Προβληματίζεται ο Εconomist, φουρκίζεται η Άγκυρα. Με τη φιγούρα του αμετακίνητου Τούρκου προέδρου να αλλοιώνει το σχήμα της ημισελήνου, και πρωτοσέλιδο τίτλο με τις λέξεις-όπλα «δικτατορία» και «αυτοκρατορία», η βρετανική επιθεώρηση καλεί τον κόσμο (ΗΠΑ και Ευρώπη δηλαδή, αλλά τα προσχήματα τηρεί) να δώσει στις τουρκικές εκλογές προσοχή. «Πολύ περισσότερο τώρα, όταν υπό τον ολοένα και πιο απρόβλεπτο πρόεδρό της, η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής». «Ώρα να μιλήσει έξω από τα δόντια ο Μπάιντεν».
Ο «Βye Bye Man» να έχει το νου του «στη συμπεριφορά του Ερντογάν, που θα μπορούσε να ωθήσει κάτι που είναι μια βαθιά ελαττωματική δημοκρατία στην πλήρη δικτατορία»;
Τώρα θα τον μάθει; Ξέρει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, απ’ όταν ήταν στην αντιπροεδρία των ΗΠΑ, ότι ο «τίγρης της Ανατολίας» μετρά τη δύναμή του με τη βία των απαγορεύσεων, της καταστολής, των φυλακίσεων, των απολύσεων, και μάλιστα με έναν τρόπο που αγγίζει τα όρια της γραφικότητας. Ποιος τον εμπόδισε να έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων του κράτους;
Αυτά αφορούσαν, όμως, την ταυτότητα της χώρας και δεν πολυαπασχολούσαν τη Δύση, όσο εξασφάλιζε «δώρα».
Ο ένοικος του Λευκού Οίκου, που υπερηφανεύεται ότι πρωταγωνιστεί στον αγώνα των δημοκρατιών, έχει γνώση των περιορισμών. Όπως είχε με τη Σαουδική Αραβία, την οποία χαρακτήριζε «παρία», αλλά τον προσγείωσε η συγκυρία. Τα ρολόγια δεν ρυθμίζονται πάντα με τα ωραία λόγια, καθώς «δεν μπορείς να διαλέγεις πάντα τους εταίρους σου. Εάν θέτεις αυστηρούς όρους, δεν μπορείς να συνεργαστείς με πολλές χώρες».
Άρα, το ερώτημα είναι άλλο: σ’ αυτό το ρευστό και ασταθές περιβάλλον, με την εισβολή στην Ουκρανία, που άλλαξε τα δεδομένα για την αμερικανική διπλωματία, πόση υπομονή έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, ενώ δεν νοείται αποτυχία.
Οι ισορροπίες είναι λεπτές, αλλά τι τα θες: «Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ, ασκ ολσούν τσιβιρινέκ».
