Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Με τις τελευταίες του κινήσεις ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στερεί από τον εαυτό του ίσως το μοναδικό αφήγημα που οδηγεί στην πιθανότητα πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησής του.
Ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ως οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης του προγράμματος, την εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους, τον ορισμό των αντίστοιχων μεσοπρόθεσμων μέτρων και την ένταξη της οικονομίας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Με εξαίρεση το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, το οποίο στέκεται στην ελλιπή εφαρμογή μεταρρυθμίσεων για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα και αντιστέκεται στην προώθηση περαιτέρω παρεμβάσεων για την απομείωση του ελληνικού χρέους, σχεδόν όλη η υπόλοιπη Ευρωζώνη στάθηκε αρωγός στον εξαγγελλόμενο αυτόν σχεδιασμό της κυβέρνησης για την αποκατάσταση της ομαλότητας στη χώρα.
Παρ’ όλα αυτά, υπό το φως της ελεύθερης πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και υπό το πρίσμα της στενά πολιτικής ανάγκης να αντιστραφεί το κλίμα μέσα και έξω από το κυβερνών κόμμα, ο πρωθυπουργός επέλεξε να προβεί στην εξαγγελία παροχών με βάση τις εκτιμήσεις για το πρωτογενές πλεόνασμα, χωρίς προηγουμένως να συνεννοηθεί με τους θεσμικούς πιστωτές.
Ως γνωστόν, οι τελευταίοι δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και την τήρηση της συμφωνίας για το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.
Πολλώ δε μάλλον όταν οι όποιες αντίστοιχες ενέργειες του εγχώριου πολιτικού συστήματος πλαισιώνονται από ιδεολογικές τοποθετήσεις περί κοινωνικά ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού και από άκομψες προσωπικές αντιπαραθέσεις με κεντρικούς παίκτες του διεθνούς συστήματος.
Αντί να αξιοποιήσει το μομέντουμ το οποίο προς στιγμή διαμόρφωσε η έγκριση των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, η κυβέρνηση τορπίλισε τη διαδικασία και πλέον δίνει (;) μάχη για να «ξεπαγώσει» η σχετική εντολή του ΕSM και να επιστρέψει τελικά στο σημείο όπου βρισκόταν.
Με τον τρόπο αυτό, με τη λογική του «μπάχαλου» χωρίς στόχο και στρατηγική, εδραιώνει την πεποίθηση ότι ο μετασχηματισμός ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς σε κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συνιστά όνειρο απατηλό, πρωτίστως για τους εκτός Ελλάδας ευκαιριακούς υποστηρικτές του εγχειρήματος.
