Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
«Το κλείσιμο της αξιολόγησης θα πρέπει να γίνει το ταχύτερο δυνατό. Θα είναι πολύ κακό να κλείσει τον Μάιο – Ιούνιο, καθώς η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της αξιολόγησης αυξάνει την αβεβαιότητα, δημιουργεί προβλήματα όπως η απομάκρυνση επενδύσεων και θα προκαλέσει συζήτηση για ένα 4ο πρόγραμμα διάσωσης.
Σε 5 μήνες δεν αποκλείεται η λύση να είναι καλύτερη από αυτή που μπορούμε να επιτύχουμε τώρα, ωστόσο επειδή ο χρόνος είναι σημαντικός, η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει άμεσα, έστω και με λίγο χειρότερη συμφωνία».
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τις επιπτώσεις από την κωλυσιεργία, στην πραγματικότητα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στην εφαρμογή του προγράμματος.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η δήλωση αυτή έρχεται έναν ολόκληρο χρόνο μετά το αρχικό χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και η επιχειρηματολογία της τεκμηριώνει ακριβώς τη ζημιά την οποία έχει ήδη υποστεί η ελληνική οικονομία. Αυτό είναι το πρόβλημα με την κυβέρνηση.
Ούτε την «επανάσταση» απέναντι στη «λιτότητα» κάνει πράξη ούτε το πρόγραμμα της Ευρωζώνης εφαρμόζει γρήγορα και αποτελεσματικά. Αρέσκεται στην απραξία και τη στασιμότητα. Φλερτάρει με την αβεβαιότητα.
«Οι εκλογές που θα πραγματοποιηθούν φέτος στην Ευρώπη, καθώς και οι πρόσφατες στις ΗΠΑ, ίσως και να επηρεάσουν αρνητικά το ελληνικό ζήτημα, καθώς είναι καλύτερο να διαπραγματεύεται κανείς με αυτούς που ήδη γνωρίζει. Η κυβέρνηση Ομπάμα, για παράδειγμα, ήταν υποστηρικτική στο ζήτημά μας» επισημαίνει ο πρώην καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
Αναγνωρίζει εξάλλου την αδυναμία στην προσέλκυση επενδύσεων, την οποία αποδίδει απλώς σε προβλήματα επικοινωνίας της κυβέρνησης. «Ίσως να έχουμε στείλει μερικά λάθος μηνύματα προς το εξωτερικό».
Ο κ. Χουλιαράκης αποτελεί, ίσως, την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Μια κυβέρνηση η οποία συχνά δείχνει να βάζει πάνω από το εθνικό συμφέρον το «μασάζ» της κοινής γνώμης και φυσικά της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, για την υιοθέτηση των μέτρων με το λιγότερο δυνατό μικροκομματικό κόστος.
Κεντρικό αφήγημα; «Εμείς διαπραγματευόμαστε». Δηλαδή, δεν ψηφίζουμε τα μέτρα από την αρχή αλλά στο παρά πέντε, δημιουργώντας την ανάγκη για νέα μέτρα και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Όμως, για πόσο;
Μένει να αποδειχθεί αν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ζυγίζει σωστά το διακύβευμα. «Κλείσιμο της αξιολόγησης αλλιώς 4ο μνημόνιο»; Ή «4ο μνημόνιο αλλιώς Grexit»;
