Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Προανήγγειλε επίσκεψη Τσαβούσογλου στις ΗΠΑ για το Μανμπίτζ στη Συρία και «τον καθαρισμό του από τρομοκρατικά στοιχεία» (τους Κούρδους της YPG/PYD), έριξε τα βέλη του στον Μακρόν για «χωρίς συνοχή» δηλώσεις, αλλά δεν τον ξεσυνερίζεται, γιατί αντιμετωπίζει διαδηλώσεις, και έδειξε αδιαφορία για την «αντι-τουρκική ρητορεία».
«Το έχουμε ξαναζήσει και στις προηγούμενες εκλογές. Δεν δίνουμε σημασία σ’ αυτά. Φυσικά, δεν είναι μια δημοκρατική στάση. Όλοι πρέπει να σεβαστούν τις προεκλογικές καμπάνιες και τις εκλογές. Εμείς ποτέ δεν διστάσαμε να επικοινωνήσουμε με τους Ευρωπαίους ηγέτες και να τους συγχαρούμε για την εκλογή τους. Διότι πάντοτε επιθυμούμε να ανοιχθεί μία νέα σελίδα… Σε ένα περιβάλλον όπου ορισμένες χώρες της Ευρώπης συζητούν αν θα διαθέσουν μια αίθουσα ή όχι για την προεκλογική εκστρατεία, εμείς αποφασίσαμε να συναντηθούμε στη Βοσνία -Ερζεγοβίνη. Αναμένουμε τη συμμετοχή 9.000-10.000 πολιτών. Ελπίζω να πάω κι εγώ».
Ο πρόεδρος της Τουρκίας επέστρεψε από τη Νότια Κορέα κι άρχισε τα ωραία. Ιδίως, το κομμάτι με τα «δημοκρατικά» είναι από τα πιο δυνατά. Όσο αυξάνονται οι εκπτώσεις στην κανονικότητα, τόσο πληθαίνουν και οι αναφορές στη δημοκρατική ορθότητα. Ενοχλείται η πλειονότητα; Ως φαίνεται, είναι εκπαιδευμένη στην κολοβή δημοκρατία, ενώ δεν μπορεί να παραβλέπεται η ανάδυση των εκατομμυρίων Τούρκων της Ανατολίας. Πώς το διατύπωσε ο κουρδικής καταγωγής Τούρκος συγγραφέας Μπουρμπάν Σενμέζ; «Οι απλοί άνθρωποι βλέπουν τον νέο σωτήρα του έθνους. Κάποιον που θα κάνει και πάλι την Τουρκία ισχυρή».
Και πάλι. Η εκθρόνιση του Ατατούρκ είναι πρόκληση μεγάλη. Δεν χωρούν δύο κρατικές προσωποπαγείς ιδεολογίες στην ίδια αγκάλη. «Προτού καν τελειώσει η πρώτη προεδρική θητεία του, θα έχει κυβερνήσει την Τουρκία περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ακόμα και από τον Μουσταφά Κεμάλ…
Με έναν νεοεθνικιστικό λόγο που τροφοδοτείται από τις αναμνήσεις του οθωμανικού μεγαλείου και την εικόνα του περιφρονημένου από τη χριστιανική Δύση μουσουλμάνου, μετασχηματίζει τα ορόσημα που κληρονόμησε από τον κεμαλισμό. Αξιοποιώντας δε το «θείο δώρο» του πραξικοπήματος ολοκληρώνει την οικοδόμηση ενός κράτους-κόμματος που επιβάλλει στην κοινωνία τη βούληση ενός και μόνο ανθρώπου και ενός συντηρητικού και αυταρχικού εθνοτικοθρησκευτικού εθνικισμού». (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Αχμέτ Ινσέλ «Η νέα Τουρκία του Ερντογάν»).
