Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ψήφισμα συνδικαλιστικού συλλόγου επιστημόνων, που «αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα όλα τα μεγάλα εθνικά θέματα. Στο πλαίσιο αυτό, ζητά την ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, για τη διαχείριση του κρίσιμου ζητήματος της ονομασίας του γειτονικού κράτους των Σκοπίων.
Την ιστορική ευθύνη για την απόφαση που θα ληφθεί, την έχει η Ελληνική Βουλή. Καλούμε τα πολιτικά κόμματα να αποφασίσουν με ομοψυχία και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον».
Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο. Η κατακλείδα, όμως, και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα ανοίγει πάλι τραύματα. «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ».
O όρος παραπέμπει ή θα έπρεπε να παραπέμπει σε μία γεωγραφική περιοχή, αν θέλουμε να μιλάμε με όρους που αντιστοιχούν στην εποχή της σύστασης του έθνους – κράτους και όχι στα χρόνια της μάχης του Γρανικού ποταμού. Κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα οριζόταν σε γενικές γραμμές προς τα βόρεια από τον Αίμο, προς τα νότια από τον Όλυμπο και την Πίνδο, προς τα ανατολικά από τη Ροδόπη και προς τα δυτικά από τη λίμνη της Οχρίδας.
Σε βιλαέτια και σαντζάκια την είχαν χωρίσει οι Οθωμανοί, τα βιλαέτια της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου, ένα μέρος του βιλαετιού του Κοσσυφοπεδίου και το σαντζάκι του Σέλφιτσε.
Δεχόμαστε τα τετελεσμένα των συνθηκών που προέκυψαν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και επαναβεβαιώθηκαν απ’ αυτές που ακολούθησαν τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Δεν βλέπω πρόθυμους να τ’ αμφισβητήσουν, οπότε έχουμε και ξαναλέμε: το 51% της γεωγραφικής Μακεδονίας πέρασε στην Ελλάδα, το 39% στη Σερβία (Μακεδονία του Βαρδάρη), το 9,5% στη Βουλγαρία (Μακεδονία του Πιρίν).
Η Ελλάδα πήρε υπό την κυριαρχία της το μεγαλύτερο κομμάτι γης και σύντομα με τις ανταλλαγές πληθυσμών το κατέστησε και εθνικά ομοιογενές.
Σαφές; Στα Βαλκάνια, όπου οι Μεγάλες Προσδοκίες γίνονται Χαμένες Ψευδαισθήσεις και ο Ντίκενς με τον Μπαλζάκ δεν έχουν λύση;
