη χορήγηση άδειας οικοδομήσεως, ενώ δεν σχεδιάστηκε και σίγουρα δεν εκτελέστηκε μελετημένο δίκτυο απορροών.
Μέσω διαρροών, πάντως, η συμφορά επιχειρήθηκε να αποδοθεί σε «μετεωρολογικαί μεταβολαί και ρεύματα, προελθούσαι εξ αποτόμων μεταβολών της θερμοκρασίας συνεπεία της γενικής διαταράξεως της ατμοσφαίρας από τας ατομικάς εκρήξεις της Σοβιετικής Ενώσεως», αν και επιστρατεύτηκε και η συνηθισμένη δικαιολογία για «όλως ασυνήθεις καιρικάς συνθήκας».
Σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, ευτυχώς λίγοι βρέθηκαν να στείλουν το λογαριασμό στης κλιματικής αλλαγής το χαμό ή στον ασυνήθιστο καιρό. Τόσα χρόνια μετά, όμως, πόσα άλλαξαν ουσιαστικά; Από το 1961, το 1977 (37 νεκροί) ή το 1994 (εννέα νεκροί). Ο εισαγγελέας ακόμη ερευνά και άκρη πουθενά. Στο αρχείο το αττικό ιστορικό, μα ποιος ξεχνά;
