Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Ηταν πριν από τρεις βδομάδες, περίπου, στη «Ν» της 18ης Φεβρουαρίου που τιτλοφορούσαμε ετούτο το σημείωμα «Οταν επιστρέψει η τρόικα…».
Σ’ εκείνο το σημείωμα, που ήδη κατέγραφε ότι η ένταση των εξελίξεων στο Προσφυγικό θα χρωμάτιζε και τη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση/review που είναι η δουλειά της τρόικας -αλλά και ότι οι κινητοποιήσεις των αγροτών (πάνε αυτές! πάνε όμως;) και εκείνες των διαμαρτυριών «της γραβάτας» (ετούτες προχωρούν πλησίστιες) φορτίζουν την κατάσταση- προσπαθούσαμε να εγκαταστήσουμε στο προσκήνιο μια σειρά από παράγοντες που δεν μπορούν/δεν γίνεται να αγνοηθούν.
Εκείνο που επικρατεί ως αντίληψη τώρα είναι ότι (ακόμη και με τον Αλέξη Τσίπρα ή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να αποκηρύττουν «επισήμως» την ιδέα) η μεγάλη επιβάρυνση του Προσφυγικού, η επιδείνωση δηλαδή των απαιτήσεων που έρχονται να βαρύνουν την Ελλάδα/την ελληνική οικονομία «θα βοηθήσει» να υποχωρήσουν οι απαιτήσεις των τροϊκανών/του κουαρτέτου και σ’ αυτήν ακόμη τη φάση της αξιολόγησης. Τουλάχιστον υπό την έννοια της παράτασης ορισμένων υποχρεώσεων (υπάρχει άλλωστε ήδη η αναφορά Τσακαλώτου, ο οποίος προ ολίγου θεωρούσε ότι «καήκαμε» άμα φθάσουμε στον Μάιο-Ιούνιο, πως θα συμβιβαζόταν μ’ ένα κλείσιμο της αξιολόγησης με το Ορθόδοξο Πάσχα, δηλονότι Πρωτομαγιά) και της αξιοποίησης της γνώριμης πλέον σε όλους πρακτικής των «υποδόσεων», ώστε να κυλάει η μπάλα.
Πέρα και απ’ αυτό, υπάρχει και η τοποθέτηση Ντέισελμπλουμ «να ετοιμάζονται» οι δανειστές για συζήτηση επί του χρέους, ήδη από τον Απρίλιο. (Ακολούθησε βέβαια διακωμώδηση αυτής της δέσμευσης-λάϊτ απ’ τον ίδιο. Συν τράβηγμα των χαλιναριών από Σόιμπλε που θύμισε ότι μόνο στα μέσα της δεκαετίας του 2020 έχουμε hump πληρωμών, άρα προς τι η βιασύνη;)
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι σύνδεση του Προσφυγικού, δηλαδή των δεσμεύσεων που τελικά θα αναλάβει η Ελλάδα (τελικά = στην πραγματικότητα, όχι στα χαρτιά και στις «αποφάσεις»: στα χαρτιά τα σύνορα Ελλάδας/πΓΔΜ ήταν όλον αυτόν τον καιρό ανοιχτά…), με χαλάρωση της εφαρμογής του μνημονίου-3 και της αξιολόγησης αποτελεί αυτοπαγίδευση. Αυτήν τη θέση προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο πιο πρόσφατο σημείωμα της 7ης Μαρτίου, άλλωστε.
Πάντως, και αυτό να μην προσεχθεί για πρόδηλα πολιτικούς λόγους -πετύχαμε στη σκληρή διαπραγμάτευση, επιτυγχάνουμε χαλάρωση, κερδίζουμε χρόνο, παίρνουμε το χρέος- οι ουσιαστικές πλευρές της κατάστασης που θα τεθεί στην αξιολόγηση παραμένουν. Εχει δίκιο η ΕΛΣΤΑΤ όταν δίνει -0,2% υποχώρηση του ΑΕΠ σε πραγματικούς όρους (στα στρογγυλά 185 δισ. ευρώ);
Θα «υποχωρήσει» το ΔΝΤ (που συνεχίζει να μετέχει στην τΤρόικα) από τη δική του αναφορά σε -2%; Πού θα κάτσει η μπίλια για το δημοσιονομικό κενό (όπου το ΔΝΤ κάνει λόγο για ένα ζαλιστικό ύψος 8,5 δισ. ευρώ, ύστερα πάει πίσω στα 7 δισ., η Ε.Ε. μιλάει για 6,5 δισ., εμείς ήμασταν κάποια στιγμή στο 1,5 δισ. – αλλά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μας πληροφορούσε ότι «συγκλίνουμε» με τις Βρυξέλλες); Θα πάμε όντως σε προσδιορισμό 3ετίας ή θα χαράξουμε μόνο «δημοσιονομική στρατηγική» χωρίς ενδιάμεσα νούμερα;
Πάντως, έτσι που σουρθήκαμε με την αξιολόγησή «μας» ακόμη κι αν αποφασιστεί να γίνει αποσπασματικά και σε δόσεις, θα ‘χουμε να αντιμετωπίσουμε τις συσσωρευόμενες καθυστερήσεις στο σκέλος της είσπραξης εσόδων. Συν στην κάθε τόσο ανακάλυψη ολόκληρων κομματιών που λείπουν -παράδειγμα οι εισπράξεις απο το ειδικό τέλος στα παιχνίδια του ΟΠΑΠ που πάνε να γίνουν καπνός, άλλο παράδειγμα τα έσοδα από τις τηλεοπτικές άδειες που γίνονται παιχνίδι αντικατοπτρισμών- αλλά και την ανάδυση από τον βυθό λησμονημένων εκκρεμοτήτων με κόστος.
Κλασική – και με κόστος δισεκατομμυρίων εδώ- η περίπτωση των αποφάσεων ΣτΕ και Ελεγκτικού Συνεδρίου, που αποκαθιστούν μισθολογικά και συνταξιοδοτικά τις ευγενέστερες τάξεις. Ομως ακόμη πιο χαρακτηριστική του ήθους της εποχής (συνολικά!) η τελεσιδικία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της υποχρέωσης για αναζήτηση από μέρους της σημερινής κυβέρνησης των 420 εκατομμυρίων του «μποναμά Χατζηγάκη» από τους αγρότες (να γιατί δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι η κοινωνική αναταραχή αποτελεί παρελθόν). Βεβαια, ο συμπαθέστατος υπουργός Γεωργίας κ. Αποστόλου έκρινε λογικό και επάναγκες να διαβεβαιώσει από βήματος Βουλής (!) ότι καμιά τέτοια αναζήτηση δεν θα υπάρξει: αυτό και αν δείχνει τη γενικότερη σοβαρότητα με την οποία στην κυβέρνηση αλλά και στην κοινή γνώμη (η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναμένεται!) βλέπουν τα πράγματα.
Οπότε… καλωσόρισε η τρόικα!
