Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’ τον λοιπόν να εξαπατηθεί, είχε πει ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος. Και φυσικά εξαπατήθηκαν όσοι περίμεναν ότι θα δοθεί η 13η σύνταξη, όσοι ήλπιζαν ότι ο ΕΝΦΙΑ θα καταργηθεί, ή ότι δεν θα ξαναμειωθούν οι μισθοί, γενικά όσοι πίστεψαν ότι το Μνημόνιο θα καταργηθεί.
Δυστυχώς όμως τον «λογαριασμό», που έρχεται σε λιγότερο από μία εβδομάδα, θα τον πληρώσουμε όλοι. Και μάλιστα πολύ ακριβά. Μπαίνουμε στον αστερισμό του πιο «ακριβού» μνημονιακού καλοκαιριού, με τις τιμές να χτυπούν «κόκκινο» και την αγορά να μην μπορεί να πάρει ανάσα από τα «κύματα» καύσωνα – φόρων που θα την πλήξουν.
Η «φτωχοποίηση» της Ελλάδας είναι θέμα χρόνου. Και βέβαια μπορεί πολλοί να «δάκρυσαν» και να ψήφισαν με «βαριά» καρδιά τα σκληρά μέτρα, όμως, όπως λέει μια παροιμία, το μόνο κόλπο που ξέρει ο αδύναμος είναι τα δάκρυα. Γιατί χρειάζεται πολύ θάρρος και δύναμη να παραδεχτείς τα λάθη σου και να σταθείς στο ύψος της κας Βασιλικής Κατριβάνου.
Γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή μάς πάει… Και κακά τα ψέματα, μας πάει στη μεγαλύτερη ανακατανομή δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, όχι όμως εντός της χώρας, αλλά εκτός συνόρων. Η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στα χέρια των δανειστών, όπως και όλα τα «κόκκινα» και «πράσινα» δάνεια σε χέρια ξένων funds.
Τυχαία είναι τα αποτελέσματα του τελευταίου πολιτικού βαρόμετρου, που δημοσίευσε η Public Issue για τον Μάιο; Το 87% των Ελλήνων δηλώνει απογοητευμένο από τη λειτουργία της κυβέρνησης, το 75% αναφέρει πως αισθάνεται δυσαρεστημένο από τη ζωή που ζει σήμερα, ενώ σε ερώτηση για το μέλλον, το 84% δηλώνει «ανασφαλές».
Πώς να μη νιώθει έτσι, άλλωστε, αφού το φορο-ασφαλιστικό «τσουνάμι» θα παρασύρει ό,τι έχει απομείνει όρθιο έπειτα από έξι χρόνια κρίσης. Αντί η κυβέρνηση να «προστατεύσει» αυτούς που χτυπήθηκαν αλλά κατάφεραν να σταθούν όρθιοι και εξακολουθούν να πληρώνουν, τους τιμωρεί και τους εξοντώνει.
Το σχέδιο όμως «εξίσωσης» όλων προς τα κάτω, δεν είναι σίγουρο πως θα φέρει και τα επιθυμητά αποτελέσματα… Μπορεί να ικανοποιεί τις ιδεοληψίες ορισμένων, μπορεί να ικανοποιεί όσους θέλουν να δουν και το σπίτι του διπλανού τους να καίγεται, όμως αυτό σε βάθος χρόνου θα «κοστίσει» και πολιτικά και κοινωνικά.
Γιατί, πολύ απλά, οι οικονομικά αδύναμοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, θα συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή τους δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει, ενώ όσοι επιβιώνουν σήμερα πολύ σύντομα θα «καταρρεύσουν».
Η στασιμότητα όμως στη δυστυχία, η δημιουργία μιας κοινωνίας «φτωχών», κυρίως η στέρηση της ελπίδας, δεν είναι πολιτική. Και όπως έλεγε ο Λίνκολν, μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό.
