Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Την Τρίτη το βράδυ η βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ενέκρινε τη λεγόμενη «τροπολογία Μπρέιντι» σχετικά με τα σύνορα της Ιρλανδίας εν όψει Brexit. Αν η τροπολογία καταψηφιζόταν θα σήμαινε ουσιαστικά το πολιτικό τέλος της συντηρητικής πρωθυπουργού Τερέζα Μέι. Τελικά η ρύθμιση πέρασε δύσκολα με 317 «ναι» έναντι 301 «όχι». Οκτώ βουλευτές των Συντηρητικών καταψήφισαν και επτά βουλευτές των Εργατικών υπερψήφισαν, όλοι τους αντίθετα με την «κομματική γραμμή». Ο αριθμός των διαρροών εντυπωσίασε φυσικά τους δημοσιογράφους. Κανείς δεν περίμενε τόσο λίγους «αντάρτες»! Και φυσικά κανείς δεν διεγράφη.
Οι συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς είναι αποκαρδιωτικές. Μέχρι πριν από λίγες ώρες η κυβέρνηση σχεδίαζε να τροποποιήσει τον Κανονισμό της Βουλής για προφανή όσο και συγκυριακά πολιτικά οφέλη. Ευτυχώς, έπειτα από τις εύλογες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, φαίνεται να εγκαταλείπει αυτές τις απίθανες σκέψεις. Ταυτόχρονα, παρακινεί έναν βουλευτή των ΑΝΕΛ που διαπνέεται εσχάτως από φιλοκυβερνητισμό να αντισταθεί για λίγο στις παρορμήσεις του και να παραμείνει στο κόμμα του Πάνου Καμμένου.
Η αξιωματική αντιπολίτευση εξεγείρεται με το δίκιο της για το «ανήκουστο» του πράγματος. Δεν το συσχετίζει, βέβαια, καθόλου με την αιφνίδια ανάγκη που ένιωσαν δυο βουλευτές του Ποταμιού να ανεξαρτητοποιηθούν πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μια «επιζήμια συμφωνία» όπως διατείνεται η Ν.Δ., την οποία χειροκροτούσε δημόσια ένας ανεξάρτητος βουλευτής της… μέχρι να περάσει το κατώφλι της Πειραιώς.
Στο ΚΙΝΑΛ τα ίδια και χειρότερα. Αντίστοιχος κυνισμός που ενισχύεται από την ψευδαίσθηση μεγαλείου. Έχει, άλλωστε, την παγκόσμια πρωτοτυπία να διαγράφει βουλευτή για τη στάση του σε ψηφοφορία όπου δεν τέθηκε «κομματική πειθαρχία».
Από τη μία, λοιπόν, έχουμε βουλευτές που μετακινούνται σε άλλο κόμμα γιατί αναπάντεχα άλλαξαν απόψεις. Και από την άλλη βουλευτές που αιφνιδίως μεταβάλλουν απόψεις φοβούμενοι ότι οι αρχηγοί τους «θα τους αλλάξουν κόμμα». Και στη μέση όλων αυτών οι υποτίθεται δεσμευτικοί κανόνες που τελικά εφαρμόζονται ή ερμηνεύονται κατά το δοκούν.
Το προφανές συμπέρασμα είναι πως το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται όλο και περισσότερο σε ελαστικές συνειδήσεις, όλο και περισσότερο σε εύκαμπτους κανόνες. Οι περισσότεροι που μετέχουν σε αυτό διαθέτουν τη διεισδυτικότητα να το αντιληφθούν. Ελάχιστοι έχουν όμως το θάρρος για να παραδεχτούν τη δική τους ευθύνη.
