Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Μας πονάει αυτή η Ευρώπη στην οποία μάθαμε να ζούμε. Στο όνειρο της συνοχής, της μεγαλύτερης ενοποίησης και ασφάλειας, υιοθετήσαμε περισσότερα αρνητικά από θετικά, μπήκαμε σε μία στείρα διαδικασία πειθαρχίας και συμβιβαστήκαμε με έναν νέο τρόπο ζωής, ανταλλάσσοντας την ανθρώπινη ταυτότητα με ηλεκτρονική. Μας έμαθαν να νιώθουμε σαν άβουλα πειραματόζωα και τώρα παρατηρούμε τις ανθρώπινες μάζες να βουλιάζουν σαν να βρίσκονται σε κινούμενη άμμο.
Χάσαμε το όραμα για το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης, αποκοπήκαμε από το οικονομικό-κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, περιορίσαμε σε πολλούς τομείς τα δικαιώματά μας, τελειοποιήσαμε την εκπαίδευση, αλλά καταποντίσαμε την παιδεία μας. Το αρχικό πολιτικό όραμα έχει ξεχαστεί, εμποδίζοντας την Ευρώπη να λειτουργήσει με αλληλεγγύη και με ενιαία στρατηγική στο πεδίο της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν ηγέτες με σθένος και αποφασιστικότητα ικανοί να κοιτάξουν πέρα από τη μακροοικονομική πειθαρχία και τη δημοσιονομική υστερία. Αλήθεια, τι μπορούν να κάνουν οι πολίτες εάν θεωρούν ότι οι αλλεπάλληλες παρόμοιες κυβερνήσεις δεν δρουν σωστά; Μήπως μας έχουν μάθει να δεχόμαστε έτοιμες λύσεις;
Οι άνθρωποι είναι πολυάσχολοι σήμερα, «έχουν γίνει τα εργαλεία των εργαλείων τους». Πώς έχει επηρεάσει λοιπόν αυτή η φθίνουσα πορεία της Ευρώπης τους πολίτες της; Έχουμε καταντήσει να ζούσε σε αξιοκρατικές κοινωνίες που έχουν χάσει τις αξίες τους. Ποιες είναι σήμερα οι αξίες και κατ’ επέκταση οι προτεραιότητές μας; Οι ορθές αξίες οδηγούν και σε ορθές επιλογές. Όσοι πάλι δεν έχουν ορθές αξίες, έχουν εσφαλμένες επιλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα της σημερινής κοινωνίας μας. Μας αρέσουν οι αξίες μας σήμερα; Πώς αλλάζουν όμως οι αξίες; Από ποιον ή από ποιους εξαρτάται να αλλάξουν; Και τι θα συμβεί στον κόσμο μας εάν αλλάξουν; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για αλλαγή; Όταν ευημερούμε ή όταν κάτι δεν πάει καλά; Αυτό που παίρνει ένας άνθρωπος όταν πετυχαίνει τον στόχο του δεν είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό που γίνεται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας για να επιτύχει τον στόχο του. Η προσπάθεια αυτή, εάν εκπορεύεται από διαχρονικές αξίες, είναι ή δεν είναι το ζητούμενο για την επίλυση του υπάρχοντος προβλήματος;
Η έκβαση των τεχνικών γεγονότων της οικονομικοπολιτικής ηγεσίας μάς καθιστούν άβουλους μικροπαρατηρητές. Και το σπουδαιότερο, μας εμφυσούν την ιδέα ότι κανένας από εμάς δεν είναι ικανός ηγέτης για να μας φωτίσει σε έναν νέο, ανθρώπινο τρόπο ζωής. Μήπως όμως όλοι μαζί εμείς είμαστε ικανότατοι να σωθούμε με μία και μόνο μία προϋπόθεση; Η απάντηση θα καθορίσει το μέλλον μας…
