Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Συνεχίζεται η ελληνική Ημέρα της Μαρμότας, γράφει το πρακτορείο Bloomberg. Εδώ, όμως, δεν είναι Χόλιγουντ.
Η ταινία του 1993 είναι μια ωραία αλληγορία της ευτυχίας, μια αισιόδοξη ταινία που κατορθώνει κάτι παράδοξο: να µας κάνει να µη βαρεθούμε από την ατέρμονη επανάληψη της ίδιας μέρας. Κι αυτό χάρη σ’ ένα πανέξυπνο και ευρηματικό σενάριο, που κάθε φορά παρουσιάζει μια νέα παραλλαγή στο «πρόγραμμα» της ημέρας του κεντρικού ήρωα.
Πνευματώδεις διάλογοι, κυνικό χιούμορ, ρομαντισμός, αίσθηση παραμυθιού, καλές ερμηνείες κάνουν τη «Μέρα της μαρμότας» απόλαυση. Δεν ξέρω πόσοι απολαμβάνουν την ελληνική Ημέρα της Μαρμότας, με τα χαρακτηριστικά ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου, αλλά αν υπάρχουν να ανακηρυχθούν προστατευόμενο είδος. Ούτως ή άλλως, πλημμελώς προσποιηθήκαμε κι εμείς και οι άλλοι σ’ αυτή τη ζάλη των διαπραγματεύσεων ότι ενεργούσαμε με τρόπο ορθολογικό.
Οι ανορθολογικές ροπές δεν είναι άταχτες ριπές. Η κλίση προς την υπέρβαση λειτουργεί ως διέξοδος, ως μια φυγή από μιαν αφόρητη πραγματικότητα.
Προβλέψεις σ’ αυτό το πλαίσιο; Από τα όσα αντιφατικά ή παλαβά προβάλλονται, στο τέλος θα επαληθευθούν οι πάντες. Ακόμα και η μαρμότα, εκείνο το σκιουράκι που προβλέπει τον καιρό.
Κάθε χρόνο από το 1886, πλήθος ανθρώπων συγκεντρώνεται το πρωί της δεύτερης ημέρας του Φλεβάρη, στην Πενσιλβάνια, για να δει το χαριτωμένο μετεωρολόγο.
Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία έφεραν Γερμανοί μετανάστες στις ΗΠΑ, αν η μαρμότα δει τη σκιά της, ο χειμώνας θα διαρκέσει για περίπου άλλες έξι εβδομάδες. Αν έχει συννεφιά και δεν τη δει, η άνοιξη δεν κρατιέται. Ερχεται με βήμα ταχύ.
Καλά, μην πάρετε τοις μετρητοίς τον οιωνοσκόπο και σπεύσετε ασκόπως να προϋπαντήσετε την άνοιξη. Ιδίως την οικονομική. Αλλά, πάλι, καθώς ο υπερρεαλισμός δεν είναι ποτέ στην ώρα του, μα είναι πάντα εδώ, το στοιχείο της έκπληξης δεν πρέπει να εκπλήσσει.
