Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Πολύς θόρυβος και φασαρία έγινε για το εάν, μετά την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup και για να κλείσει οριστικά η πρώτη αξιολόγηση, χρειάζεται συμπληρωμένο ή συμπληρωματικό μνημόνιο.
Η ουσία είναι ότι παραμένει ένα σκληρό μνημόνιο στις πλάτες μας, το οποίο μάλιστα τις επόμενες ημέρες θα «εμπλουτιστεί» με πρόσθετες απαιτήσεις των δανειστών για το ΕΚΑΣ, τα «κόκκινα» δάνεια και τις αποκρατικοποιήσεις.
Το γεγονός δε ότι ο χερ Σόιμπλε ανέφερε ότι μπορεί να χρειαστούν πρόσθετα μέτρα το 2018, ή ότι η ελληνική οικονομία το 2018 θα βυθίζεται στην ύφεση 7,2% σύμφωνα με την Citigroup, δεν πρέπει να μας απασχολεί από τώρα, αφού πρώτα θα πρέπει να δούμε πώς θα φτάσουμε, ως οικονομία, ως κοινωνία, ως χώρα, μέχρις εκεί.
Άλλωστε, όπως δήλωσε από τη Σύνοδο των G7 και ο Μπαράκ Ομπάμα, «υπάρχει πολλή δουλειά ακόμη στον οικονομικό τομέα».
Και δουλειά μπορεί να χρειάζεται, δουλειές όμως δεν υπάρχουν και δεν φαίνεται και φως στον ορίζοντα, ειδικά εάν λάβουμε υπ’ όψιν τη νέα φοροκαταιγίδα που θα πλήξει σε λίγες ημέρες την αγορά, τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, ενώ θα αποθαρρύνει την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Ούτε φυσικά τα 10,3 δισ. ευρώ που βρίσκονται στον «δρόμο» πρόκειται να σώσουν την κατάσταση, ακόμη κι αν τα 3,8 δισ. ευρώ πέσουν αύριο στην πραγματική οικονομία.
Με 20 δισ. ευρώ χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία, περίπου 90 δισ. ευρώ χρέη ιδιωτών προς το Δημόσιο, 120 δισ. ευρώ «κόκκινα» δάνεια, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Επομένως, τι αξία έχει να μιλάμε για συμπληρωμένο ή συμπληρωματικό μνημόνιο, αφού ούτε το «απλό» μνημόνιο πρόκειται να βγει.
Το αδιέξοδο είναι ορατό και όσο κι αν οι κυβερνώντες προσπαθούν να τονώσουν το κλίμα με ενέσεις αισιοδοξίας, για αλλαγή σελίδας, για ανάπτυξη και όλα τα ωραία ενός success story, το αποτέλεσμα είναι με μαθηματική ακρίβεια προδιαγεγραμμένο.
Σε μια αγορά «νεκρή», με τη ρευστότητα να αγνοείται, τις καταθέσεις να μειώνονται δραματικά, τα κρυμμένα σε σεντούκια και θυρίδες να μη βγαίνουν ούτε με «επιδότηση», καθώς όποιος καεί με το χυλό…, τη φοροδιαφυγή να ανθεί και να θεριεύει τους επόμενες μήνες για να γλιτώσουν όλοι από το φορο-ασφαλιστικό τερατούργημα, ποιος θα πληρώσει τον «λογαριασμό»;
Ξέχασαν φαίνεται οι κυβερνώντες, όπως λένε και οι Αμερικανοί, ότι όταν βάζεις φόρους και όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί.
Δυστυχώς, με τα ωραία λόγια τα μεγάλα το κλίμα δεν μπορεί να γυρίσει στην αγορά. Κι η οικονομία, όπως όλοι γνωρίζουν πολύ καλά, είναι ψυχολογία, που δεν μπορεί να αλλάξει όσο δεν υπάρχει ελπίδα.
Από τη στιγμή όμως που περάσαμε τις πύλες της κολάσεως του νέου μνημονίου, όπως έλεγε και ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία», αφήσαμε κάθε ελπίδα στην είσοδο…
