Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Από τον Ιανουάριο του 2015, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε στην κυβέρνηση, ένα ερώτημα ετέθη, καλοπροαίρετα, από πολλούς.
Εάν αυτοί οι νέοι, άφθαρτοι κι αμόλυντοι από τα τερτίπια της εξουσίας έχουν και κάποιο σχέδιο για τη διακυβέρνηση της χώρας, εκτός από τις αφειδώλευτες υποσχέσεις του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
Στο διάστημα που διέρρευσε έως και τον περασμένο Σεπτέμβριο, η αξίωση για απάντηση υποχώρησε ενώπιον του «θεάτρου της διαπραγμάτευσης» και της κορύφωσης του δράματος με το δημοψήφισμα, τα capital controls και την παρ’ ολίγον έξωση της χώρας από την Ευρωζώνη.
Δεκαπέντε μήνες μετά -με το σίριαλ της «σκληρής διαπραγμάτευσης» να συνεχίζεται και με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» να έχει αντικατασταθεί από το «Παράλληλο Πρόγραμμα»-, υπάρχει απτή κι αναμφισβήτητη η απάντηση.
Δεν υπάρχει κανένα συγκροτημένο σχέδιο διακυβέρνησης, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας, παρά μόνον ένα συνονθύλευμα κακοχωνεμένων τσιτάτων από το ευαγγέλιο της πρώιμης μαρξιστικής φιλολογίας και τις δέλτους των πρώτων αποστόλων της.
Η επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού προέρχεται από τα ίδια τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Από το σχοινοτενές κείμενο της «Ομάδας 53+», μιας διακριτής τάσης στο εσωτερικό του κόμματος, το οποίο φιλοξενείται από την περασμένη Παρασκευή στην ιστοσελίδα «www.commonality.gr».
Επιδιώκοντας να συνεισφέρουν στον εσωκομματικό διάλογο, εν όψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, οι συντάκτες του κειμένου έγραψαν 4.000 λέξεις για να διαβεβαιώσουν ότι:
* Παραμένουν πιστοί στην αριστερή, ριζοσπαστική και κινηματική αντίληψή τους.
* Θεωρούν την Ευρώπη «σπίτι μας», αλλά ως «πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων και της ταξικής πάλης», παραβλέποντας την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, αυτή η Ευρώπη είναι δημιούργημα της συναίνεσης χριστιανοδημοκρατίας-σοσιαλδημοκρατίας.
* Επιλέγουν τη σύγκρουση από τη συνεργασία με τους εταίρους, αφού το 3ο μνημόνιο που υπέγραψαν το καλοκαίρι «δεν είναι δικό μας».
* Δεν υπάρχουν εθνικά σχέδια (sic), γιατί «η διχασμένη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από εθνικές συναινέσεις».
* Αντιλαμβάνονται την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με τους όρους της Κομιντέρν του Μεσοπολέμου. Ολίγον «σοσιαλφασίστες», δηλαδή.
* Είναι θιασώτες της αμεσοδημοκρατικής λογικής των πλατειών κι απεχθάνονται τους θεσμούς και τις λειτουργίες της αντιπροσωπευτικής, αστικής δημοκρατίας. Είναι το «παλαιό», η «αόρατη αυταρχική εξουσία» που πρέπει να ξηλωθεί.
Για τους «53+», τα μείζονα ζητήματα είναι το προσφυγικό, το σύμφωνο συμβίωσης, οι τομές στις φυλακές, οι αντιρρησίες συνείδησης, κι άλλα παρόμοια, «που απαντούν στον σκοταδισμό του νεοφιλελεύθερου αυταρχικού πόλου της Δεξιάς».
Ούτε μία λέξη για τους ανέργους, τους νέους δίχως μέλλον, τη χειμαζόμενη οικονομία, τη δεινή διεθνοπολιτική θέση της χώρας.
Παρά μόνον η προβολή της γνωστής, «θανατολατρικής» δοξασίας, «προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία».
Άραγε, ο κ. Ευ. Τσακαλώτος, επιφανής των «53+», με αυτό το πνεύμα διαπραγματεύεται;
