Από την έντυπη έκδοση
«Τα κράτη δεν έχουν μόνιμους φίλους ή εχθρούς, μόνο συμφέροντα» έλεγε ο Χένρι Κίσινγκερ και δύσκολα μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει. Ποιο είναι, λοιπόν, το συμφέρον των Ευρωπαίων στο ελληνικό ζήτημα;
Η συζήτηση γύρω από το θέμα διεξάγεται πρωτίστως με οικονομικούς όρους και αφορά το ντόμινο των επιπτώσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και συνολικά στη νομισματική ένωση σε περίπτωση που η πόρτα της εξόδου ανοίξει για τη χώρα μας.
Με τους εταίρους να υποστηρίζουν, ωστόσο, ότι η ζώνη του ευρώ είναι πλέον θωρακισμένη έναντι του κινδύνου «μετάδοσης» του ελληνικού ιού και να προειδοποιούν ότι τα χρονικά περιθώρια για λύση έχουν στενέψει, η Αθήνα επιχειρεί να προτάξει τον παράγοντα της γεωπολιτικής.
Η γεωστρατηγική μας θέση είναι το σημαντικότερο διαπραγματευτικό χαρτί που έχουμε στη διάθεσή μας, υποστηρίζουν πολλοί.
Πού, όμως, σταματούν οι αλήθειες για το «χαρτί» αυτό και πού αρχίζουν οι μύθοι;
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για ένα μεγάλο και «ευαίσθητο» κομμάτι των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε., με τον ρόλο αυτό να καθίσταται εξαιρετικά σημαντικός σε περιόδους που το θερμόμετρο ανεβαίνει στη Μέση Ανατολή.
Είναι επίσης ένα από τα λίγα μέλη του ΝΑΤΟ που ανταποκρίνονται στον επίσημο στόχο των αμυντικών δαπανών.
Με τη Δύση να έχει εμπλακεί σε μία οξυνόμενη αντιπαράθεση με τη Ρωσία για την ουκρανική κρίση, αλλά και τις φωνές ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στην Ε.Ε. να είναι ισχυρότερες από ποτέ, τα γεωπολιτικά επιχειρήματα για λύση που θα μας κρατήσει στην ευρωπαϊκή οικογένεια είναι ίσως ισχυρότερα από ποτέ.
«Πρόκειται για μία χώρα που αποτελεί γέφυρα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση όσο καμία άλλη. Και οι σχέσεις της με τη Ρωσία, το Ιράν, την Κίνα και άλλους είναι επίσης μοναδικές εντός της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Ακόμη και εάν το τίμημα του να κρατήσουμε την Αθήνα ασφαλή εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου είναι υψηλό, είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρώσουμε» τόνιζε πριν από λίγο καιρό άρθρο των «Financial Times».
Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι συνεχείς παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον, που ζητά από τους Ευρωπαίους συμβιβαστική λύση στο ελληνικό ζήτημα.
Επειδή, όμως, παντού υπάρχει ένας μύθος, τα παραπάνω επιχειρήματα διανθίζονται στη χώρα μας από υπερβολές, οι οποίες πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα.
Από υπουργικά χείλη ακούσαμε πρόσφατα ότι εάν η Γερμανία επιμείνει στη σκληρή στάση, υπάρχει και το σχέδιο Β: δηλαδή η χρηματοδότηση από τη Ρωσία ή την Κίνα.
Με λιγότερο ή και περισσότερο κατηγορηματικό τρόπο οι παραπάνω χώρες έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει τέτοιο σενάριο στο τραπέζι.
Ακόμη και εάν για κάποιο λόγο οι δύο χώρες είχαν συμφέρον να μας δανείσουν, το μόνο βέβαιο είναι πως ένα τέτοιο δάνειο θα έφερε εξαιρετικά υψηλά επιτόκια, αλλά και πολλαπλάσιο κόστος στη μορφή της οριστικής ρήξης με την Ευρώπη.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί, γιατί, όπως έλεγε και ο Τζορτζ Οργουελ, «οι μύθοι που γίνονται πιστευτοί τείνουν να βγαίνουν και αληθινοί».
ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ – [email protected]
