Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Με σταδιακή διεθνοποίηση του ζητήματος της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών επιχειρεί η Αθήνα να ξεπεράσει τα τουρκικά «κρίνα».
Καλά, ας αφήσουμε ΝΑΤΟ και ΟΗΕ και ας δούμε την Ε.Ε., που είναι και το «σπίτι μας». «Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας στην Ελλάδα και η ευχή όλων των υπουργών είναι να έχουμε σύντομα μια αίσια κατάληξη του ζητήματος». Μας διαβεβαίωσαν για την ειλικρινή συμπαράστασή τους, μας έδωσαν και την ευχή τους. Τι ψυχή έχει;
Ο λόγος τους μας χόρτασε. Η δε αρμόζουσα συμπάθεια σκιαγραφεί την τέχνη της τηλεπάθειας των συγκινήσεων. Επιτέλους, οι λέξεις έχουν επανακτήσει το αρχικό τους νόημα.
Τουλάχιστον οι Γερμανοί είναι ξεκάθαροι. Τα προβλήματα μεταξύ δύο κρατών λύνονται καλύτερα με τον διάλογο, δήλωσε η εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν άφησε καμία αμφιβολία. «Έχουμε ενδιαφέρον, πρώτον ως εταίροι στο ΝΑΤΟ και δεύτερον ως Ευρωπαίοι, να υπάρχουν όσο το δυνατόν μικρότερες ή καλύτερα καθόλου εντάσεις…».
Δεύτερον ως Ευρωπαίοι; Αυτό λέγεται στήριξη; Ή μας χλευάζουν ή το ευρωπαϊκό «σπίτι» μπάζει από πολλές μεριές ή έχουμε βρεθεί στους αντίποδες της γλώσσας, όπου οι λέξεις σχηματίζονται σαν σε αντεστραμμένο καθρέπτη, αποκτώντας αντεστραμμένη σημασία.
Και κλαίνε οι αμανέδες με τους μελάτους ζαπτιέδες. Τα τουρκικά βέλη δεν στοχεύουν τόσο την Αθήνα -«έχει γίνει συνήθεια να μεταφέρουν στην Ε.Ε. όποιο θέμα σχετίζεται με την Τουρκία και να ζητούν τη στήριξή της»- όσο τις Βρυξέλλες. «Αυτό και παρόμοιες εξελίξεις δεν πηγαίνουν μπροστά τις σχέσεις μας με την Ε.Ε., αλλά ούτε και πίσω».
Η Άγκυρα βλέπει και ξέρει. Είναι όλα γραμμένα στο τεφτέρι. Έχει ξεθωριάσει το ευρωπαϊκό αστέρι.
Αν ήταν τα σύνορα της Ελλάδας και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν κάθε πρόκληση είχε από τις Βρυξέλλες αποφασιστική απόκριση, αν η Ε.Ε. δεν έκλεινε συμφωνίες ευκαιρίας και δεν επικεντρωνόταν στη δοσοληψία, αν δεν ήταν τόσο εμφανής η αμηχανία και η αμφιθυμία… Συγγνώμη, αλλά τότε θα μιλούσαμε για άλλη ιστορία.
