Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Με τη χθεσινή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αλλά και την έκδοση σειράς υπουργικών αποφάσεων, η κυβέρνηση υλοποιεί τα προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης -άμεσα θα φανεί αν υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες- και προχωρεί στην ολοκλήρωση της 4ης και τελευταίας αξιολόγησης με την υπογραφή του κειμένου συμμόρφωσης (compliance report), η οποία θα επικυρωθεί σε συνεδρίαση του Euro Working Group στις αρχές της επόμενης εβδομάδας. Μετά θα έρθει η ώρα των αποφάσεων για τη ρύθμιση του χρέους. Όποιες και αν είναι αυτές οι αποφάσεις, θα προκύψει ένα κόστος. Η όλη συζήτηση επί της ουσίας θα αφορά το ποιος θα το επωμιστεί.
Το κόστος, όπως έχει φανεί από τις διαρροές αλλά και τις επίσημες δηλώσεις που έγιναν όλο αυτό το διάστημα, δεν μετριέται μόνο σε οικονομικούς, αλλά και σε πολιτικούς όρους. Για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα είναι ένα «πλήγμα» αν υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το ελληνικό πρόγραμμα, καθώς αυτομάτως θα βρεθεί και εκτός Ευρωζώνης. Η Γερμανία, ως η μεγαλύτερη δανείστρια της Ελλάδας (λόγω του μεγέθους της οικονομίας της), εκτός από το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η διευθέτηση του χρέους ή η μείωση των επιτοκίων, λαμβάνει υπ’ όψιν της και το πολιτικό κόστος, καθώς με τις ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί μετά τις γερμανικές εκλογές οποιαδήποτε «παροχή» προς την Ελλάδα φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση Μέρκελ (όπως φέρεται να υποστηρίζει η ίδια, είτε προσχηματικά είτε και με κάποια δόση αλήθειας).
Το πολιτικό κόστος αναλογίζονται και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές από μέλη των θεσμών ότι «οι αποφάσεις για το χρέος θα πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν και το συμφέρον των Ευρωπαίων φορολογουμένων». Αυτές οι αναφορές υποκρύπτουν την άποψη ότι μια «γενναία» ρύθμιση χρέους θα μπορούσε να προκαλέσει το «ευρωπαϊκό αίσθημα». Όλα αυτά σεβαστά. Απλώς, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι μέχρι τώρα τον λογαριασμό τον πληρώνουν κατ’ αποκλειστικότητα οι Έλληνες φορολογούμενοι, αναλαμβάνοντας την παραγωγή πρωτοφανών πλεονασμάτων για τα δεδομένα τη χώρας. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι, πάνω στο… παζάρι για το ποιος θα πληρώσει (και πόσα), να μετατεθεί για μια ακόμη φορά η λήψη των αποφάσεων. Διότι τότε ο Έλληνας φορολογούμενος είναι αυτός που θα μείνει και πάλι με τον λογαριασμό στο χέρι.
