Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Σ’ ένα χωριό υπήρχε ένας σιδεράς, ο οποίος κηρύχθηκε ένοχος για ένα έγκλημα που είχε διαπράξει. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι το έγκλημα αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί, κυρίως για λόγους κοινωνικής τάξης.
Επειδή όμως ο σιδεράς ήταν ο μοναδικός στο χωριό και, επομένως ήταν απαραίτητη η παρουσία του, και επειδή υπήρχαν τρεις ράφτες στο ίδιο χωριό, πήραν και κρέμασαν στη θέση του σιδερά έναν από τους ράφτες».
Ο Φρόιντ αναφέρει αυτήν την ιστορία στην «Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση» για να φωτίσει ανορθολογικές επιλογές, που σερβίρονται ως σωτήριες λύσεις.
Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στις σκοτεινές γωνιές της ψυχικής σκηνής για να αντιληφθεί τις επιλογές διαχείρισης της ήττας. Τις επιλογές, που εγκλωβίζουν στο ιχνογραφημένο ως Αποκάλυψη παρόν, και στενεύουν τους ορίζοντες.
Αφού έτσι αφήσαμε να εξελιχθούν τα πράγματα, θα πληρώσουμε. Μα, ο ράφτης δεν έφταιγε. Αυτό είναι το κακό με κάποιες ιστορίες. Δεν είναι παρηγορητικές και λυτρωτικές, αλλά στρυφνά και ψυχρά κατασκευάσματα. Και τα οράματα; Με πολλαπλά κατάγματα.
Η ιστορία δεν μας λέει τι έκαναν οι εναπομείναντες ράφτες. Η ιστορία δεν μας λέει ούτε αν αποκαταστάθηκε η τάξη. Αν έπιασε τόπο η θυσία ή αν η ανησυχία θρονιάστηκε στις ζωές των κατοίκων του χωριού.
Η συντηρητική «Welt», πάντως, δεν έχει αμφιβολία: «Oποιος θέλει να εκμεταλλευτεί την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό κέντρο κράτησης για να έχει την ησυχία του, θα αντιληφθεί ότι δεν θα τη βρει».
Προσώρας, οι αντιφάσεις δεν βρίσκουν αντιστάσεις. Τα κλειστά σύνορα κατά μήκος του «βαλκανικού διαδρόμου», τα οποία βδελύσσεται η καγκελάριος, την εξυπηρετούν. Σημαντικά λιγότεροι πρόσφυγες καταφθάνουν στη Γερμανία και εξ αυτού οι δημοσκοπικές της επιδόσεις τραβούν και πάλι την ανηφόρα.
Ο Ιονέσκο έχει πάρει φόρα. Δεν έχει τέλος η κατηφόρα. Από την πολιτική λύση που δεν έχει να προσφέρει η Ευρώπη στην ανθρωπιστική. Πρώτη φορά εντός Ε.Ε. Τελευταία έξοδος: Μπλανς Ντιμπουά. Στο λεωφορείον ο φόβος.
